کمیل میرزایی: در پایان،به رنگ ارغوان فیلمی قابل تأمل و فاقد تاریخ مصرف است،اثری شرافتمندانه که شامل دلمشغولی‌های همیشگی سازنده‌اش است و نگاه متفاوت و بنیاد محکمش آن را دیدنی می‌نماید.

ناصر صفاریان: علاقه‌مندان سینمای حاتمی‌کیا با فیلمی روبه‌رو هستند از جنس آنچه سینمای حاتمی‌کیا می‌دانند، یعنی چیزی که هم «سینما» را در خود دارد و هم نشانه‌های دنیای پیشین فیلمساز را که مدت‌ها بود اثری از آن به چشم نمی‌خورد.

محمدامین مهدی نژاد: "به رنگ ارغوان"‌می‌توانست با تمرکز روی تضاد درونی بروکراسی و با نزدیک‌ و عمیق‌تر شدن در احوالات شخصیت اول فیلم، به اثری در خور تبدیل شود، که نشد.