فرزند نیچه، آرنولد شوارتزنگر و ترمیناتور

آرنولد شوارتزنگر ماشین کشتار فیلم بسیار پرخرج ترمیناتور 2:روز داوری در یکی از معدود صحنه ‏های ساکت و آرام این فیلم،با لحن‏ اندیشمندانه‏ای می‏گوید،«هرچه بیشتر با انسانها ارتباط برقرار می‏کنم، چیزهایی بیشتری هم می‏توانم بیاموزم.»البته به روی کاغذ آوردن‏ لهجه ‏ای که این جملات ادا می‏شود،امکانپذیر نیست،اما روند انسانی‏تر کردن آرنولد(یا شاید باید بگوییم آمریکایی‏تر کردن او؟)ادامه دارد.

ترمیناتور 2 که زنده ‏ترین توفانها و انفجارهای هسته ‏ای در تاریخ‏ سینما را به نمایش می‏گذارد،بیش از آنکه ادامه فیلم بعدی باشد، نسخهء بازسازی شدهء آن است.بیشتر به امحای فکر اصلی نظر دارد،تا اینکه بخواهد ادای دینی به آن بکند.از جمله در پی آن است که فکر ارائه‏ تصویر یک ماشین آدمکشی سنگدل و کینه‏تور از آرنولد شوارتزنگر را به‏ کلی به دست فراموشی بسپارد،حال آنکه اصلا با همین فیلم بود که‏ آرنولد به یک ستاره بزرگ بدل شد.ترمیناتور که به سال 1984 و درست‏ در آستانهء انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا اکران شد،معرف بدیلی‏ بود برای آنچه که به«بامداد تازه»در عصر زمامداری ریگان مشهور شد و آرنولد را به‏عنوان مخوف‏ترین فرانکشتاین تیم قرن اخیر مطرح کرد. حال آنکه جیمز کامرون کارگردان-فیلمنامه‏ نویس-تهیه‏ کننده ترمیناتور 2 این فیلم را«اولین فیلم حادثه‏ ای که از استقرار صلح درسراسر جهان‏ حمایت می‏کند»معرفی کرده است، ظاهرا هیولای فیلم قبلی به راه‏ راست هدایت شده است.

ترمیناتور 2(یا به قول کمپانی کارکوکو که پخش کنندهء فیلم‏ تی 2 است)بیشتر از هرچیز به ای.تی.2 شباهت دارد که در پسزمینهء آن‏ تأثیر فیلم جان سخت و آتش‏بازیهای آن احساس می‏شود.در این فیلم‏ شاهد هنرنمایی با موتور سیکلت،انفجار آسمانخراش و کودکان که در حال بازی به خاکستر بدل می‏شوند هستیم.اما این دفعه،ترمیناتور بد و درشت هیکل می‏آید تا از جان نوجوان دوازده ساله‏ای که باید در آینده‏ نقش نجی را ایفا کند مراقبت به عمل آورد،نه اینکه مادر او را به قتل‏ برساند.در ترمیناتور 2 شاهد مواجههء قهرمان با دشمنی ساخته‏شده از جنس فلز مایع روبرو هستیم و همین امر سبب می‏شود که رویارویی فیلم‏ قبلی بسیار ساده‏انگارانه و حقیر جلوه کند.

