محسن سلیمانی فاخر: فراری» روایتگر دوران کنونی عصری مجازی است و راوی دوران بلاتکلیفی در فرجام این فرایند است. عصری که حتی هویت را در ذهن شکل نمی‌دهد.

حمید خرمی: «فراری» یک ویران شهر (دیستوپیا) است و نماینده سه نسل از جامعه بر روی قطار آن سوار هستند و برای مخاطب جهانی، ایستگاهی جز ناامیدی و ویرانی و تباهی نخواهند داشت! گاهی افق‌های مشترک، می‌تواند تعریف مشترکی دست دهد اما در اینجا امر مشترکی وجود ندارد، جز کدهای ساده‌ای از طبقات جامعه.

مدیسا مهراب پور: «فراری» پیش از هر چیز، یک فیلم دوست‌داشتنی و بامزه است. فیلمی که در کمال سادگی برگزار می‌شود و ادعایی فراتر از آنچه هست ندارد. از آن دست فیلم‌های شیرین‌سخنی که هدفشان، قبل از هر چیز انتقال یک حس خوب به تماشاگر است و «فراری» موفق می‌شود از پس انتقال این حس بربیاید.

علی حقیری: "فراری" همان اصل اصیل هنر را در لحظه لحظه‌ی خود داراست همان کیمیایی که نمیدانی چیست اما هرچه هست داوود نژاد به خوبی از آن بهره گرفته و نام خود را با ساختن یک شاهکار سینمایی دیگر همچون کلاس هنرپیشگی و مرهم باز هم در اوج نگاه میدارد.

حسین الهام: این آسیب‌ها نتیجه تنبلی و رخوت رسانه‌ها از جمله همین سینما برای مطالبه عدالت اجتماعی است. میوه سکوت و حتی همراهی در برابر ژست‌های عدالت‌طلبانه جناحی است.

هدی علی گودرز: نسل نویی که دوست داشتنی نیست، هیچ امیدی نمی‌توان به او داشت و در آخر هم خودش را به خاطر هدف‌های بی‌ارزشش به نابودی می‌کشاند.

مریم حبیبی: جامعه ما چه بخواهیم و چه نه به شدت در حال تغییر و تحولات فرهنگی است که صد البته یکی از عاملین این تغییر خود سینماست!

علی جعفرآبادی: فراری حتی اگر در مقایسه با مهمترین آثار داوودنژاد (و طبعاً در راس آنها نیاز) آنچنان نقطه درخشانی نباشد، اما حتماً از آن جهت که بتواند به داوودنژاد مختصات حرکت درست را نشان دهد، لایق ستایش است.

علی دشتبان: آرزوهایی بی‌حاصل که در پی خواست‌های نفسانی به وجود می‌آیند و گذشته این مرز و بوم را پشت زرق و برق‌های نفسانی‌اش جا می‌گذارند تا در هزارتوی سیاست‌ها رنگ ببازند.