نگاهی به فیلم زندگی برایان

زندگی برایان... نشان دهنده درس مهمی است که «گروه مانتی پایتن» از فیلم قبلی‌شان، مانتی پایتن و جام مقدس (تری گیلیام و تری جونز، 1975) گرفته بودند. در زندگی برایان دیگر خبری از پوچی‌های قطعه‌قطعه، شوخی‌های فاصله گذارانه و زیرنویس و میان‌نویس که شاخص کارهای تلویزیونی‌شان بود، نیست؛ بلکه ساختار داستانی منسجمی در کار است و شوخی‌ها، با همه بداعت‌شان، جوری به کار رفته‌اند که مایه پیشبرد داستان باشند و نه توقف و تأخیر آن. به‌ویژه از زمانی که «برایان» ناخواسته تبدیل به رهبر مسیحائی می‌شود، هجو فیلم نیز تند و پُرمعناتر می‌شود (جبهه ملی یهودیان او را به صلیب می‌سپارد تا برای آرمان‌ها، تبلیغ شود). صحنه‌های اوج به یاد ماندنی‌اند و به یک پایان عالی می‌انجامند که می‌تواند مایه غبطه مل‌بروکس باشد. جائی که آیدل، «برایان» و دیگر مصلوبین را در اجرای ترانه «همیشه به طرف روشن زندگی نگاه کن» رهبری می‌کند. این فیلم مصحک کوششی جدی برای اسطوره‌زدائی از جزم اندیشی‌هاست و نسخه‌های سینمائی متعارف و پُرطمطراق انجیل را با موفقیت هجو می‌کند.