بابک مهرورز: « نقطه کور» همان‌طور که از نامش بر می‌آید یک نقطه کور در فیلمنامه است که کارگردان توان پرداخت و هدایت آن را نداشته است. فیلم مهدی گلستانه نسخه ضعیف‌تر شده آثار آپارتمانی سال‌های اخیر سینمای ایران به شمار می‌رود.

افشین علیار: فیلمی مثل نقطه کور راهِ شک و سوءظن را به مخاطب یاد می‌دهد، از آنجایی که هر فیلمی باید پیامی داشته باشد بعد از پایان نقطه کور این فیلم چه پیامی برای تماشاگرش دارد؟ آیا ترویج خیانت در قاب سینما باعثِ آسیب‌های جدی در جامعه نمی‌شود؟

مهدی ملک: یک فیلمساز دغدغه‌مند نمی‌تواند دربرابر ازهم‌پاشیدگی بنیان خانواده‌ها در کشورش بی‌تفاوت بماند واز این بابت باید این حساسیت را قدر دانست اما مسأله این است که تکلیف مخاطبان با این همه ناهنجاری وخشونت چیست؟

: فیلم بیش از آنکه ایجابی عمل کند و بتواند به حل بحران و یا تحلیلی جامع و کاربردی از مشکلات درون خانوادگی جامعه بپردازد، با پیچیده کردن شرایط و بحرانی کردن مشکلات خصوصی میان پدر و مادر یک خانواده، موضع سلبی به خود گرفته.

مرتضی اسماعیل‌دوست: فیلمی بی‌درد که ادعای بیان درد دارد و در نهایت همچون آثار ساخته‌شده توسط مصطفی کیایی یا نیکی کریمی در حد ادعا می‌ماند و برخلاف نگاهی هشداردهنده به جاده‌های فرعی بسیاری می‌رود...

امیر ابیلی: «نقطه کور» مخلوطی ضعیف از چند فیلم است که در آن نه شاهد بحران جدیدی هستیم نه فضای خلاقانه‌ای و نه حتی ساخت تکنیکی خوبی.

حامد یامین‌پور: به نظر می‌رسد مشکل فیلم آن جایی است که نویسنده به این نتیجه رسیده که هر چه از ذهن او به روی کاغذ بیاید همان فیلم است.

محمدرضا وحیدزاده: «نقطه کور» روایتی است زخم‌های ناسوری در خانواده که درمان آن‌ها کار آسانی نیست و آنچه سهم مخاطب از این روایت است، شراکت در همین تردیدها و دلهره‌هاست.

علیرضا دباغ: فیلم به جز سکانس «اول» و «آخر»، روایت ۲۴ ساعت زندگی مردی است که با یک دنیا حسرت و درد به خانواده پناه آورده است و با حسرتی بیشتر خانه را زودتر از موعدش ترک می نماید. همانگونه که فیلم از قعر دریاها شروع می شود با غوص خسرو در دریا به پایان می رسد او از ظلمت شروع می کند به روشنائی می آید اما درپایان فیلم باز هم به تاریکی انتهای آبها فرو می‌رود .