بهروز صادقی: فیلمی است که تمام قد پتانسیل به چالش کشیدن رویه‌های صلب فیلمسازی در جریان اصلی سینمای ایران را دارد. هم در محتوای بی معنا و البته هنجارشکن‌اش و هم در فرم روایی جاه طلبش که مرزی است معلق مابین یک جهان رئال و سورئال.

مدیسا مهراب پور: «مادر قلب اتمی» با تکیه‌بر همین نکات سعی دارد فرهنگ غیررسمی و اصطلاحاً آنتی کالچرال خود را بپروراند در عین اینکه با خصلتی بازیگوشانه رابطه ضمنی با فرهنگ‌عامه هم برقرار می‌سازد و حتی نگره‌هایی سیاسی هم در دل خود به وجود می‌آورد.

ملیکا امامی‌: فضای سورئال به خماری و مستی می‌گراید. از این لحاظ می‌توان به کارگردان نمره قبولی داد که توانسته با دوز اندکی فضای توهم را منعکس کند و یک «فیلم اکستازی» بسازد.

محسن ظهرابی: «مادر قلب اتمی» با تمام بازیگران شاخصی که دارد یک فیلم سردرگم، بی هدف و از سر دلخوشی است که توانایی همراه کردن مخاطب نه به لحاظ ذهنی و احساسی و نه به لحاظ منطقی ندارد.

علی نیکجو: در جهانِ پس از کاهانی، آدم‌های یله و مست در شهر، دیگر زیاد از همسفر شدن با صدام حسین تعجب نمی‌کنند. سرِ مرگ و پایین پریدن از ساختمان گل یا پوچ بازی می‌کنند و… این همان پوچیِ فرازمینیِ جهانِ پس از کاهانی است.

مریم انصاری: آیا واقعا ارائه چنین تصویری از ایران رواست؟ بهتر نبود که کارگردان و نویسنده به جای تاریخچه توالت، جنبه‌های دیگری از تاریخ را مطالعه می‌کرد تا بداند که ایرانی‌های مسلمان هرگز قومی وحشی و خونخوار نبوده‌اند و حکومتی که به نظر ایشان با جلادان تاریخ، قرابت دارد، آغازگر هیچ جنگی نبوده است.

حسین خامی: مشکلی که ما در فیلم می‌بینیم اشیا و المان‌های سوررئالیستی‌ست یعنی تصاویر عجیب و غریب ذهنی را عینی کردن. اگر فیلمساز می‌خواهد فیلمی فراواقع گرایانه بسازد باید اشیا دور و برش را در راستای کاری که می‌خواهد بکند به خدمت بگیرد.