حسین خداپرست: «خجالت نکش» کمدی زرد نیست و حتما با نمره‌ای خوب قبول می‌شود. از این رو می‌تواند به مثابه الگویی برای ساخت “فیلم‌های کمیکِ مسئله محور” تلقی شود. فیلم‌هایی که هم می‌خندانند و هم آگاه می‌سازند. فیلم‌هایی که با فرم جذاب و متنی روان، سیاست های غلط دولتمردان و مجلسیان را به مردم نشان می‌دهند.

علی فرقانی: فیلم خجالت نکش مشحون از اشارات سیاسی و اجتماعی است. اشاره به طرح کنترل جمعیت در دهه هفتاد و هشتاد و باز اشاره به سخنرانی‌های رئیس دولت پیشین در تاکید بر بچه‌دار شدن. شخصیت اصلی فیلم هم در اراده‌اش به بچه نیاوردن و هم در اراده‌اش به تولد دوباره یک نوزاد تابع همین شرایط سیاسی است.

محمدحسین قلی‌پور: “خجالت نکش” بیش از آن‌که فیلم کارگردان باشد فیلم تهیه کننده است. این را می‌توان از مولفه‌های مشترکی که در سایر آثار اخیر جناب پروین حسینی وجود دارد دریافت. فیلم مانند ” من سالوادور نیستم” ،”آینه بغل” و ” اخلاقتو خوب کن” هدفی غیر از گیشه برای خود متصور نیست و تلاش می‌کند مشکلات فنی عدیده خود را با پنهان شدن پشت میزان فروش در گیشه پنهان کند.

مهدی مافی: فیلمنامه اصلا به خوبی و سرراستی زاپاس نبود و فیلم در طراحی موقعیت‌های کمدی هم عملکرد قابل دفاعی نداشت. ساخته سینمایی مقصودی چندان نتوانسته کارکرد خودش به عنوان یک فیلم کمدی را نشان دهد و باید منتظر ماند و دید با این تعاریف آیا در اکران مردمی موفق خواهد شد یا نه.

سوده موحدی: فیلم «خجالت نکش» با وجود بهره‌مندی از موضوعی خوب، عمیق نیست و عقیم مانده است. پس تعجب ندارد که کارگردان این فیلم برای پیشبرد داستان، به تمسخر مردم روستایی و انتقاد غیر سازنده از سیاست‌های کشور متوسل شود!

محمدامیر جلالی: شاید بیراه نباشد که بگوییم مخاطب این فیلم را بیشتر بازی بازیگرانی همچون شبنم مقدمی و احمد مهرانفر به خنده می‌اندازد وگرنه مسیر فیلمنامه بسیار از ایده‌های کلیشه‌ای رنج می‌برد.

ساناز رمضانی: اگر رضا مقصودی را نمی‌شناسید همین بس که بدانید فیلم‌نامه کمدی‌های محشری چون «لیلی با من است» و «همیشه پای یک زن در میان است»، به قلم اوست. البته مقصودی که به‌جرئت می‌توان ادعا کرد بهترین فیلم‌نامه‌هایش را در کنار کمال تبریزی نوشته است

سیدعلاء سیادت : داستان خجالت نکش در باره مردی روستایی ببا بازی احمد مهرانفر است که در دهه 70 و زمانی که 3تا بچه دارد تصمیم میگیرد با توجه به قانون های حمایتی کشور و قانون دوتا بچه کافیه ، دیگر بچه دار نشود و...

محمدحسن بورچی: خجالت نکش، هم در خنداندن و ایجاد کمدی و انتقال اندیشه فیلمساز کاملا ناموفق است و در اسرع وقت مایمکن از ذهن بیننده خارج خواهد شد.

ایمان آقایی: تو ای نسل خجالت نکش. ما می‌توانیم.نظام با پدرو مادر توست. نظام به تو توصیه می‌کند، شاید برخی اوقات بد اخلاقی می‌کند ولی تورا می‌خواهد. هی می‌گوید: با پدر و مادرت همدرد باش، به آن‌ها سر بزن شاید قدری با آن‌ها شوی شاید قدری حالت خوب شد.

مدیسا مهراب پور: «خجالت نکش» یکی از غیره منتظره‌ترین فیلم‌های جشنواره تا به اینجای کار است. فیلمی که مانند دریچه کوچک و باریکه‌ای از نور در این جشنواره خاموش می‌ماند که جز معدود فیلم‌های مهمی که از مدت‌ها پیش منتظرشان بودیم باقی آثارش اکثراً متوسط و ناامیدکننده‌اند

مهران زارعیان: محتوای فیلم نیز زیاد شعاری نیست و اگر پایان‌بندی آن را فاکتور بگیریم، تقریبا باقی پیام‌ها، از پس موقعیت‌های تصویری فیلم قابل دریافت هستند.

شکیب شیخی: شعار «ما می‌توانیم» که فیلم‌ساز سعی کرد آن را کاریکاتوریزه جلوه دهد اتفاقا سرلوحه خود اوست و او مطمئن است که در شرایط بحرانی فرهنگی و سیاست‌گذاری‌های دولتی کنونی این کشور حتی فیلمی تا این حد دم‌دستی و بی‌سروته فروشی خوب خواهد داشت و بله، او هم مانند «آقا قنبر» قصه ما قطعا «خواهد توانست»!