تولید ترمیناتور 6 میلیون دلار هزینه در بر داشت؛حال آنکه مخارج‏ تولید ترمیناتور 2 را نزدیک به 100 میلیون دلا برآورد کرده‏اند،و به این‏ ترتیب آن را شاید بتوان پرخرج‏ترین فیلم تاریخ سینما نامید.در واقع در دههء 1990 این آرنولد است که عملا به مشهورترین و بحث‏ انگیزترین‏ چهره در میان تمام آن آدمهای غریبه/مهاجر/فراواقعی در هالیوود بدل‏ می‏شود.آدمهایی که در فیلمهای دههء گذشته درخشیده ‏اند و جدا بای‏ گفت که کوچه و خیابانهای آمریکا با حضور آنان است که اعتبار کسب‏ می‏کنند.چهره آرمانی روز آمریکا،کسی نیست جز آرنولد شوارتزنگر. او در فهرست«101 فرد قدرتمند»معرفی شده از سوی نشریهء اینتر تیمنت ویکلی در مقام هشتم جای گرفته است.این میلیونر خود ساخته به‏تازگی به ماریا شرایور خواهرزاده جان اف.کدی رئیس‏ جمهوری سابق آمریکا ازدواج کرده است.آرنولد برای بازی در نقش‏ قهرمان فیلم پلیس مهد کودک(1990)دستمزدی معادل 12 میلیون دلار دریافت کرده است و در همان سال از سوی جورج بوش- رئیس جمهوری وقت آمریکا-به‏ عنوان رئیس شورایی منصوب شد که‏ رئیس جمهوری در مورد«آمادگی جسمانی و ورزش»تشکیل داده بود. گفته می‏شود که او برای فیلم ترمیناتور 2 علاوه بر یک دستمزد 15 میلیون‏ دلاری،یک هواپیمای جت گلف استریم ج-3 نیز دریافت کرده است.

آرنولد بیش از هرچیز یک کالای استراتژیک برای سرمایه‏ گذاری‏ است.فیلمهای او در طی سالهای دههء 1980 جمعا یک میلیارد دلار فروش داشته‏ اند.او در آمریکا،آلمان و ژاپن مناسب‏ترین ستاره برای‏ سرمایه ‏گذاری تولید فیلم است(در انگلستان این مقام در اختیار مل‏ گیبسون است،و فرانسویها هم کماکان ژرار دپاردیو را ترجیح می‏دهند و مقامهای بعدی هم به گیبسون و حتی داستین هافمن تعلق دارد.)در یکی‏ از شماره‏های اخیر هفته ‏نامه تایم که مقاله اصلی آن به مسئله تهاجم‏ نیروهای چند ملیتی به کویت برای عقب راندن نیروهای عراقی اختصاص‏ یافته بود،ریچارد کورلیس که دبیر بخش سینمایی این هفته ‏نامه است7با طرح این مسئله که آیا از نظر سرمایه‏گذاری،ارزش کویت به اندازه‏ مخارجی بوده است که آمریکا در این عملیات متحمل شد یا نه،در انتها می‏افزاید که آرنولد شوارتزنگر در حال حاضر مشهورترین نماد در سراسر جهان برای صنعت سرگرمی‏سازی آمریکایی است.»

در حالی که تمامی کسانی که آرزوی ستاره شدن در سر می‏پروراندند،خود را ناگزیر می‏دیدند که نامشان را به‏نحوی تغییر دهند که تلفظ آن به انگلیسی آسان باشد،اما آرنولد شوارتزنگر یکی از دشوارترین نامها را برای خود حفظ کرده است،خود«آرنولد»هم اسم‏ چندان قشنگی نیست.شوارتزنگر از آن هم بدتر است.حتی املای این‏ نام بیست حرفی( Arnold Schwarzenegger )هم دشوار است.اما همهء اینها به کنار،در حالی که همهء ستارگان خود را به یکی از مکاتب فلسفی‏ یا روانشناسی رایج پیرو مارکس یا فروید منسوب می‏کردند،این مرد عضلانی اتریشی یادآور ستون سوم مدرنیته،فریدریش نیچه است.

جان میلیوس کارگردان کونان بربر(1982)آرنولد را که 5 بار به‏ مقام بهترین قهرمان زیبایی اندام جهان رسیده بود،با نقل جمله‏ای از چنین گفت زرتش به تماشاگران معرفی کرد:«دشمنی که مرا از بین‏ نبرد،قویترم می‏کند.»آرنولد در انظار عمومی نیز از«اراده به قدرت‏ رسیدن»سخن گفته است و چهره و اندامش تجسم‏بخش«ابر انسانی»که‏ نیچه از آن سخن می‏گفت.(آرنولد در دو فیلمی که در نقش کونان بازی‏ کرده بر انواع مختلف جانداران فرو دست‏تر از خود سلطه دارد-با گوریلها کشتی می‏گیرد،اسبها را به ضربه مشت نقش بر زمین می‏کند و شترها را مقهور می‏سازد-تو گویی قصد دارد این تئوری ویلهلم رایش را به اثبات برساند که«تئوری ابر انسان آلمانیها،در کوشش انسان برایفاصله گذاشتن میان خود و حیوانات،ریشه دارد.)

