یک داستان نو

مهمترین امتیاز فیلم «شماره ۱۷ سهیلا» ساخته محمود غفاری سوژه بکر آن است، سوژه ای که در دست یک نویسنده با قریحه می توانست بدل به داستان کوتاهی درخشان شود. اما در دست یک کارگردان فیلم اولی که هنوز نتوانسته سبک و سیاق و راه خود را در سینما پیدا کند، بدل به فیلمی متوسط شده که البته ارزش یکبار دیدن را دارد. در اینکه کارگردان فیلم خوش ذوق است تردیدی نیست چنانکه بارقه هایی از آن را در کار محمود غفاری می بینیم و همچنین بازی هار خوبی که از هنرپیشه ها گرفته است. اما این قصه اگر پرورش خوبی پیدا می کرد و از پرداخت سینمای قوی تری برخوردار بود می توانست  بدل به اثری آنقدر تاثیر گذار شود که در یادمخاطب باقی بماند  نه اینکه صرفا فیلمی شود که بتوان آن را یکبار دید و به قریحه سازنده اش برای ساخت فیلمهای بهتر امیدوار بود، فیلمهایی که سازنده اش نه تنها راه خود را پیدا کرده باشد که با دستی باز تر و احاطه تکنیکی بهتری فیلمش را جلوی دوربین برده باشد.

مهرداد صدیقیان و زهرا داوودنژاد در فیلم شماره 17 سهیلا

فیلم بیشترین لطمه خود را از اصرار برای واقعیت گرایی شبهه مستند خوره به خصوص با دوربین روی دست که مدام پشت شخصیت ها در حرکت است و همین به شدت تماشاگر اذیت می کند. گویی دوربین از شخصیت ها عقب مانده و پایه روایت نمی تواند پیش برود. ایده پایان فیم نیز بسیار جذاب بود، اما افسوس که این ایده های بکر قربانی تلاش فیلمساز برای واقعیت گرایی شبهه مستندش شده، بخصوص با تاکید روی نداشتن تکنیک و  نرفتن به سمت داستانگویی کلاسیک. چه می شد این فیلم به جای واقعیت گرایی واقعیت دنیای خود را داشت و با پرداختی سینمایی تر به تماشاگر لذت بیشتری می چشاند.

شما چقدر با این مطلب موافق هستید؟ نظر شما درباره این مطلب و اثر چیست؟ نظر خود را در پایین همین صفحه بنویسید. [منظوم تنها ناشر نقدها است و این به معنای تایید دیدگاه منتقدان نیست.]

شما نیز می‌توانید نقدها و یادداشت‌های خود درباره آثار سینما و تلویزیون را با نام خودتان در منظوم (معتبرترین مرجع نقد سینما و تلویزیون ایران) منتشر کنید. هم‌اکنون مطالب خود را به آدرس ایمیل Admin@Manzoom.ir برای ما ارسال کنید.

نقد، یادداشت، تحلیل، بررسی و معرفی منتقدین از فیلم‌های سینمایی، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ایرانی را در صفحه نقد فیلم سایت منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران بخوانید.