اثری تلخ و آزار دهنده است که تباهی ها، کاستی ها و گمراهی ها را به نمایش می گذارد

سهیل بیرقی از جمله سینماگرانی است که می خواهند با استفاده از هنر و سینما ضمن ارائه نگاه سلیقه ای به برخی واقعیت ها و مسائل اجتماعی در کنار حفظ نگرش و سلیقه خود در فیلمسازی کشمکش های زندگی اجتماعی و دغدغه های انسانی را همراه مخاطبان فیلم های شان نقد و به چالش بکشند؛ از همین رو فیلم «من» او که این روزها بر پرده سینماها رفته از نظر مضمون و داستان یک اثر اجتماعی البته کمتر منتقدانه و بیشتر معترضانه محسوب می شود.

کارگردان این اثر سینمایی کوشیده با تصویرسازی از مسائل ذهنی و عینی شخصیت اصلی من در دنیایی از وهم و خیال و واقعیت تا حدی نقاد مشکلات و مسائل انسانی و اجتماعی و معترض کجراهه ها باشد. آذر کاراکتر اصلی فیلم یک خلافکار و کارچاق کن است که با انتخاب مسیر انحرافی در زندگی اش و استفاده از لب تاپ و چند تراشه مغناطیسی دست به انواع کارهای خلاف می زند و عملاً در راهی قرار می گیرد که جز تباهی و پوچی پایان ندارد.

این منتقد سینما خاطرنشان کرد: نگاه بیرقی از دریچه تمایلات غیر معقول یک زن برای دستیابی به خواسته هایش در میان آثار خانوادگی و اجتماعی شخصیت محور سینمای ایران مشابه اندک دارد و اگر فیلمساز علاوه بر نمایش عملکرد خلاف ها و کجراهه های او به پیشینه شخصیتی و ابعاد وجودی، خانوادگی و خاستگاه و جایگاه اجتماعی آذر و علل روی آوری او به معلول خلافکاری و همچنین تمام کاراکترهایی که از دروازه های خیال و واقعیت وارد قصه او می شوند به صورت کامل می پرداخت می شد از آذر به عنوان یک شخصیت زن نمونه خلافکار که ویژگی های تبدیل شدن به یک شخصیت دراماتیک را در فیلم و سینمای پس از انقلاب دارد یاد کرد ولی رخداد به دلیل توجه و پررنگی ارائه خلاف ها و مشکلات اخلاقی و اجتماعی او دیگران کمرنگ مانده است.

آذین سپس با بیان اینکه گزینش یک زن خلافکار که جسورانه وارد عرصه خلاف و جرم و بزه می شود و در ضمن هنوز هم بعضی خصوصیات زنانه و انسانی را حفظ کرده است جسورانه است اظهار داشت: به ویژه انتخاب قالب و تداخل آگاهانه مرزهای واقعیت و خیال جدا از نمایش نواندیشی فیلمساز به انگیزه گیر نکردن فیلم «من» در لابلای دستگاه ممیزی ارشادی و اجتماعی بوده که دست برقضا فیلم در هر دو سنگلاخ دچار توقف و مجبور به آرایش شده است. جرم و خلاف توسط یک زن گرچه از واقعیت دور نیست ولی بی پروایی در نمایش این صحنه ها و گسترش دامنه آن تا پس کوچه های اجتماع و سیاست «من» را جسارت آمیز کرده و برخی واکنش ها را سبب شده است.

وی افزود: واقعیت اینکه فیلم بیرقی اثری تلخ و آزار دهنده است که علت رسمی آن هم این است که فیلمساز خواسته کاستی ها و تباهی ها و گمراهی ها را نمایش دهد که از این منظر کارش بد نیست لیکن چون عمدتاً روی نکات منفی زوم کرده و اندوه و افسوس و حسرت از در و پیکر فیلم می بارد چندان تماشاگر خسته از مشکلات و گرفتاری های زندگی را راضی نمی کند.

سهیل بیرقی «من» را که خواسته به نوعی کالبدشناسی من های ما در مواجهه با موقعیت ها و کجروی ها باشد با مشاوره عبدالرضا کاهانی ساخته که سینماگری کم هیاهو و کم سر و صدا نیست! با آنکه فیلمنامه «من» و شخصیت پردازی های آن دچار کاستی و نقص است و اغلب مضامین فیلم در سطح و گذرا مطرح می گردند ولی فیلم بیرقی به عنوان یک تجربه سینمایی اجتماعی جسورانه در کل ساختار به نسبت جمع و جور دارد و بازی های خوب لیلا حاتمی و امیر جدیدی علیرغم ضعف پردازش کاراکترها و موضوعات اجتماعی آن را قابل دیدن کرده است.