حتی آن جملهء مشهور آرنولد«بازمی‏گردم»که بوی تهدیدآمیزی‏ می داد و سرما و خشونت خاصی داشت و پژواک آن حتی در پلیس‏ مهد کودک هم شنیده می‏شد،یادآور رویای تمام کسانی است که سفر به‏ آمریکا را بزرگ‏ترین آرزوی خود می‏دانند.خود آرنولد در جایی گفته‏ است که والدینش آرزو داشتند او قهرمان اکسی یا فوتبالیست شود،ولی‏ خود او بدن‏سازی و زیبایی اندام را برگزیده«به نظرم این رشته ورزشی‏ کاملا آمریکایی بود و پیش خود فکر می‏کردم که اگر در این رشته به جایی‏ برسم،راهم برای ورود به آمریکا هموار خواهد شد.»

فرهنگ نارسیسیم

اما آیا در دوران افول سینما در اواخر دههء 1960 یا اوایل دههء 1970 که دوران رکود اقتصادی آمریکا ناشی ازبالا رفتن قیمت نفت بود،باز هم آرنولد می‏توانست به یک ستارهء مطرح بدل شود؛ابتدا باید دوران‏ زوال تصویر کارتونی فراواقعی تمدن غربی،توجه همگانی،به قهرمانان‏ جدیدی که آنتی‏تز چهره‏های کلاسیک بودند(افرادی نظیر داستین هافمن‏ و وودی آلن)،رواج فرهنگ نارسیسیم و استفاده از نمایش شکوه و جلال‏ عضلانی هیکل بازیگران سر می‏رسید.آرنولد برای آنکه آرنولد شوارتزنگر امروز بشود،به آن جنون بدنسازی همه‏گیر در اوایل دههء 1980 نیاز داشت.او می‏باید این رشته‏ای را که پیش گرفته بود تا به‏ آخر ادامه می‏داد،به آن‏جا و مقام تازه‏ای می‏بخشید و بر تردیدهای‏ موجود دربارهء تمایل جنسی خود سلطه می‏یافت.در فیلم گرسنه بمان‏ (1976)اولین فیلمی که در آن آرنولد نقش مهمی دارد،شخصیت زن از او می‏پرسد که آیا همجنس‏باز است یا نه.جالب اینجاست که همین‏ شوخی در فیلم پلیس مهد کودک هم تکرار می‏شود.

هنوز و علیرغم تمام آن صحنه ‏های عاشقانه‏ ای که آشکارا به عمد به‏ فیلم های اخیر آرنولد اضافه کرده ‏اند،آرنولد ما هنوز که هنوز مرد مورد علاقهء مردان است-یا شاید بهتر بگوییم که ابر مرد محبوب مردان‏ است،یا حتی می‏توان گفت تجسم ابر انسان در ذهن مردان است.در یادآوری کامل در صحنه‏ ای پیش از آنکه سر شبه همسرش را در پایان‏ نبردی جانانه با گلوله از هم بپاشاند،با لحن طنزآمیزی می‏گوید،«این‏ هم حکم طلاق.»آرنولد سالها پیش از آنکه به ستارهء سینما بدل شود7این‏ شخصیت مردانه را در خود ایجاد کرده بود.او به جورج باتلر عکاس که‏ از اواسط دههء 1970 به‏ طور مرتب از آرنولد عکاسی می‏کند گفته است: «می‏توانم احساساتم را زیر ماهیچه ‏های تودرتویم مخفی کنم.»

همان‏طور که در مقاله تایم آمده است:«هیکل ورزیده و ظاهرا خراب‏ نشدنی آرنولد،جلوه ‏های ویژه حیرت ‏انگیزی است که شخصا و در وجود خود به نمایش می‏گذارد.عضلات صیقل خورده و پر پیچ‏ و تاب او،پیش ازهرچیز به عضلات ساخته و پرداخته قهرمانان کمیک‏ استریپ شباهت دارد.هیکل آرنولد بیش از آنکه شیئی سکسی باشد، سرمشقی برای دیگر بدنسازان است.

