بی مسئلگی

جدیدترین فیلم «منیژه حکمت» را نمی‌توان فیلم مهمی قلمداد کرد. به نظر می‌رسد او پس از سالها دوری از کارگردانی و تمرکز بر تهیه‌کنندگی در سینما صرفا برای اینکه همچنان به عنوان کارگردان نیز در سینما شناخته شود به سراغ ساخت «جاده قدیم» رفته است.

«جاده قدیم» می‌کوشد بیانگر چالش‌های شخصیتی یک زن پس تجاوز باشد. کوششی که در بی‌مسئلگی فیلمساز اسیر شده و بیشتر به یک شوخی می‌ماند و فیلم به دلیل ناتوانی حکمت در بیان مسئله مخاطب را در میان انبوه تناقضات سرگردان می‌کند.

نشانه‌ و تابلوی این تناقض‌ها در فیلم کاراکتر پدربزرگ است. کسی که از طبقه متوسط به بالای جامعه است اما همچنان دل در گرو سنت‌هایی دارد که آشکارا توسط کارگردان به او الصاق شده‌اند و هرگز نمی‌توان هویت او را درک کرد. اینکه چگونه فردی از این طبقه خط تلفن همراهش متعلق به یک اپراتور تازه کار است را در کنار مواجهه‌ی روشنفکرانه‌اش با مسئله‌ای که در خصوص نوه‌اش در دوران نامزدی او اتفاق افتاده و نوع برخوردش با مشکلی که برای عروسش پیش می‌آید همه و همه واکنش‌هایی را از او به همراه دارد که بیش از آنکه متعلق به او و طبقه‌ی مربوط به او باشد ناشی از میل نویسنده فیلمنامه به انجام آن رفتار است.

به علاوه فیلمساز همچنان درگیر بیان برخی کنایه‌های سیاسی در قالب قصه‌ای اجتماعی است که البته نه جرأت این را دارد که صریح به بیان آن‌ها بپردازد و نه توان طرح آن‌ها در میانه‌ی قصه. از این رو این کنایه‌ها باعث می‌شود مخاطب این احساس را پیدا کند که فیلمساز برای بیان چند کنایه‌ی سیاسی بی‌ربط برای صریح جلوه دادن خود تصمیم به ساخت فیلمی ظاهرا اجتماعی گرفته است.

شاید بتوان تنها مزیت فیلم «جاده قدیم» را این دانست که ثابت می‌کند منیژه حکمت در سال‌های آینده می‌تواند تهیه‌کننده‌ی موفق‌تری باشد و بهتر است از بودن در جرگه‌ی کارگردانان ضعیف صرف نظر کند.