یک شاهکار غریب

جاه‌طلبی‌‌های ذهن دوزخی و روح هیولایی حمید نعمت‌الله همچون شعله‌های آتش زبانه می‌کشند و جهنم سوزان را در گدازه‌های تصاویر مضطرب و وهم‌انگیز «شعله‌ور» بازسازی می‌کنند. یک شاهکار غریب. فیلمی سخت‌فهم و دیریاب که روحیه عمومی انتقادی و فیلم‌بینی در سینمای ایران آن را پس خواهد زد و بجایش تماشاگران آشنا به شکل‌های مختلف فیلم مجذوبش خواهند شد.

امین حیایی در فیلم سینمایی شعله ور

نعمت‌الله در «شعله‌ور» به قراردادها و انگاره‌های تثبیت‌شده اخلاقی در جامعه و سینمای ایران یورش می‌برد و در قالب یک «حکایت اخلاقی» روزآمد، راوی احوالات پریشانِ شیطانی که خلق کرده، می‌شود. بعبارت بهتر شاهکار نعمت‌الله به نقیض «خیلی دور، خیلی نزدیک» سیدرضا میر کریمی و سایر فیلم‌های معناگرای سینمای ایران در دو دهه اخیر بدل شده و با وارونه کردن مناسبات اخلاقی آن فیلم‌ها، اهریمن‌اش را در داستان مدرن و عاری از اتفاقش به پرسه در جغرافیای هذیانی بلوچستان (آخرالزمان) وا می‌دارد و همزمان او و تماشاگران و جهان فیلم را در وهمی ناشناس غرق کرده و به شیوه‌ای معکوس (منفی) به معنویت و استعلا دست می‌یابد.

امین حیایی و زهرا حاتمی در فیلم سینمایی شعله ور

در رویکردی خاص و بی‌مانند در تاریخ سینمای ایران و شبیه به «حرفه: خبرنگار» آنتونیونی، «اینک آخرالزمان» فرانسیس فورد کاپولا، «ساحر» فردکین و «خون بپا می‌شود» پل تامس اندرسون با فیلمی مواجه هستیم که به تدریج تعادل و هوشیاری‌اش را از دست می‌دهد و در کُنام کابوس و اوهام و جنون آرام می‌گیرد.در عین حال «شعله‌ور» به همزاد افسرده‌ و خطرناک‌ و سوبژکتیو «آرایش غلیظ» می‌ماند با فانتزی و حس طنزی سیاه‌تر از آن فیلم. نعمت‌الله با «شعله‌ور» تلخ‌ترین و هذیانی‌ترین و شخصی‌ترین فیلم‌اش را ساخته که بدون باج به انتظارات فرمی تماشاگر و ذره‌ای دلسوزی برای مرد، قواعد بیانگری خود را دور از دسترس مخاطب بنا می‌کند.

 دارا حیایی در فیلم سینمایی شعله ور

داستان مردی بازنده و مفلوک (با حضور بیادماندنی امین حیایی) که در جستجوی غرور و عزت‌نفس لگدمال شده‌، به عقده‌های درون‌اش مجال پرواز می‌دهد و بال‌های ناشی از این پریدن او را در جهان اشباح رها می‌کند. اما او در دنیای تازه خود را در قالب شیطان باز می‌یابد و اینگونه بر مبنای غریزه‌اش در مسیر تباهی قدم می‌گذارد. فیلم بزرگ نعمت‌الله بی‌نیاز از وقوع اتفاقات مهیب در جهان داستانش، از همان ابتدا بر اساس ابهامی رازآمیز تماشاگر را همراه با مرد در معرض وقایع به ظاهر کوچک و بی‌اهمیت قرار می‌دهد، سپس تارهای مغاک هولناکش را پیرامون او و تماشاگران به آرامی می‌تند و در نهایت همه چیز را در کام جنون خود فرو می‌کشد. استتیک نبوغ‌آمیز «شعله‌ور» بارها فراتر از استانداردهای سینمای ایران، بلندپروازی را در این سینما، معنا می‌کند