محمدامیر جلالی: نگاهی که فرمان آرا در پایان فیلمش دارد، نگاهی امیدوارانه به نسل جدید است. او به نوعی شاید با نمایش پسر معتاد به این نسل هم خوش‌بین نیست و امید دارد نوزادانی که دیگر از بدو تولد با رقص پا به این دنیا می‌گذارند بتوانند نسلی شاد باشند.

ابراهیم عمران: توقیف این فیلم به‌حتم توقیف بالندگی و سرخوشی جامعه معنا می‌داد، هرچند بعد از رفع توقیف، پیام فیلم را بسیاری از مخاطبان، آنچنان که بایدوشاید این اثر بود، دریافت نکردند و در سکانس‌های رقص و حرکات موزونش ماندند که خود نشان از نبود و فقدان این نگره است که حدیثی است دیگر که در این وجیزه نمی‌گنجد.

بهزاد وفاخواه: «دلم می‌خواد»همچنین به سنت فیلم‌های قبلی فرمان‌آرا پر از اشاره‌های گل‌درشت سیاسی و اجتماعی و تاسف خوردن به حال جوانان و وضع جامعه و انتقاد به ده‌ها معضل جامعه در حد متلک‌های کوچک است.

محسن جعفری راد: مرگ اندیشی به عنوان موتیف مفهومی کارهای فرمان آرا در دلم می خواد امتداد پیدا می‌کند. از دوستان و همکاران نویسنده که مدام فوت می‌کنند تا روحیات خود نویسنده که مدام میان رویا و واقعیت،مرگ و زندگی معلق است.