شهرزاد قصه‌گو

 شهرزاد، بهترین سریال نمایش خانگی تا این جای کار بوده است . سریالی قصه گو در دل تاریخ که زیاده گویی ندارد و ملودرامش را واقعی بیان می کند . کشمکش داستان به درستی اتفاق می افتد و اتفاقات فرعی آن در راستای درام پیش می رود .

در همین 4-5 قسمت سپری شده شخصیتها را به مرور کند و کاو کرده و به مخاطب شناسانده است و حتی شخصیتهای فرعی داستان را نیز با عمق و پیچیدگی در دل قصه گنجانده است تا در جای مناسب از آن بهره گیرد . فضای خوش آب و رنگ و پرداختن به نکات ریز در میزانسن و قاب بندی نیز به موازات داستان خوبش بیننده را درگیر می کند و حتی بعضا پیگیری شخصیتهای واقعی تاریخی و سرگذشتشان را به مخاطب گوشزد می کند .

روایت دردوره ی تاریخی گذشته نه تنها در واقعی جلوه نمودن شخصیتهای آن لطمه ای وارد نمی کند بلکه جزئیات آن ، روح داستان را نیزمنعطف می کند . از نکات برجسته در سریال همین نکته است که با وجود دوره ی تاریخی ، اهمیت داستان بیشتر از پرداختن به گویشها و اصطلاحات مربوط به آن دوره است که در سریال به ندرت به دیالوگهای این چنینی بر می خوریم. یکی دیگر از نقاط قوت سریال ، ماندگاری شخصیتهای آن در ذهن بیننده است که علاوه بر داشتن قصه ی خوب و جدی ، مدیون انتخاب به جا و بازی خوب بازیگران آن است . معصومیت و منطق شهرزاد ، چهره ی نگران مادر فرهاد ، بوالهوسی و عیاشی قباد ، هر چه من میخواهم بزرگ آقا و درماندگی پدرشهرزاد در مقابل بزرگ آقا ، همگی قابل لمس هستند و اثرگذار . در واقع هرکدام از نفرات داستان  ، گذشته ، عمق و باوری دارند که باورشان می کنیم و درست نوشته شده اند .

اما از اشکالات سریال هم می توان به غیرجدی بودن آدمهای لمپن آن اشاره کرد که اندکی از سانتی مانتالیسم پیروی می کنند تا از لمپنیسم . در واقع انتظار درگیری و خشونت واقعی تری در صحنه های اکشن سریال از این افراد داریم که به نظر کارنشده از آب درآمده اند و شاید بهتر بود این صحنه ها در لانگ شات قرار می گرفت.

با این حال شهرزاد نه تنها مخاطب را خسته نمی کند بلکه با یک داستان غیر قابل پیش بینی ، ویژگی تازه ای را در مدیوم نمایش خانگی به وجود آورده است که آن " اهمیت قصه گویی " است . امیدواریم میانه و پایان خوبی را نیز در ادامه از این سریال شاهد باشیم .