آرنولد در همین مورد به باتلر گفت هاست:«وقتی خود را برای شرکت‏ در مسابقه ‏ای آماده می‏کردم،می‏توانستم بدل به چیزی شوم که گروهی آن‏ را یک موجود غیرانسانی می‏خوانند،ولی خود من معتقدم که بیش از هرچیز،ابر انسان هستم.»در ترمیناتور او گوشت و هیکل انسانی دارد، اما در درون پیکرش چیزی جز یک موجود ماشینی نیست.در این فیلم‏ آرنولد می‏خواهد ما را در نشاط ماشین بودن شریک کند(«موجود غیرانسانی بودن»)و این کار را به مدد تعدادی نمای دیدگاه( P.O.V )از ذهن کامپیوتری خود انجام می‏دهد.

اما حتی وقتی آرنولد نقش ماشین را بازی می‏کند،رفتار او به‏طور مشخص گویای رفتار یک دستگاه مصنوعی است.در دوقلوها(1985) او به لحاظ ژنتیکی طوری طراحی شده است که ابر انسان باشد(و جای‏ تعجب نیست اگر بدانیم که این کار را یک دانشمند آلمانی کرده است.) آرنولد پاک و معمصوم با شلوار کوتاه وارد خاک می‏شود تا توسط برادر کوتوله‏اش دنی دو ویتو با جنبه های مختلف فرهنگ و تمدن آمریکا آشنا شود و حتی غریزه ‏های جنسی خود را بشناسد.در یادآوری کامل که به‏ مراتب اثر بنیادگرایانه‏تری است،حافظهء آرنولد به دفعات پاک شده و دوباره بازیابی می‏شود و نشان می‏دهد که شخصیت،سابقه شخصی وچشم‏اندازهای او تغییرپذیر هستند،اما بدن ساخته و پرداخته‏اش‏ همیشگی است.

فیلمهای آرنولد همانقدر که آثاری سرگرم‏کننده‏اند،کالاهایی برای‏ سرمایه‏ گذاری هم محسوب می‏شوند.آرنولد در مقام ستاره سینما و شخصیت محبوب رسانه ‏های همگانی،کاملا به نقش و جایگاه خودآگاه‏ است و اشراف دارد.او خود را یک موجود تاریخی می‏پندارد:«وقتی‏ راکی اکران شد،به خود گفتم که سیلوستر استالونه خدمت بزرگی در حق من انجام داد،چون عملا راهگشای ژانر تازه‏ای در یسنما شد،ژانری‏ که در آن بدن ورزیده مقبول عموم است و تماشاگران برای تماشای‏ بدنهای ساخته و پرداخته به سینما می‏روند».(آرنولد در نهایت سادگی بر این باور بود که فلیم کونان می‏تواند همان نقشی را برای او ایفا کند که‏ راکی برای سیلوستر استالونه داشت.)

در واقع،چنین به نظر می‏رسد که رابطهء آرنولد و استالونه در هردو فیلم راکی 4(که در آن بوکسور اهل اتحاد شوروی موسوم به دراگو شباهت زیادی به یک آرنولد بور دارد)و کبرا(1986)که در آن استالونه‏ ادای ترمیناتور را درمی‏آورد،موضوعی ضمنی بوده است.

کری گرانت عضلانی

شوارتزنگر در گفت‏وگویی به سال 1988،در اعتراض به سؤالی از پرسش کننده که استالونه را«دوست»او نامیده بود،با اصرار تأکید کرد که لازم است به این مسئله اشاره کند که استالونه دوست او نیست:«او دوست من نیست...من هر اقدام معقولی را که برای جلب دوستی او شدنی بوده است انجام داده‏ام،اما او هیچ واکنشی مثبتی نشان نداده و قدمی پیش نگذاشته است.»برخلاف استالونه‏ای که از بابت اقدامات‏ مداخله‏گرانهء آمریکا در نقاط مختلف جهان معذب است،شوارتزنگر بی‏خیال نسبت به این مسائل،در مورد دخالت آمریکا در ویتنام هیچ‏ مشکلی ندارد.در فیلم (Predator 1987)به جای آنکه جنگ یادآور غصه‏های قدیمی و جراحتهای ماندگار باشد،به حد یک مبارزه ویدئویی‏ با هیولایی غیرقابل تصور از دنیایی دیگر تنزل پیدا می‏کند.وانگهی، آرنولد که در اتریش بی‏طرف در جنگ متولد شده و رشد کرده است،با قالبهای خشک به جا مانده از سالهای جنگ سرد میانه‏ای ندارد.او در فیلم کوماندو در نقش یک مهاجر اهل آلمان شرقی بازی می‏کند و در Red Heat در نقش یک پلی اهل اتحاد شوروی ظاهر می‏شود که یادآور یک مأمور قانون دست راستی است-نظامی‏گر،دشمن آزادیهای فردی و معتقد به کاربرد عدالت براساس غرایز شخصی و آنی خود.

