به ازای هر نفری که با دعوت شما در منظوم ثبتنام می‌کنند 20 امتیاز میگیرید.
لینک دعوت:
https://www.manzoom.ir/invite/u/
نفس / نقد
اثر متفاوتی که میتوانست بهتر از این باشد
محمدرضا وحیدزاده : «نفس» از مشکلاتی جدی نیز رنج می‌برد. ریتم فیلم با جلو آمدن داستان کند می‌شود و فرم اثر هم از نقطۀ اوج خود فاصله می‌گیرد. اما بی‌گمان بزرگ‌ترین مشکل فیلم، پیرنگ آن است.
17 بهمن 1394
فیلم «نفس» سومین اثر نرگس آبیار، فیلمی است که پس از فیلم «شیار 143» و شوکی که به سینمای ایران وارد کرد، چشم‌های منتظر بسیاری به سوی آن خیره شده بود. خیلی‌ها منتظر بودند تا ببینند خالق اثر شگفت شیار اکنون با چه فیلمی به جشنواره خواهد آمد. «نفس» دقیقاً همان چیزی نبود که انتظارش را می‌کشیدیم، اما از جهات بسیار نیز یک اثر مهم و تأمل‌برانگیز بود.
فیلم «نفس» داستان زندگی کودکی خردسال است در اواخر دهۀ پنجاه که در یکی از روستاهای شهر یزد و در محیطی سنتی می‌بالد و گام به گام با تحولات تاریخی و اجتماعی آن دوران پیش می‌آید تا در نهایت به همراه خانواده‌اش در شهر کرج ساکن می‌شود. نفس مملو از تصاویر زیبا و صحنه‌های شگفت است. فیلم با هلی‌شات‌هایی نفسگیر از زادگاه «بهار»، شخصیت اصلی داستان، آغاز می‌شود و وارد روستای او می‌شود. راوی فیلم نیز بهار است و داستان با نریشن‌های کودکانۀ او پیش می‌رود؛ با بیانی صمیمی و بازنمایندۀ صادق جهان خیال‌انگیز یک دختر خردسال است.
«نفس» روایتی از باورها و سنت‌های مردمانی است که با سادگی و سختکوشی‌شان تاریخ عصر خود را چنانکه می‌خواستند رقم زدند. «نفس» آینۀ بی‌زنگاری از زندگی همین مردم است؛ مردمی که کار می‌کنند و می‌خندند و می‌گریند و مبارزه می‌کنند. داستان کودکی است که کودکی‌اش با «داستان راستان» و «جنایات بشر» و سخنرانی‌های آقای کافی می‌گذرد. معلمی که به دلیل مقاومت در برابر حکم کشف حجاب اداره، تن به اخراج می‌دهد. دایی طلبه‌ای که به دلیل بگیر و ببندهای شهر قم، به یزد می‌گریزد. پدری که کنار اعلامیۀ همکارش می‌نوسد شهید و از کار برکنار می‌شود. پدربزرگی که برخلاف معلم خشن مکتبخانه، قرآن را با محبت درس می‌دهد. مردمانی که خبر فرار شاه را می‌شنوند و برای استقبال از «آقا» به بهشت زهرای تهران می‌آیند. «نفس» روایتی صادقانه و شفاف از زندگی است؛ انباشته از قاب‌های دوست‌داشتنی و طراحی صحنه‌های موفق و گریم‌های دقیق و بازی‌های خوب. به ویژه بازی خیره‌کنندۀ پانته‌آ پناهی‌ها که به نظر میرسد یکی از شانس‌های جدی این دوره خواهد بود. «نفس» بازنمایندۀ یک کارگردانی به بلوغ‌رسیده است. فیلمی است که توانسته دنیای کودکانۀ دختری خردسال را با همۀ رؤیاها و کابوس‌هایش، به تصویر بکشد. همچنین در این فیلم برای بازنمایی خیالات کودک از انیمیشن بهره گرفته شده است که بی‌اغراق، در صورت جداسازی و ترکیب، خود می‌تواند یک اثر مستقل و درخشان باشد. با این همه «نفس» از مشکلاتی جدی نیز رنج می‌برد. ریتم فیلم با جلو آمدن داستان کند می‌شود و فرم اثر هم از نقطۀ اوج خود فاصله می‌گیرد. اما بی‌گمان بزرگ‌ترین مشکل فیلم، پیرنگ آن است. نفس به دلیل قصۀ نداشته‌اش به شدت دچار تنگی است! به ویژه این تنگی نفس با طولانی‌تر زمان فیلم سخت‌تر هم می‌شود. آنچنان که به نظر میرسد پایان‌بندی غیره‌منتظرۀ فیلم هم تنها یک راه گریز نه‌چندان‌موفق برای خروج از این مخمصه بوده است.
