مهرزاد دانش : این بهترین فیلم کارنامهی رییسیان است و این امتیاز ناشی از فضای قصهگوی فیلم است؛ عنصری که اغلب فیلمهای سینمای ایران از آن تهی هستند.
25 بهمن 1394
این بهترین فیلم کارنامهی رییسیان است و این امتیاز ناشی از فضای قصهگوی فیلم است؛ عنصری که اغلب فیلمهای جشنواره (و سینمای ایران) از آن تهی هستند. فیلم در زمان درستی مقدمهچینی میکند، گره افکنیهایش را مطرح میسازد، بزنگاههای دراماتیک را ترسیم میکند، و موقعیتسازی پرتعلیقی را در باب تصمیم شخصیتهای داستانش میآفریند و همهی اینها معلول هماهنگیای درست بین عناصر فیلمنامه و کارگردانی و تدوین است. اما نه... اشتباه نکنید. اینکه فیلم واجد این حسنهاست، دلیل نمیشود از هر جهت هم خوب باشد. مهمترین نقطهی ضعف فیلم آن است که وارد عمق ماجراها نمیشود و فردیت آدمها قربانی صرف قصهگویی میشود. مقایسهی فیلم با نمونهی موفقی همچون لیلای مهرجویی شاید بهتر بتواند خلأهای فیلم رییسیان را توضیح دهد. سطح ماجرا که تعریف قصه است خوب است، اما عمق ماجرا که نقب به انگیزهمندیها و دغدغهها و تردیدهاست، نه. شاید برای سینمای پراداواصول ما چنین ظرفیتی هم زیاد بنماید، ولی به هر حال فیلم میتوانست بهتر باشد که نیست. پیشنهاد میکنم در ویرایشی دوباره، نصیحتهای پدر (پرویز پورحسینی) حذف یا تعدیل شود. بدجوری گفتههایش به شعار نزدیک است.