هنگامه ناهید: همین سوژه ناب و پرورش صحیح فیلم‌نامه است که فیلم شنل فیلمی منحصر به فرد از آب درآمده، فیلمی پر از تعلیق با فراز و فرودهای به‌هنگام، بازی‌های درخشان و مینیمال‌های ظریف هم در روایت و هم در دیالوگ.

مریم معیری: شنل می‌توانست با پرداخت صحیح داستان و شخصیت پیدا کردن نقش‌ها ، با موضوع خاصش به فیلمی قابل قبول بدل شود. اما فیلمنامه ضعیف و بدون استحکام، بازی بد بازیگران به غیر از رضا بهبودی و کارگردانی ضعیف از شنل اثری غیرقابل قبول با امتیاز پایین می‌سازد.

مازیار وکیلی: اگر داستان خوبی داشته باشیم کافیست آن را بدون هیچ حرکت اضافه‌ای تعریف کنیم. موفقیت شَنِل علت خاصی ندارد. فقط به سینما به عنوان یک مدیوم مستقل اعتماد می‌کند و همین اعتماد هم هست که فیلم را در مسیر موفقیت قرار می‌دهد.

ساناز رمضانی: موضوعیت یافتن نگاه و رویکرد زنانه، به‌خودی‌خود و بدون در نظر گرفتن فیلم‌ساز و اثر نهایی می‌تواند اتفاق خوبی باشد. به‌شرط اینکه در این راه هم به‌افراط نرویم و سینمایمان پر نشود از درد و دل‌های فمینیستی و خاله‌زنک وار و یا بدتر از آن احساسات بی‌حدومرز و کورکننده که هیچ سنخیتی با سینما نمی‌تواند داشته باشد.

آناهیتا برزوئی: قصه فیلم حداقل این تفاوت را با دیگر فیلم‌هایی پر از غصه ایرانی داشت و آن هم پرداختن به موضوع پناهندگان افغانی است که در جامعه ایرانی کم نیستند.و چه مصیبت‌هایی را هم تحمل نمی‌کنند.!

مهدی شیرازی: حجم فشار روانی از سوی بدمن فیلم به حدی زیاد است که موجب خراش روحی و روانی مخاطب می‌شود و ذهن او را به حدی درگیر می‌کند که مخاطب آرزو کند ای کاش هرچه زودتر فیلم به پایان برسد.