پرویز امینی: تقریباً همه کاراکترها دچار نابسامانی و چالش‌های جدی و مردود در مسائل ابتدایی و اولیه زندگی هستند

مسعود ریاحی: «ابد و یک روز» روایت تثبیت وضعیت است. ابدیتی که در گذشته پیش‌فروش شده است و زندگیِ از پیش تعیین‌شده، محکوم است بازی را آن طور بازی کند که از قبل طرح آن ریخته شده است. ابد و یک روز تجمیع ضد قهرمان‌هاست، ضد قهرمانانی که هر یک به نوبه‌ی خود نمی‌گذارند، قهرمان دست به تغییر وضعیت بزند. وضعیتی که مدام زاییده میشود.

محسن وزیری: ابد و یک روز خودش است، ادای کسی را درنیاورده است. مهارت‌های کارگردانی روستایی به تجربیات نویسند‌گی‌اش می‌چربد. سعید روستایی در تک‌تک سکانس‌های فیلم مشهود است اما در تصویر کلی، فیلم یک هسته‌ی توخالی است.

مهدی قادری: «تفسیری اجتماعی از اولین اثر سعید روستایی» سمیه در «ابد و یک روز» محکوم حقیقی ماجراست. عقل محاسبه‌گر شخصیت‌ها و افراط در منفعت‌گرایی‌شان، چرک و کثافتی دارد که مایه رنج و عصبیت دیگر هم‌خانه‌ها شده است. سمیه و نوید تنها کسانی هستند که در برابر سلطه «ایندیویدوآلیسم» مقاومت می‌کنند.

روزبه جعفری: ابد و یک روز دارای یک موقعیت و خط مرکزی است. حول این محور، داستانک‌هایی وجود دارند که قرار است موجب تکمیل موقعیت مرکزی، و تعیین جایگاه کاراکترها بشوند. اما این خط مرکزی به شکل محسوسی در مسیر درام دیده نمی‌شود.

رضا حسینی: ابد و یک روز با وجود همه‌ی ویژگی‌های مثبت و قابل‌توجه‌اش، از فیلم‌نامه و ساختار آن ضربه خورده است. در واقع نوعی تقسیم‌بندی ناکارآمد و تصمیم‌گیری بخش به بخش برای فصل‌های مختلف فیلم و موقعیت‌های پیوسته‌اش احساس می‌شود که از شکل‌گیری یک اثر منسجم و یک‌پارچه جلوگیری کرده است.

نیره رحمانی: آنچه در این فیلم مهم است استفاده از سبک فرهادی برای ساخت اثری ست که تفاوت زیادی با دنیای آثار او دارد.

فرناز میری: هرچند هیچ فیلمسازی نمی‌تواند تمامی تماشاگران را راضی نگه دارد اما اختلاف نظرها درباره این فیلم جالب توجه است.

ثمین مهاجرانی: آنها خودشان هستند؛ با همه ناتوانی‌ها، ضعف‌ها و درماندگی‌هایشان، با همه خوبی‌ها و بدی‌هایشان. آنها گوشه‌ای از این شهر، مشغول زندگی تلخ و مردن خودشان هستند و عزمی برای خارج‌شدن از این درخودماندگی تلخ ندارند؛ آنها محکومند به حبس ابد به علاوه یک روز.

سروش واحد: فیلمی شخصیت محور، پر کاراکتر و شلوغ است که چندین شخصیت اصلی دارد ولی شلوغی فیلم به حدی حساب شده و دقیق است که نه تنها بیننده را آزار نداده بلکه موجب لذت بیشتر او هم می‌شود.

حمیدرضا بوالی: ماجرای ما با «ابد و یک روز» این است که فیلم با محدود کردن انواع خشونت فقط به نوع خشونت عینی و صریح آن و دعوت به همدلی و تاسف خوردن بابت مصائب اجتماعی معمول، بدون اینکه خودش بداند یا عامدانه، تفاوتی نمی‌کند، در حال ترویج نوعی از خشونت پنهان‌تر و خطرناک‌تر است.

امیر قادری: کارگردان می‌تواند یک موقعیت کوچک روزمره را پروبال بدهد و کاری کند تا برای تماشاگرش مهم شود.

مسعود فراستی: «ابد و یک روز» پرغوغاترین فیلم امسال است و فریب‌کارترین‌شان. در پس ظاهر پرطمطراق و غلط‌انداز رئالیستی – ناتورالیستی‌اش، باطن سیاه و مسموم فیلمفارسی لانه دارد.

یاسمن خلیلی‌فرد: «ابد و یک روز» نام استعاری هوشمندانه ای برای چنین فیلمی است؛ عنوانی که علاوه بر تأکید بر دیالوگِ ایزدیار و معادی در یکی از صحنه های فیلم، معرف شرایط نکبت بار این خانواده است که تا بوده همین بوده و بعید به نظر می رسد حتی با روشن شدن چراغهای سکانس پایانی فیلم نیز تغییری در آن ایجاد شود

محمدتقی فهیم: «ابد و یک روز» برای نسل استعمارگران نفت‌خوار آنسوی آبها عین تلقین شکرگزاری‌شان است که ببالند به سردم‌دارانشان، که نباید بفهمند آنچه برسرشان آمده نتیجه اعمال مدیریت همان استعمارگرانی است که حالا جوان روشنفکر ما برای خلاصی دل آنها فیلم می‌سازد.

محمدرضا وحیدزاده: «ابد و یک روز» یک روایت تام و تمام ناتورالیستی است. با قدرتی غریب و باورنکردنی در پرداخت هرآنچه قصد روایت از آن را دارد. با طراحی مینیتاتوری همۀ جزئیات.

آناهیتا برزوئی: «ابد و یک روز» گرچه به نوعی اشاره به تعریف نوعی محکومیت حقوقی و قضایی دارد اما به هیچ وجه به این نوع محکومیت نمی‌پردازد بلکه نام فیلم به نوعی کنایه به محکومیت ابدی تک تک اعضای خانواده ای پریشان به پذیرش سرنوشت محتوم خویش دارد.