داستان‌گویی در عین شاعرانه‌گی

اهم نکات ونقدهایی که در مورد این فیلم مطرح می شود به این شرح است:

·بازی‌های  خوب و یک دست آن که از ابتدا شروع می‌شود و تا انتها ادامه می‌باید، یعنی ریتم و جنس بازی‌ها تا پایان فیلم قدرتمند باقی می‌ماند از نکات قابل توجه در مورد توانایی کارگردان برای بازی گرفتن از عوامل بازیگری است. یکی از نکات برجسته این فیلم داستان گو بودن آن در عین شاعرانه گی است.این فیلم بر خلاف دیگرفیلم های شاعرانه در سینمای ایران از پرداختن به زندگی روزمره ایرانی نیز باز نمی ماند و از داستان گویی به شاعرانه گی مطلق میرسد. کار خوب دوربین برای تهیه تصاویر ناب از اتفاقات فیلم جزو  برجستگی های این فیلم است که توانسته است به خوبی حس لازم را به ببینده القا کند.

ترانه علیدوستی در فیلم درباره الی

·پرداختن به تفریحاتی که به خوبی شیوه ایرانی یافته و حس ایرانی بودن در آنها مشاهده می شود٬ از جمله نقاط قوت فیلم است که زندگی ایرانی را حتی در نوع بحران های پیش آمده در فیلم بازگو می کند. اگر چه این روزها به بهانه پرداختن به پیام های اخلاقی٬ فیلم و سریال های زیادی ساخته می شود اما به نوعی متمرکز نبودن بر سوژه در این آثار و پرداختن به سوژه به صورت زخمت و گل درشت از ویژگی های این آثار است که در باره الی ٬ به خوبی از این ویژگی ها بر حذر بوده است. در این فیلم  سعی شده است که به بهترین و هنری ترین روش ممکن به فاجعه هایی که یک دروغ می سازد و آثار بد دروغ گویی پرداخته شود. اما در این میان برخی معتقدند علی رغم یک دست بودن ریتم فیلم٬ ادیت خوبی در اول فیلم صورت نگرفته است و به همین خاطر ریتم این تصاویر در مسیر طرح داستان فیلم نسبت به بقیه فیلم افت پیدا کرده دقایق اولیه فیلم که در واقع لحظاتی زمینه ساز برای بحران است ٬تا حدودی طولانی می شود و زمان اتفاق بحرانی در فیلم را به تاخیر می اندازد.

مریلا زارعی و پیمان معادی در فیلم درباره الی

·اگرچه در فیلم بر تفریح های ایرانی تاکید شده است و جنس شادی ها جلوه ایرانی پیدا کرده است اما تاکید براین موضوع به دفعات و پشت سر هم٬ دورنمایه دیگری را درذهن مخاطب شکل میدهد و گاه او را از موضوع  پرت می کند. بخش اول فیلم تلاش می‌کند روابطی کاملاً گرم و ایرانی از روابط چند زوج و خانواده ایرانی ارائه دهد، که طولانی شدن این بخش از تصاویر و توجه به برخی از جزئیات٬ زمینه را برای نقد فراهم میکند؛ که نکند این فیلم هم از جنس همین فیلم های نامتعارف امروزی در سینمای ایران باشد که متاسفانه مدتی است رواج یافته است؟....برخی از منتقدین علی رغم نگرانی از عادی شدن برخی از مسایل ضد اخلاقی نظیر دروغ در بین برخی خانواده ها و افراد و اجتماعات کوچک٬ معتقدند خیلی از دروغ ها در داستان فیلم (درباره الی) ضروری به نظر نمی رسد و جنبه دراماتیک هم ندارد و باصطلاح قضیه را تا حدودی لوث می کند.

اما فارغ از همه نقب ونقدها چیزی که به آن کمتر اشاره شده است خط ساده ای است که در داستان این فیلم دنبال می شود ٬ تا جایی که با همان موضوع ساده ٬ یک بحران عمیق را می سازد.اگر چه موضوع تنها یک دروغ ساده است و روابط همه در موقعیت ساده ای شکل می گیرد اما این ها همه برای یک فاجعه تدارک دیده می شود فاجعه ای که از گفت گو های تنش زا در میان خانواده ها تا ناپدید شدن الی پیش می رود و.همه اینها در بستر ساده  داستان یک دروغ شکل می گیرد٬ دروغی که می تواند یک فاجعه را بیافریند.

مریلا زارعی و رعنا آزادی‌ور در فیلم درباره الی

کارنامه سه فیلم دیگر فرهادی که پیش از "درباره الی" ساخت به این ترتیب است:

رقص در غبار-1381 به کارگردانی، نویسندگی، طراحی و صحنه اصغر فرهادی است که بخاطر این فیلم در سال 81، کاندیدای بهترین کارگردانی شد، اما در نهایت برنده سیمرغ بلورین جایزه ویژه هیئت داوران [بخش بین الملل] از بیست و یکمین جشنواره فیلم فجر شد. وی بخاطر همین فیلم تندیس زرین بهترین فیلم را از هفتمین جشن خانه سینما در سال 1382، دریافت کرد. این فیلم همچنین در هجدهمین جشنواره منتقدان و نویسندگان به عنوان پنجمین فیلم سال، پنجمین کارگردانی برتر سال و بهترین طراحی  صحنه و لباس معرفی شد.

شهاب حسینی در فیلم درباره الی

شهر زیبا-1382در این فیلم فرهادی؛ کارگردانی، نویسندگی و سرمایه گذاری را بر عهده داشت که سرانجام برای همین فیلم، کاندیدای سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه، بهترین کارگردانی و بهترین فیلم اول و دومِ بیست و دومین جشنواره فیلم فجر در سال 82 می شود، اما هیچ جایزه ای را دریافت نمی کند. شهر زیبا تنها توانست در نوزدهمین جشنواره منتقدان و نویسندگان در سال 83، به عنوان سومین فیلم سال برگزیده شود. چهارشنبه سوری-1384 که با نویسندگی اصغر فرهادی و مانی حقیقی و کارگردانی فرهادی به جشنواره بیست وچهارم آمد؛که کاندید سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه و بهترین کارگردانی در بیست و چهارمین جشنواره فیلم فجر شد و توانست سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی را از آن خود کند. فرهادی بخاطر همین فیلم همچنین توانست در سال 85 برنده تندیس بهترین کارگردانی از دهمین دوره جشن خانه سینما شود.