سریال وایر ؛ قوانین عوض می­ شوند ، بازی همان است

گاهی شاهکارها به جای سینما سر از تلویزیون در می­ آورند. کارآگاه مک­نولتی و کارآگاه مورلند، معروف به بانک، به صحنه­ قتلی که یک سال پیش اتفاق افتاده می ­روند..

کارآگاه مک­ نولتی بعد از آزاد شدن قاتلی به سبب تغییر نظر شاهد در دادگاه به سراغ قاضی پرونده می­ رود و به او می ­گوید این قاتل خواهرزاده رئیس توزیع مواد مخدر محلی ، ایون بارکسدیل، است که با پول شاهد را خریده است. قاضی با رئیس پلیس بالتیمور تماس می­ گیرد و دستور پیگیری پرونده­ بارکسدیل را می­ دهد. رئیس پلیس، مک ­نولتی و ستوان دنیلز را مسئول پیگری این پرونده می­ کند و چند مامور خارج از دور و دفتری خرابه را به آنها می­ دهد تا مشکل را از سر خود باز کند. وقتی این گروه به ظاهر از رده خارج کار خود را شروع می کنند، می ­فهمند که حتی عکسی از ایون بارکسدیل وجود ندارد. آنها از هیچ، یکی از بزرگترین پرونده­ های قاچاق مواد مخدر و فساد سیاسی را می ­سازند با یک روش مشخص، شنود. The Wire به معنی شنود و یا استراق سمع پلیس است.

دیوید سیمون (David Simon) نویسنده و گزارشگر جنایی روزنامه بالتیمور سان (The Baltimor Sun) قبل از سریال وایر، در سال 2000 مینی­ سریالی بر اساس کتابی از خودش به نام گوشه (The Corner) را نوشته بود. مسئولین شبکه کابلی HBO (Home Box Movie) تصمیم گرفتند که خلق سریالی در همان سبک و سیاق را به او بسپارند . سیمون با استفاده از سالها تجربه در زمینه گزارش­ نویسی جنایی در سالهای 80 و 90 توانست سریالی خلق کند که بالاترین میزان محبوبیت را در بین مردم آمریکا و حتی دنیا کسب کند. دیوید سیمون، وایر را آرام آغاز کرد و در اوج به پایان برد. او بعد از اتمام وایر در سال 2008 مینی­ سریال نسل کشی (Generation Kill) را براساس کتابی غیرداستانی برای شبکه HBO خلق کرد.

مهم­ترین خصوصیت وایر شبه مستند بودن آن است. نه اینکه شخصیت­های سریال بازیگر نباشند، بلکه این تقلید از واقعیت در سبک روایی داستان و یا سبک کارگردانی و فیلمبرداری آن احساس می ­شود. نوع انتخاب نماها و شیوه­ فیلمبرداری “دوربین روی دست” سازندگان سریال را بسیار به این هدف نزدیک کرده است. شاید اصلی­ترین دلیل ناشناخته ماندن این سریال در ایران نیز همین مسئله است. تماشاگران ایرانی که همیشه منتظر سوپرقهرمانان هستند و مثل مردم آمریکا نمی ­توانند با شخصیت­های داستان همذات­ پنداری کنند؛ بیشتر از چند قسمت نمی­ توانند این سریال را تحمل کنند؛ اما شما که فریب احساسات خود را خورده ­اید، کمی بیشتر تحمل کنید.

همیشه وقتی گروهی پلیس برای به دام انداختن تبهکاران دور هم جمع می­ شوند ما منتظر دیدن گروه تسخیرناپذیران هستیم. اما در واقعیت این چنین نیست. پلیس­های سریال وایر انسان­هایی معمول هستند با تمام نقاط ضعف و قوت یک انسان عادی. پلیس­های وایر دروغ می­ گویند، رشوه می­ گیرند، دزدی می­ کنند و در نهایت به دنبال تبهکاران هم هستند. در اینجا تنها پلیسی قهرمان است که کار روزانه­ اش را به خوبی انجام دهد و شب به خانه برگردد. آنها خیلی قدرتمند، باهوش و با تکنولوژی برتر نیستند، آنها فقط مصمم ­اند.

شخصیت­های سریال اعم از دزد، پلیس، وکیل، دلال مواد و قاضی شخصیت­هایی خاکستری هستند. آنها بنا به شرایطی که در آن قرار دارند عمل می کنند. کسی برای نجات یا نابودی بشریت و آزادی کاری انجام نمی ­دهد. بیشتر تبهکاران کاری که انجام می ­دهند، حتی اگر کشتن باشد، فقط برای گذران زندگی است؛ همانند پلیس­هایی که دلخوش به حقوق بازنشستگی خود هستند. به گفته­ دیوید سیمون آنها اسیر نهاداجتماعی هستند که در آن زندگی می ­کنند.

ریتم سریال کمی کند است، اگر انتظار دارید که سریالی به سبک و ریتم 24 یا حتی دکستر (Dexter) ببینید، اینجا نمانید. اما اگر طرفدار برکینگ بد (Breaking Bad) هستید این سریال متعلق به شماست. ریتم کند سریال بعد از 5 قسمت به طرز شگفت انگیزی شما را با خود همراه می ­کند و بعد از دیدن یک فصل شما قادر به ترک این اعتیاد نیستید.

نمره ی این مجموعه در سایت IMDB ، 9.4 است و پنجمین سریال تاریخ به انتخاب مردم است. این سریال از سال 2002 شروع و در سال 2008 بعد از پخش 5 فصل 12 قسمتی به انتها رسید.