واقعیت این است که سیلوستر استالونه فاقد ظرافت در رفتارهای‏ اجتماعی است،حال آنکه در کمدیهای ایوان ریتمن یعین دوقلوها و پلیس مهد کودک آرنولد در نقش یک«کری گرانت عضلان»ظاهر می‏شود.از زمان تولید فیلم کوماندو رفتار آرنولد با آدمها بد و خبیث‏ فیلمهایش،کم‏وبیش یادآور برخورد آمیخته به طنز«جیمز باند» بوده است.البته در فیلمهای او با مفهوم تازه‏ای از دلپذیری روبرو هستیم. علاقه و توجه محبت ‏آمیز آرنولد نسبت به برادر دوقلویش به دل تماشاگر می‏نشیند-این برارد دوقلو می‏تواند دنی دوویتو،جورج بوش یا خود ما باشد-چون پشتوانهء آن خطر زوری مافوق تصور است.از کوششهای‏ ساعیانه آرنولد در فیلم پلیس مهد کودک مشعوف می‏شویم،هرچند می‏دانیم که اقدامات او به خودی خود می‏تواند خطرآفرین باشد.او به‏ کودکان پنج ساله‏ای که عملا زیر دستش خدمت می‏کنند می‏گوید.«نق‏ نزنید،لوس نباشید-چرا نظم و انضباط ندارید.»و بعد به ایشان یاد می‏دهد که به سوت پلیس واکنش نشان دهند،به جای بازی شلوغ و نامنظم به حرکات منظم-گیرم بی‏معنا-رو آورند.

در حالی که بیشتر قهرمانان فیلمهای آمریکایی کسانی هستند که‏ دوست ندارند تحت‏تأثیر و سلطه قدرت و اقتدار قرار بگیرند، شوارتزنگر که خود پسر یک پلیس است،از پلیسها نفرتی ندارد-البته‏ سوای سکانسی در فیلم ترمیناتور 2 که در آن آرنولد موتورسوار عملا به‏ مقابله به«تی 1000»که به لباس پلیس ملبس شده است اقدام می‏کند. آرنولد خود گفته است:«رابطهء من با قدرت و اقتدار چنین است:کاملا موافق آن هستم.مردم به کسی نیاز دارند که مراقب ایشان باشد و به آنان‏ بگوید چه بکنند.نود و پنج درصد آدمهای جهان را کسانی تشکیل‏ می‏دهد که به کسی نیاز دارند که به ایشان بگوید چه بکنند و چگونه رفتار کنند.»

آرنولد در فیلم مرد دونده(1987)که انتقادی بود از جهان آدمهای‏ خوشگذران در دههء 1980 و موجبات اشتهار بیشتر او را فراهم کرد، کسانی را که در رویای وقوع اصلاح اجتماعی به سر می‏برند مسخره‏ می‏کند و متقابلا خواهان اقدامی آنی می‏شود.نظم و انضباط پایه‏های‏ زندگی واقعی او هستند:«من همیشه آدمهای خیلی قدرتمند را تحسین‏ کرده‏ام.منظورم حتی دیکتاتورها و نظایر آنان است.»