فیلم «نفس» داستان زندگی کودکی خردسال است در اواخر دهۀ پنجاه که در یکی از روستاهای شهر یزد و در محیطی سنتی می‌بالد و گام به گام با تحولات تاریخی و اجتماعی آن دوران پیش می‌آید تا در نهایت به همراه خانواده‌اش در شهر کرج ساکن می‌شود. نفس مملو از تصاویر زیبا و صحنه‌های شگفت است. فیلم با هلی‌شات‌هایی نفسگیر از زادگاه «بهار»، شخصیت اصلی داستان، آغاز می‌شود و وارد روستای او می‌شود. راوی فیلم نیز بهار است و داستان با نریشن‌های کودکانۀ او پیش می‌رود؛ با بیانی صمیمی و بازنمایندۀ صادق جهان خیال‌انگیز یک دختر خردسال است.
«نفس» روایتی از باورها و سنت‌های مردمانی است که با سادگی و سختکوشی‌شان تاریخ عصر خود را چنانکه می‌خواستند رقم زدند. «نفس» آینۀ بی‌زنگاری از زندگی همین مردم است؛ مردمی که کار می‌کنند و می‌خندند و می‌گریند و مبارزه می‌کنند. داستان کودکی است که کودکی‌اش با «داستان راستان» و «جنایات بشر» و سخنرانی‌های آقای کافی می‌گذرد. معلمی که به دلیل مقاومت در برابر حکم کشف حجاب اداره، تن به اخراج می‌دهد. دایی طلبه‌ای که به دلیل بگیر و ببندهای شهر قم، به یزد می‌گریزد. پدری که کنار اعلامیۀ همکارش می‌نوسد شهید و از کار برکنار می‌شود. پدربزرگی که برخلاف معلم خشن مکتبخانه، قرآن را با محبت درس می‌دهد. مردمانی که خبر فرار شاه را می‌شنوند و برای استقبال از «آقا» به بهشت زهرای تهران می‌آیند. «نفس» روایتی صادقانه و شفاف از زندگی است؛ انباشته از قاب‌های دوست‌داشتنی و طراحی صحنه‌های موفق و گریم‌های دقیق و بازی‌های خوب. به ویژه بازی خیره‌کنندۀ پانته‌آ پناهی‌ها که به نظر میرسد یکی از شانس‌های جدی این دوره خواهد بود. «نفس» بازنمایندۀ یک کارگردانی به بلوغ‌رسیده است. فیلمی است که توانسته دنیای کودکانۀ دختری خردسال را با همۀ رؤیاها و کابوس‌هایش، به تصویر بکشد. همچنین در این فیلم برای بازنمایی خیالات کودک از انیمیشن بهره گرفته شده است که بی‌اغراق، در صورت جداسازی و ترکیب، خود می‌تواند یک اثر مستقل و درخشان باشد. با این همه «نفس» از مشکلاتی جدی نیز رنج می‌برد. ریتم فیلم با جلو آمدن داستان کند می‌شود و فرم اثر هم از نقطۀ اوج خود فاصله می‌گیرد. اما بی‌گمان بزرگ‌ترین مشکل فیلم، پیرنگ آن است. نفس به دلیل قصۀ نداشته‌اش به شدت دچار تنگی است! به ویژه این تنگی نفس با طولانی‌تر زمان فیلم سخت‌تر هم می‌شود. آنچنان که به نظر میرسد پایان‌بندی غیره‌منتظرۀ فیلم هم تنها یک راه گریز نه‌چندان‌موفق برای خروج از این مخمصه بوده است.
شناسه نقد : 7183269
منبع: فارس
محمد حسن موحدی: جهانِ پر تنش
افشین علیار: نفس مصنوعی!
سیدعلاء سیادت: نفس بریده بریده
کیمیا عراقی: نفس کم رمقِ بهار
محمدرضا فهیمی: نفس روایت زندگی یک دختر بچه
سید ابراهیم هاشم‌زاده: پرتره زمانه یک کودک
حمیدرضا امیدی سرور: نقد فیلم نفس: راه حل نهایی
: شاخص ترین اثر فمینیستی
یاسمن خلیلی‌فرد: نفس‌های بی‌رمق
مهدی تراب بیگی: «نفس» و حسرت خیال و خاصیت سینما
عبدالجبار کاکایی: واقع‌گرایی «نفس» تاوان کدام تصمیم نگرفته و رفتار نکرده است که باید بکشیم؟
محمدرضا لطفی: هوشمندی فیلمساز
علیرضا پورصباغ: سینما با نفس نرگس آبیار از تنگی‌نفس نجات پیدا می‌کند؟
پل خواب / به افتخار داستایوفسکی
به دنیا آمدن / آدم‌هایی که یا ناخواسته از دنیا می‌روند، یا به دنیا می‌آیند!
سیانور / فیلمی از شاگرد زرنگ سینمای انقلاب
دختر / سکوت‌هایی نه از جنس یأس
خماری / مواد مخدر بد است
هنوز کسی برای این مطلب نظری نگذاشته است. اولین نفری باشید که نظر می‌دهید
نظرات مردم (0 نظر)
7.2
نفس
(1394)
قصه‌ی زندگی یک خانواده یزدی بین سال‌های 57 تا 62 است. روایتی از زندگی چهار کودک با نام‌های بهار، نادر، کمال و مریم که همراه پدرشان غفور و مادربزرگ در دهه 50 خورشیدی نفس می‌کشند! دنیای این کودکان دنیایی است پر از رویاهای زیبای کودکانه که قرار است رنگ حقیقت به خود بگیرد...