سید علی تقوی: درباره‌ی الی در بین زمانه‌ای که فیلم‌های ایرانی فقط جنبه‌ی تجاری پیدا کرده است نه به جرات بلکه به‌راحتی می‌توان گفت یک شاهکار و افتخار برای سینمای ایران است.

سیدعلی‌اصغر تقوی: خط ساده‌ای که در داستان این فیلم دنبال می‌شود ٬ تا جایی‌که با همان موضوع ساده ٬ یک بحران عمیق را می‌سازد.اگر چه موضوع تنها یک دروغ ساده است و روابط همه در موقعیت ساده‌ای شکل می‌گیرد اما این‌ها همه برای یک فاجعه تدارک دیده می‌شود فاجعه‌ای که از گفتگوهای تنش‌زا در میان خانواده‌ها تا ناپدید شدن الی پیش می‌رود.

رضا رستگار: « خفه‌گی » جیرانی با تمام ایراداتی که در ساختارش دارد، تجربه‌ای متفاوت در سینمای کنونی ایران است و با فاصله بسیار، به‌قول جیران ، خاص‌ترین ساخته این روزهای سینمای ایران است.

مدیسا مهراب پور: دو سال دیگرکسی«خانه دختر» را به یاد نمی‌آورد. همان‌طور که در این دو سال به یاد نمی‌آورد…ولی کماکان چیزهایی روی پرده خواهند آمد که لاشه اثری باشند که روزی، حداقل آن موقع که نطفه‌های اولیه‌اش در ذهن خالقش بسته می‌شد ردی از یک “فیلم” بر پیشانی خود داشته‌اند.

کسری کرباسی: شاید یکی از برجسته‌ترین وجوه «درباره الی...» دیالوگ‌هایش باشد. دیالوگ هایی به شدت ساده و عادی و روزمره، ولی در عین حال با کارکردهای چندگانه.

بابک مهرورز: « انزوا » می‌توانست یکی از آثار تماشایی سال باشد اما با بی‌تجربگی کارگردان، این فرصت از دست رفته است و از نخستین تجربه فیلمسازی عباس میرزایی اثری به‌جای مانده که علی‌رغم موسیقی متن غنی‌اش، مشکلات عدیده‌ای چه در بخش فرم و چه در محتوا دارد.

هنگامه ناهید: همین سوژه ناب و پرورش صحیح فیلم‌نامه است که فیلم شنل فیلمی منحصر به فرد از آب درآمده، فیلمی پر از تعلیق با فراز و فرودهای به‌هنگام، بازی‌های درخشان و مینیمال‌های ظریف هم در روایت و هم در دیالوگ.

نیره رحمانی: قاتل اهلی فیلمی خوش عکس است، کارگردانی فیلم در برخی فصل‌ها قابل اعتناست؛ اما کلیت فیلم نه تنها آشفته که به‌شدت بی‌سروته و از همه بدتر بی‌ربط به این روزگار است.

هنگامه ناهید: فیلم خانه، با هوشمندی در مورد قشر خاصی از جامعه‌ی این روزهای‌مان حرف می‌زند، که می‌خواهند به هر نحوی شده، بالاتر از آن‌چه که هستند بنمایند. قشری که نمی‌توان تنها نام بلند پرواز را روی‌شان گذاشت و شاید اصطلاح زیاده‌خواه و خودخواه بیشتر برازنده‌شان باشد.

محمدرضا بحرانی: فیلم ایتالیا ایتالیا به تمامی اثری «فاصله گذارانه» است. نه فاصله‌گذاری از جنس فیلم‌های مدرن، نه. یک فاصله گذاری ناشیانه، نابلدانه و ساده لوحانه. فانتزی‌های مرد به جای وارد کردن مخاطب به فضای قصه، با دادن لحظات مفرحی به مخاطب و ایجاد فاصله‌گذاری، به تمامی مخاطب را از قصه جدا می‌کنند.

سعاد باقری: قهرمانان کوچک فیلم موفق و مخاطب پسندی است که مورد توجه داوران کودک جشنواره کودک و نوجوان اصفهان نیز قرار گرفته ولی به نظر می‌رسد ژانر کودک سینمای ایران، به آزمون و خطای بیشتری و تولیدات بیشتر و موفق‌تری نیازمند است.

محمد احمدخانلو: برای مخاطب پیگیر سینما اثری تکراری و برای مخاطب عام، فیلمی آزاردهنده است. البته این آزاردهندگی مولفه‎ی ثابت ژانر درام اجتماعی در نسخه‎ی جشنواره‎ای است و مختص زرد ‎نیست.

ساناز رمضانی: «آزاد به قید شرط» با مطرح کردن چالشی حقیقی در مورد تنگناهایی که قانون در مورداجرای عدالت دارد، دست روی نکته‌ای اساسی می‌گذارد؛ اما نتیجه فیلم هیچ اثربخشی به همراه ندارد.

دامون قنبرزاده: فیلم داستان جوان‌های بی‌هدف و در عین حال پرمدعایی که معلوم نیست از جان خودشان یا دنیا چه می‌خواهند، همان بهتر که زنده نباشند!

نفیسه ترابنده: “خفه‌گی” اثری تقلیدی است که هیچ نسبتی با جامعه ایران و ایرانی ندارد. فیلمی که برای مخاطب گنگ، بی‌هدف و سخت فهم است و از سیاه ‌وسفید بودن فیلم حوصله‌اش سر می‌رود .

حدیث دانایی‌کیا: یک موضوع دم‌دستی و قرون وسطایی با پرداخت بسیار ضعیف و فرومایه، تمام داشته و نداشته‌ی فیلم اخیر میلانی است که البته خودش معتقد است حرف‌های مهمی برای مخاطب دارد.

سکانس برتر: فیلم خانه دختر یقینا فیلم خوبی می‌توانسته باشد و اگر نسخه کاملی از این فیلم دیده شود و یا حداقل گره‌های داستانی آن باز شود جای تحسین بیشتر دارد. ولی فیلمی که در حال حاضر دیده شد تنها آش شله قلمکاری از دید من است که تنها نکته برجسته‌اش سکانس دکتر است.

یاسر فریادرس: این در هم آمیختگی فضای "انزوا" را شبیه یک پیتزای قرمه‌سبزی کرده است که نه این است و نه آن و دقیقا مثل سالن سینمایی است که خود فیلم هم تصویر می‌کند، سینمایی که در آن خورشت قیمه بادمجان سرو می‌شود.

مریم معیری: شنل می‌توانست با پرداخت صحیح داستان و شخصیت پیدا کردن نقش‌ها ، با موضوع خاصش به فیلمی قابل قبول بدل شود. اما فیلمنامه ضعیف و بدون استحکام، بازی بد بازیگران به غیر از رضا بهبودی و کارگردانی ضعیف از شنل اثری غیرقابل قبول با امتیاز پایین می‌سازد.

هنگامه ناهید: برای فیلم ایتالیا ایتالیا، که پر از طنزهای ظریف و لطیف است، بسیار زحمت کشیده شده و فیلم‌ساز عزیز، حرف دل جامعه هنری را به‌خوبی زده است. جوانانی مشتاق که دوست دارند حرفه‌شان را تمام و کمال انجام دهند و آثارشان را خلق کنند؛ اما با قصاوت جلوی کارشان گرفته می‌شود و اثرات مخربی در روحیه و زندگی آنان می‌گذارد.