شاید بپرسید که«نظایر آنان»چه صیغه‏ای است؟ظاهرا آدمی با لهجهء آلمانی قصد دارد آمریکاییها را علیه استقرار یک نظم بیگانه متحد سازد. جان میلیوس که یک فیلمساز و فیلمنامه‏ نویس دست راستی افراطی‏ است،اصرار داشت خبرنگاران را مجاب کند که کونان او اگر در آلمان‏ دههء 1930 به نمایش درمی‏آمد،اثر محبوبی می‏شد.پل ورهوون‏ فیلمساز هلندی هم به این شوخی دلبستگی دارد و در پایان یادآوری کامل‏ صحنه‏ ای کوهنوردی دارد که یادآور آثار لنی ریفنشتال است.اما آرنولد اصلا شباهتی به کنراد فایت ندارد که قربانی نظام آلمان نازی بود اما به‏ ناچار در فیلمها در نقش افسران نازی ظاهر می‏شد.او برخلاف تمام‏ ستارگان پیشین،تجسم ‏بخش و عامل تحسین‏برانگیزی برای ارزشهای‏ توتونی است.

اشاره ‏های حدیث نفسی آرنولد سرشار از اشاره‏های ناخودآگاه او به‏ «برنامه اصلی»،«انضباط آهنی»و«پاکیزگی»است.او که از سال 1983 به ‏عنوان شهروند آمریکا شناخته شده است،هیچوقت هویت اتریشی خود را مخفی نمی‏کند.رهبران اتریش هم او را فراموش نکرده‏اند.در روز ازدواج آرنولد،کورت والدهایم صدر اعظم وقت اتریش،مجسمه‏ ای از هیکل عروس و داماد را به او هدیه داد.

ستاره بلا منازع سینمای آمریکا،پیشاپیش چهره‏ای سیاسی است،که‏ در ضمن اصرار دارد باورهای سیاسی خود را به دیگران نیز انتقال دهد. اریک بنتلی منتقد سرشناس تئاتر،در سال 1971 چنین‏ نوشت:«مهم‏ترین آمریکایی عصر ما کسی نیست جز جان وین.با فرض‏ به اینکه تمام چیزهای خوب از کالیفرنیا سرچشمه می‏گیرد،ریچارد نیکسون و رونالد ریگان را باید پروان اردوگاه وین به حساب آورد،آنان‏ در بزرگ‏ترین فیلم وسترن،بازیگران نقش دوم به حساب می‏آیند.«در فاصله سالگرد دویستمین سال استقلال آمریکا تا دادگاههای مشهور به‏ ایران-کنترا،سیلوستر استالونه نماد سیاسی آمریکا بود.فیلمهای قدیمی‏ کلینت ایستوود هم تا زمان انتخابات سال 1988 آمریکا(که جورج‏ بوش،مایکل دوکاکیس را شکست داد)،واژگان مطلوب برداشتهای‏ سیاسی را می‏ساخت.بیهوده نیست که در مبارزات انتخاباتی جورج‏ بوش،او را همه‏جا در کنار آرنولد شوارتزنگر و چاک نوریس می‏بینیم.

اما همان‏طور که جورج بوش هم گفته بود،زمان آن فرا رسیده بود تا چهره‏ای«مهربان‏تر و مطبوع‏تر»از آرنولد تصویر شود.همان‏طور که در فیلم پلیس مهد کودک دیدیم،آرنولد عملا نقش یک پدر را بازی می‏کند. آرنولد بعدها 250000 دلار به«مرکز سایمن ویزنتال»(که مرکزی یهودی‏ است)کمک کرد.کمی بعد بود که نشریه ورایتی گزارش داد آرنولد برنامه ‏هایی دارد تا خود را نامزد کسب مقام سناتوری کالیفرنیا کند.

استالونه و شوارتزنگر تصویری کاملا مردانه را به نمایش می‏گذارند. قدرت خویشتن دیگر(آلتراگو)استالونه-راکی و رمبور-از تواناییها آنها برای تحمل تنبیه ‏های جسمانی خبر می‏دهد.(به‏ویژه راکی نشانه شور و اشتیاقی پرولتاریایی است-راکی مردی است که تنها سرمایه او را بدنش‏ تشکیل می‏دهد.)

