نفیسه ترابنده: رمز موفقیت فیلم بدون شک قدرت رئالیستی تأثیرگذار آن است. فیلمساز به خوبی توانسته عمق زخم‌های یک دختر نوجوان را در مواجهه با مشکلات خانوادگی و اجتماعی به تصویر بکشد.

محمد احمدخانلو: فیلمساز توالی مشکلات را مهندسی کرده است. گاهی این سختی‎ها آن قدر تکراری است که بیننده حس می‎کند ادامه‎ی قصه را می‎داند. ما «فانتین» و «کوزت» و «تناردیه‎»ها را در میان فیلم می‎بینیم.

بابک مهرورز: « لاک قرمز » اثری اجتماعی است که انتقاداتش را با زبانی تیز و بُرنده مطرح می‌کند و اتفاقاً این کار را به خوبی نیز انجام می‌دهد اما در حفظ تعادل در مطرح کردن انتقادات ناتوان عمل می‌کند.

محمدرضا فهیمی: لاک قرمز را می توان به جهت ساخت و ارزش های سینمایی، یک سروگردن از تمام آثار درحال اکران بالاتر دانست. پیش از این هم در بخش نگاه نو جشنواره فجر ، از جمله معدود آثاری بود که با تحسین روبه‌رو شد.

دانیال حسینی: فیلم لاک قرمز به‌کل راهی متفاوت در پیش گرفته است. چندین بحران جدی‌ای که در فیلم رخ می‌دهند بدون تمرکز بیش‌ازحد و درزمانی کوتاه به نمایش در می‌آیند. ضربه‌های حاصل از نمایش رئالیستی بحران‌ها برای فیلم‌ساز اهمیت بیشتری نسبت به پیوندهای احساسی مقطعی دارد به همین دلیل باوجود تلخی‌های بسیار، فیلم اگرچه تکان‌دهنده است اما ملال‌آور نیست.

ساناز رمضانی: زیاده‌روی در نمایش بدبختی و نکبت در جهت به گریه انداختن بیننده کم‌کم دارد مد می‌شود و به نظر می‌رسد باید از آن ترسید. باید ترسید که تا کی باید شرح مصیبت خانواده‌های محروم ایرانی را ببینیم.

: لاک قرمز در کنار ترسیم حاکمیت تلخی و سیاهی بر پیکره جامعه ایران، به عنوان کارویژه اصلی خود، به موضوع جمعیت و امتداد نسل به صورتی کاملاً غیرمستقیم می‌پردازد و این موضوع را به عنوان معضل لاینحل امروز جامعه ایران معرفی می‌کند.

افشین علیار: اولین فیلم سیدحاتمی بیش از حد به تله فیلم‌های تلویزیونی شباهت پیداکرده است. اما او می‌توانست با تمرکز بیشتر در قصه سرایی و دوری از ارجاعات بی‌ربط، فیلمی قابل تامل‌تری بسازد.

آناهیتا برزوئی: فیلم لاک قرمز یک سیاه نمایی مطلق بود از زندگی! یک سیاه نمایی مطلق بود از جامعه و روابط اجتماعی...