پایان رابطه

آغوشتان را باز کنید و قطب‌نمای عاطفی‌تان را با «ایتالیا ایتالیا» کاوه صباغ‌زاده تنظیم. فیلمی در سینمای ایران ساخته شده که به احساسات و حساسیت‌های رمانتیک آدم‌ها بها می‌دهد. منظور احساسات عاطفی یک زوج از شروع تا پایان یک رابطه است. آن‌چیزی که آنها را خوشحال و راضی می‌کند و از هم منزجر و ناراضی. چیزی شبیه به «هامون» داریوش مهرجویی. فیلمی که در میان ارجاعات بیشمار «ایتالیا ایتالیا» بیشترین سهم را به خود اختصاص داده و فراتر از هر منبع الهام دیگر، درون فیلم رسوخ می‌کند و نشان خود را بر جای می‌گذارد.

 

 

 

در شکل نهایی اولین فیلم کاوه صباغ‌زاده تلفیقی است از سوز و بغض «هامون»، و فانتزی و شوری/شیرینی «500 روز سامر» مارک وب. مرد (حامد کمیلی) در فیلم همچون جوزف گوردون لویت «500 روز سامر»، در خاطرات، خوشی‌ها و حسرت‌هایش به دنبال دلایلی است که سبب شکاف و بر هم خوردن رابطه‌اش با زن (سارا بهرامی) شده. آن بحرانی که همچون باتلاق همه چیز را بلعیده و رد سهمگینی از تیرگی و تاریکی بر قامت زن و کالبد رابطه برجا گذاشته. خوشی‌ای که زمانی بوده و حالا دیگر نیست.

 

سارا بهرامی و حامد کمیلی در فیلم ایتالیا ایتالیا

 

فیلم شروع خیلی خوبی دارد و سریع موفق می‌شود عاطفه و قلب تماشاگر را به زوج دوست داشتنی‌اش نزدیک کند. با سکانس شاهکار «تمرین دیالوگ» که باعث آشنایی مرد و زن می‌شود به درون فیلم پا می‌گذاریم و همراه و غمخوار آنها در مسیر زندگی‌ای که آغاز می‌کنند، می‌شویم. در ادامه اما ارجاعات بیشمار در حکم مانعی برای بیشتر دقیق شدن تماشاگر بر روی رابطه تب‌دار عمل می‌کند. دقیقا از جایی که نشاط و گرمای ابتدای رابطه به رخوت و سرما بدل می‌شود، فیلم هم قدم در مسیر ملال می‌گذارد. منهای ارجاعات فاصله‌انداز، فیلم در بخش میانی 15 دقیقه اضافه دارد که در صورت کم شدن می‌تواند روایت را از لکنت‌هایی که در بخش میانی به آن دچار شده، رها سازد. اما فیلم در دقایق پایانی، مانند شروع درگیر کننده‌اش، دوباره به قلب مخاطب چنگ می‌زند و او را شریک رابطه زوج اصلی می‌کند. مرد می‌پذیرد که زن را از دست داده و زن هم ویران و متلاشی بر جای می‌ماند.

 

حامد کمیلی در فیلم ایتالیا ایتالیا

 

یک پایان تلخ اما واقعی در نسبت با منحنی احساسی‌ای که دو شخصیت از سر گذرانده‌اند. مدت‌ها بود از تماشای بازی یک بازیگر زن ایرانی اینقدر شگفت‌زده نشده بودم. سارا بهرامی در نقش زنی امروزی که برای خیلی از تماشاگران، آشنا و قابل بجا آوردن است، سنگ تمام می‌گذارد. یک بازی شگفت‌انگیز و پر از جزئیات از بازیگری بسیار توانا که سینمای‌ ایران از مهارت‌هایش باید خیلی بیشتر از اینها بهره ببرد. و در نهایت یک حسرت که در مواجهه با بازی سارا بهرامی، توجه تماشاگر را به خود جلب می‌کند. در چنین فیلمی که انقدر ظریف و دقیق به احساسات یک زن «دلشکسته» می‌پردازد، باید بخشی از داستان از زاویه دید زن روایت می‌شد تا بیشتر پی به درون پررنج و فروپاشیده‌ش می‌بردیم. «ایتالیا ایتالیا» به خلوت بیشتری از سارا بهرامی نیاز داشت. آن‌وقت نظرگاه اخلاقی فیلم چند سویه‌تر و «مود» و حال و هوایش اسرارآمیزتر می‌شد.

 

سارا بهرامی در فیلم ایتالیا ایتالیا

 

در سینمایی که کم و ترسان به نمایش رابطه یک «زوج» تمایل نشان می‌دهد و تجربه «زندگی» درون فیلم‌ها اندک است، باید قدر «ایتالیا ایتالیا» را دانست. فیلمی خودآگاه، دوقطبی به لحاظ روحیه احساسی و البته رنجور. فیلمی که درون «دلشکسته‌اش» را از خلال شلوغی «پست‌مدرن»وارش به رخ تماشاگر می‌کشد و راوی یک «قصه عشق» از خوشی تا غم می‌شود. دومین فیلم مهم این سال‌ها بعد از «عصبانی نیستم» رضا درمیشیان در نمایش دردناک یک رابطه عاشقانه. فیلمی با چند دعوای واقعی بین زن و شوهر (جزو بهترین نمونه‌ها در سینمای ایران سال‌های اخیر) که از فرط تاثیر، همدلی و همدردی تماشاگر را برمی‌انگیزند. سکانس‌های دو نفره فیلم، جایی که از شلوغی بی‌دلیل دقایق میانی فیلم فاصله می‌گیریم، جایی که فاصله بین مرد و زن بیشتر شده و مرد نگران از دست دادن زنی است که دوستش دارد، تماشاگر از پس اندوه و شوق بین شخصیت‌ها، به دلبستگی و تفاهم با فیلم می‌رسد.

 

 

سارا بهرامی و حامد کمیلی در فیلم ایتالیا ایتالیا

 

با همه این حرف‌ها اما اگر به لحاظ عاطفی وضعیت مناسبی ندارید و بار سنگین «دلشکستگی» عاطفی را به دوش می‌کشید «ایتالیا ایتالیا» کاوه صباغ‌زاده را تماشا نکنید. فیلم آزارتان می‌دهد و خاطراتی را زنده می‌کند که شاید مایل نباشید یادآوری و زنده شوند. در عین حال عاشق سکانس عروسی مرد و زن با ترانه سورپرایز کننده «a whiter shade of pale» شدم که یکی از بهترین صحنه‌های عاشقانه تمام این سال‌ها است. «ایتالیا ایتالیا» قصه‌ی پرغصه عشقی است که زمانی بود و حالا دیگر بعید و دور و دست نیافتنی شده؛ جانکاه و همدلی‌برانگیز و واقعی.