در حالی که فیلمهای استالونه در پی آن بودند تا عزت نفس ملی را دوباره تقویت کنند و رواج دهند،فیلمهایی که زمینه‏ساز اشتهار آرنولد شدند،فیلمهایی بودند که در آن ضرب المثل«خواستن توانستن است»به‏ عیان مشاهده می‏شد.آرنولد در فیلمهای خود بیشتر از هرکس دیگری‏ آدم کشته است.او در کوماندو یک تنه دهها و بلکه صدها نفر را از پا درمی‏آورد تا جان فقط یک نفر را نجایت دهد.در فیلم Raw Deal او عملا شبکهء گنگسترهای شیکاگو را منهدم می‏کند و«کاری را که پلیس؛باید در یکصد سال می‏کرد،در یک بعد از ظهر به انجام می‏رساند.آرنولد برخلاف قهرمانان پیش از خود،حتی زنان را نیز به قتل می‏رساند:در ترمیناتور کشتن زن موضوع اصلی فیلم است و در یادآوری کامل این کار صورت می‏گیرد.

پدر کامل

در ترمیناتور 2 آرنولد به جای آنکه دشمنان خود را به قتل برساند، گلوله ‏هایش را در سر زانوهای آنان خالی می‏کند.فرد تشنه به خون در این خونبارترین فیلم کسی نیست جز سارا(با بازی لیندا هامیلتون)که در فیلم قبل قرار بود قربانی باشد.هامیلتون نه‏تنها مادر مسیح آینده است، بلکه مادر تمام تروریستهای اقتصادی هم هست-او دست تنها به خانه‏ای‏ حمله می‏برد و با مجروح کردن پدر خانواده،تمام اعضای خانواده را به‏ هراس می‏اندازد.او درعین‏حال وزنه ‏ای است تا جبران کننده رفتارهای‏ ناهنجار اجتماعی آرنولد باشد(البته این ناهنجاری چندان فجیع نیست و از حد مشت کوبیدن به تلفن عمومی برای دستیابی به سکه تجاوز نمی‏کند)و از سوی دیگر حس مادری قویی نیز دارد.تقریبا همان وقتی‏ که ترمیناتور می‏خواهد بداند چرا انسانها گریه می‏کنند،سارا هم به این‏ نتیجه می‏رسد که این موجود غیرانسانی نیمه اهلی که فقط کشتن بلد است،کامل‏ترین پدر به حساب می‏آید.

او نماد کامل سلطه بر تمام جهان است،هم پدر است و هم نابودگر، در وجود او آلمان و آمریکا(و روسیه)به وحدت می‏رسد،او هم انسان‏ است و هم ماشین،هم آزادی است و هم اقتدار،هم نابودگر است و هم‏ آرام‏بخش،هم رمبو است و هم کری گرانت،هم بدنسازی است و هم مهد کودک،هم معلم است و هم پلیس،هم گذشته‏ای وحشی دارد و هم آینده‏ای تاریک،هم پیروزی اراده است و هم مرگ موضوع،هم نماد سلطهء آمریکاست و هم نماد آسیب‏پذیری آن.ترمیناتور 2 نمایشگر ترکیبی‏ است از شوارتزنگر و(ژنرال)شوارتسکوف‏(فرمانده آمریکایی نیروهای‏ چند ملیتی در تهاجم به نیروهای عراقی مستقر در کویت در عملیات‏ موسوم به«توفان صحرا»].در واقع فیلم مجموعه‏ای است از جلوه‏های‏ ویژه حیرت‏انگیز که برای بازارهای داخلی آمریکا،و البته سراسر جهان، ساخته‏شده است.

ترمیناتور 2 نه‏تنها مدعی حمایت از«صلح جهانی»است،بلکه‏ نشانگر مفهوم«خسارت جنبی و غیرمستقیم»هم هست.آرنولد که بیش‏ از آن مهربان و جنتلمن است که دشمنانش را قتل عام کند،بیش از آن‏ جاه‏طلب و اجتماعی است که از همسر خود جدا شود،متقابلا پرده سینما را با جنازه‏های نادیدنی که به جا می‏گذارد انباشته می‏سازد. او به ‏تازگی از ورهوون خواسته است تا کارگردانی فیلمی را با شرکت او به عهده بگیرد.قرار است مضمون فیلم نسخه ‏ای قرن دوازدهمی از عملیات توفان صحرا باشد.نام فیلم جنگهای صلیبی خواهد بود.

مترجم رحیم قاسمیان