یکی از تلخ‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ما

«درباره الی» فیلم محشری‌است،یکی از تلخ‌ترین فیلم‌های ‏تاریخ سینمای ماست و در همین حال یکی از ‏واقع‌نماترین‌شان.برای من «درباره الی» در ضمن یادآور ‏‏«سیمای زنی در میان جمع» هاینریش بل است و شکل ‏ایرانیزه شده و البته متفاوت این رمان.همه آدم‌های ‏این فیلم،عجیب واقعی‌اند،عجیب وجود دارند و ‏زنده‌اند.تو آدم‌هایی را که در خیابان به رانندگی هم ‏اعتراض دارند،آدم‌هایی را که با هم سفر ‏می‌‌روند،شوخی‌هایشان را و سرخوشی‌شان را و بعد هم ‏دعواها و جدل‌هایشان را خیلی خوب می‌شناسی. 

ترانه علیدوستی و شهاب حسینی در فیلم درباره الی

ابهام فیلم ‏و فرارش از قضاوت قطعی،بر هولناکی پیچیده مفهومی به ‏نام «حقیقت» اضافه می‌کند و دست آخر هم هیچ چیز روشن ‏نیست.فیلم حتی با «آبروی از دست رفته کاترینا بلوم» ‏‏- شاهکار دیگر نویسنده محبوبم، هاینریش بل – هم ‏قابل قیاس است...هر قدر «سوپراستار» ریاکار و ‏متظاهر و دروغ‌پرداز و نصحیت‌کن و گنده‌گو است،«درباره ‏الی» راست و مستقیم توی چشم بیننده نگاه می‌کند و ‏بی‌هیچ تعارف و ملاحظه‌ای زندگی روزمره‌اش را که زندگی نیست «فرورفتن» است، «سقوط» است، برایش به تصویر ‏می‌کشد.فقط کافی است نگاه کنید به تفاوت بازی « شهاب ‏حسینی » در «درباره الی» و «سوپراستار».شهاب حسینی ‏فیلم فرهادی خیلی دلنشین،خیلی قابل‌لمس و خیلی ‏انسانی است.اصلا خیلی خوب است اما همین آدم در ‏فیلم تهمینه میلانی چنان ریاکارانه و خام‌دستانه ‏پرداخته شده که حتی تحول از منفی به مثبتش هم حال ‏بیننده را می‌گیردو حتی وامی‌دارش که از سر تمسخر ‏به این همه ساده انگاری و پیش پا افتادگی بخندد.البته «درباره الی» را می‌توان کلکسیون ‏بازی‌های خوب دانست.مریلا زارعی هم که هیچ جایزه‌ای ‏نگرفت در این فیلم واقعا درخشید…..