نقد فیلم سینمایی برادرم خسرو

«برادرم خسرو»از طریق تیتراژ ابتدایی دایره‌وارش، مخاطب را به تماشای فیلمی روانکاوانه و با درک چرخه دوار سرنوشت دعوت می‌کند اما در پرداخت ایده‌ای مبنی بر اختلال عصبی کاراکتر خسرو، به سطحی‌ترین شکل ممکن عمل می‌کند. از این رو نه می‌توان چندان از احوال درونی پرسوناژها اطلاعی یافت و نه شکل‌گیری موقعیت‌ها در راستای انتقال‌بخشی روح پاشیده خسرو روی می‌دهد.

از طرفی وجود پرسوناژهایی ناکوک مانند میترا که همسر ناصر، برادر خسرو است شکلی تصنعی به قالب اجرایی اثر داده تا فیلمی را که ریتم روایی‌اش براساس ملودی بنا شده از تب و تاب موقعیت‌های موثر دور کند. از این رو شخصیت‌های گنگ و ناپخته‌ای که ناشی از نگاه سطحی فیلمساز نسبت به مقوله روانکاوی است، اثری تهی از تاثیرپذیری را به جا می‌گذارد. البته فیلم دارای سکانس‌ها و اشارات قابل‌توجهی هم هست و می‌توان نشانه‌هایی از ریزپرداخت‌های نویسنده را در توصیف درونگاه خسرو مثال زد که از جمله آنها زمانی است که خسرو دیوار اتاق خانه برادرش را تبدیل به قطعات عکس‌هایی می‌کند که هر یک حکایت حسرت‌هایی ثبت‌شده در روحش خواهد بود.