نقد و بررسی خنده‌های آتوسا

فیلمبرداری فیلم اگرچه عالی نیست اما نسبت به دیگر بخش های فیلم بهتر هست. نام ایران به واسطه این فیلم احتمالا در کتاب گینس ثبت خواهد شد!

«خنده های آتوسا» فاقد قصه است و شخصیت های سرگردانی دارد که داخل کوپه های قطار حضور دارند و اصولا هیچکاری هم برای انجام دادن ندارند. این افراد قصه را پیش نمی برند و رفتارهایشان که تیپ کامل است، باعث می شود اتفاق خاصی در فیلم رخ ندهد.

فیلم تا اواسط مدت زمانش به شکل عجیبی هیچ حرفی برای گفتن ندارد و صرفا به ارائه کدهای بی ربط به مخاطب اقدام می نماید. اینکه شخصیت های داستان بی نام و نشان باشند و فقط در صحنه حاضر شوند که یک دیالوگ مبهم بگویند، هرگز دال بر پرداخت شخصیت و درک شدن آنها نیست. همین مشکل سبب شده تا هیچکدام از شخصیت های «خنده‌های آتوسا» از تیپ خارج نشده و تبدیل به شخصیت نشوند.

اشارات سیاسی و انتقادات اجتماعی بسیاری در فیلم وجود دارد که اصلا و ابدا ظرافتی در مطرح شدن آنها اعمال نشده است. ظاهرا دغدغه فیلمساز این بوده که تمام مشکلات اجتماعی-سیاسی که فکر میکرده باید در موردشان صحبت کند را به فیلم آورده و در یک دیالوگ بی ظرافت از زبان شخصیت های داستان جاری نماید تا شاید از این طریق اثر، نقد اجتماعی هم محسوب شود. اما این اشارات سیاسی - اجتماعی به بدترین شکل ممکن در «خنده‌های آتوسا» به مخاطب ارائه شده اند.

شاید بتوان وضعیت «خنده‌های آتوسا» را در صحبت سازندگانش که عنوان کرده بودند قصد دارند فیلمشان را به این جهت که فقط در 4 روز ساخته شده در کتاب رکوردهای گینس ثبت کنند جستجو کرد. «خنده‌های آتوسا» در 4 روز ساخته شده؛ 4 روزی که نه فیلمنامه ای برای ساخته شدن بوده و نه پرداخت شخصیتی نه اصلا هیچ ویژگی که بتواند باعث شود از دیدن اینهمه تصویر تاریک بی سر و ته لذت ببریم.