کاوه قادری: مسأله این نیست که بخواهیم فیلمساز ما اساس ایده مرکزی دشوارش که بنا بر عدم نمایش شخص میثم در تمام طول فیلم و تصور کردن تام و تمام حالات و رفتارش در تخیل مخاطب دارد را بخاطر نقصان هایش نادیده بگیرد؛ مسأله این است که برای جبران آن کمبودها، وجود چه آلترناتیوهایی پیش بینی شده؟ برای حذف نمایش میثم که دست کم منجر به حذف حس او شده، چه جایگزینی درنظر گرفته شده؟

مرتضی اسماعیل‌دوست: سکانس‌هایی تکراری و بی‌هویت در کلیت اثر موجب این شده که در میانه شاهد سکانس‌های اضافه بسیاری باشیم تا متاسفانه «دلبری» برخلاف نامش و با توجه به سوژه بسیار گرانقدر و ارزنده‌ای که انتخاب کرده است نتواند در مسیری همدلانه با نگاه مخاطب حرکت کند.

محمدرضا وحیدزاده: اجازه دهید صریح عرض کنم، «دلبری» یک فیلم الکن است. فیلمی که جانش بر لب می‌آید و سرانجام نیز حرفش را نمی‌‌تواند بزند.

سجاد اسلامیان: اما از آنجا که «دلبری» اشکذری از جمع و جامعه و از رابطه و ارتباط خارج می‌شود به ملال و خستگی و کندی می‌گراید و تماشاگر را دیگر با خود همراه نمی‌کند گویا که سینمای ایران تحمل مونولوگ را ندارد.

علی صبوری: فیلمساز ما بایستی توجه داشته باشد که اثر در سینماهای همه ی شهر ها به روی پرده می رود و آیا مساله ی مذکور در همه ی این شهر های دیگر نیز مبتلا به است و دغدغه ی مردم آن ؟!

مرتضی اسماعیل‌دوست: فیلم «دلبری» مانند بسیاری از محصولات ایرانی دارای معضلات بسیاری در فیلمنگاری است اما نشان‌دهنده پیشرفت سازنده‌اش نسبت به فیلم «خانه‌ای کنار ابرها» است...