آرمان‌گرایی جدید حاتمی‌کیا

اگر بادیگارد ابراهیم حاتمی‌کیا یک تفاوت با دیگر ساخته‌های او داشته باشد همانا رونمایی از آرمان‌گرایی جدید در فیلم اوست.

در بادیگارد آرمانگراها و مدینه فاضله‌جوها همگی کمی تاقسمتی دچار بحران فلسفی و روحی و عقیدتی شده‌اند. آنها که زمانی سرباز‌های خط مقدم نطام بودند حالا ژنرال‌هایی پراز سوظن جلوه‌گری می‌شوند و ممکن است نظام آنها را برنتابد. مگر اینکه راستی آزمایی شوند!

جدای از این تماشاگر تمام انگاره‌های زیرساختی پیشین حاتمی‌کیا  را در بادیگارد اعم از شهادت؛ عزت نفس؛ ایثار و غرور و کرامت انسانی را می‌تواند مشاهده کند. یک تفاوت دیگر بیرون کشیدن کاراکترهای آژانس شیشه‌ای از فضای بسته به زیر سقف آسمان است. این خود یک پیشرفت فزاینده برای طرح دغدغه‌های حاتمی‌کیا است. برای همین او سراغ موضوعات روز رفته :یکی بادیگاردهای شخصیت‌های دولتی و حکومتی و دیگر دانشمندان هسته‌ای. و جالب اینجااست که که اینجا با دومشکل جذاب روبرو هستیم که هردو مربوط به این اشخاص هستند. اوضاع به گونه ای است که نسبت به عقاید شخصی و سیاسی و مذهبی دانشمندان هسته‌ای و همچنین میزان وفاداری حال حاضر بادیگاردها سوظن وجود دارد. حقیقت این سوظن و یا مردود بودنش حرف اصلی داستان حاتمی‌کیا نیست. آنچه مهم است استحاله کمابیش درونی آنهاست که البته فقط موضوعی شخصی است. چنانچه وقتی بازرس ماجرا به حیدر(پرویز پرستویی) سوظن پیدا می‌کند ابتدا به ساکن روزمه او برایش تردید برانگیز است.که چگونه به شخصی اینچنین خاص می‌توان مشکوک شد؟

فیلم حاتمی‌کیا  قصد ندارد کسی را محکوم کند. به زعم او جبر زمانه و تغییر خلق و خوی حاکم بر سیستم ناگزیر باعث شده تا بین بادیگارد‌ها و مسئولین اختلاف‌هایی بروز کند. اگرچه بر زبان آورده نشده و با هم روبرو نکنند.

اما درد دل های آنها با خود و در دنیای خودشان بیانگر همه چیز است. دیالوگ بسیار جالبی در فیلم وجود دارد: من از شخصیت سیاسی خوشم نمیاد. نمیخوام بادیگاردشون باشم.آدم نمیدونه تو کله شون چی میگذره!

بادیگارد فیلم خوبی است. داستانش روان است و ضمن بی پروا بودن هتک حرمتی روا نمی‌دارد. دیالوگ‌ها عالی از کار درآمده اند. و حاتمی‌کیا ششدانگ حواسش را به کارگردانی معطوف کرده است. با اینهمه باید امیدوار بود بادیگارد او در اکران عمومی کمی تا قسمتی دچار سانسور نشود.