وقتی«فریدون جیرانی» با «خفه‌گی» به تکرار می‌افتد

«مشرقی» با بازی «الناز شاکر دوست» به عنوان سرپرستار تیمارستان در دو راهی کمک مالی زن مسعود و عشق خود مسعود نهایتا عاشق شدن را ترجیح می دهد و برای ابراز علاقه به اولین مرد زندگی اش، از دختری معصوم به قاتلی بی رحم تبدیل می شود؛روندی که با گریم اغراق شده «مشرقی» و ترس او از تاریکی برای معصومیت سازی از این کاراکتر انجام گرفته ولی به سرانجام موفقی نمی رسد.بازی سرد «الناز شاکر دوست»و چهره پردازی عجیب و غریبش ومختصات تکراری و کلیشه ای «نوید محمد زاده» که طبق روال اکثر نقش های خود جوانی است عصبی وبا رفتارهای هیستریک.

الناز شاکردوست در فیلم خفه‌گی

شخصیت های فیلم ساده و بی روح هستند و هیچ کنجکاوی در بیننده بر نمی انگیزند.فیلم تلخ است به شدت تلخ.پایان آزار دهنده ای دارد.آیا فقط با بازگو کردن یک داستان تلخ می توان به یک اثر سینمایی رسید؟

فضایی که جیرانی ساخته است از دلهرگی و زمستانی تمام نشدنی به جز افسرده کردن مخاطبش،آن هم در یک شب برفی هیچ خاصیت دیگری ندارد. لوکیشن بیمارستان و خانه صحرا را هم که اضافه کنیم،فهرست موارد افسرده فیلم تکمیل می شود. جیرانی که بعد از هدیه تهرانی و صورت سخت و سردش بازیگری دلخواه پیدا نکرده،سعی کرده است با گریم و بازی گرفتنش، شاکر دوست را به آن کاراکتر نزدیک کند.اما شکست شخصیت مشرقی معروف جیرانی بیش از آنکه گردن بازیگری متوسط شاکر دوست باشد پای فیلمنامه و شخصیت پردازی ضغیف جیرانی است.

نوید محمدزاده در فیلم خفه‌گی

نگاه فیلم ساز به انسان ها و روابط رمانتیک در بستر پریشانی های روحی روانی شخصیت ها تا حدودی «قرمز»را به یاد می آورد.

جیرانی کارگردان تنوع طلبی به حساب می آید و از ابتدا تا کنون ژانرها و فضاهای مختلفی را تجربه کرده است .از تحسین شده ترین فیلمش «قرمز»که درامی پرتنش با مایه های روان شناسانه بود گرفته تا درام جنایی «آب و آتش» و کمدی هایی مانند «صورتی»و«خواب زده ها» که نشان دادند کمدی ژانر مناسبی برای او نیست.

فضایی که فیلمساز برای روایت این داستان انتخاب کرده به شدت متفاوت از تجربه های این چنینی در سینمای ایران است.«خفه گی» از هر لحاظ یک فیلم خاص است.اما خاص  صرفا به معنای خوب نیست و این در مورد «خفه گی» هم صدق می کند.

پردیس احمدیه در فیلم خفه‌گی

«خفه گی»به شکل سیاه و سفید فیلمبرداری شده و همهٔ تصاویرش فاقد رنگ هستند‌.ویژگی های سینمای وحشت در طرح بصری فیلم کاملا مشهود است.شخصیت های جیرانی بر جنونی استوار هستند که نمود بیرونی ندارد و در لحظه حساس بعد دیگر شخصیت خود را نشان می دهند.

«خفه گی» که بیش از کارهای اخیر جیرانی شبیه رویکردی است که از او می شناسیم،هیچ نکته قابل تأملی ندارد،نه فیلمنامه پرکششی،نه بازی های جذاب و نه نوآوری و خلاقیت.همه هنر جیرانی صرف صحنه پردازی و دکوپاژ و میزانسن غربی اش شده است و بقیه ابعاد فیلم بی کیفیت و ناامید کننده است.

شما چقدر با این مطلب موافق هستید؟ نظر شما درباره این مطلب و اثر چیست؟ نظر خود را در پایین همین صفحه بنویسید. [منظوم تنها ناشر نقدها است و این به معنای تایید دیدگاه منتقدان نیست.]

شما نیز می‌توانید نقدها و یادداشت‌های خود درباره آثار سینما و تلویزیون را با نام خودتان در منظوم (معتبرترین مرجع نقد سینما و تلویزیون ایران) منتشر کنید. هم‌اکنون مطالب خود را به آدرس ایمیل Admin@Manzoom.ir برای ما ارسال کنید.

نقد، یادداشت، تحلیل، بررسی و معرفی منتقدین از فیلم‌های سینمایی، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ایرانی را در صفحه نقد فیلم سایت منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران بخوانید.