محمدحسن موحدی: متاسفانه با اینکه تم فیلم روانشناسانه است، نویسنده و کارگردان از مشورت یک روانشناس حداقل در صحنه‌پردازی و داستان، استفاده نکرده است و هر چه خود فکر می‌کرده درست است، به اسم فیلم روانشناسانه به خورد مخاطب می‌دهد.

لیلا خرقانی: خفگی در فضایی تلخ و سرد روایت می‌شود تا عواطف مخاطب را برانگیزد. عنصر تاریکی ، ترحم ، ترس و رنج در سراسر فیلم پررنگ است. مفهوم عنوان فیلم، مفهوم عنوان و گریم شخصیت اصلی داستان ، لوکیشن‌های فیلم ، طراحی صحنه ، نحوه بازی بازیگران ، رنگ و نوع تصویربرداری ، همگی در خدمت بیان فضای داستان است.

نرگس جهانبخش: فیلم بر خلاف دیگر فیلم‌های جیرانی ضد زنان هم هست. زنان در فیلم به هیچ گرفته می‌شوند.خفگی جسارت خوبی دارد اما فیلمنامه و کارگردانی ضعف بسیار دارد. بازی‌ها هم آن‌قدر به چشم نمی‌آیند.

محمدحسین جعفریان: اما چه قصه‌ی «خفه‌گی» واقعی باشد و فقط حجم زیادی از آن با پر شدن نقاط خالی یک پرونده‌ی جنایی توسط ذهن فیلم‌ساز شکل گرفته باشد و چه تمام فیلم، بر اساس داستانی برآمده از ذهن سازندگان خلق شده باشد و هیچ نقطه‌ای از اثر هیچ ربطی به رخدادی حقیقی نداشته باشد، می‌توان فهمید که جیرانی کارش را خوب انجام داده.

جام جم: از جمله موفقیت‌های دیگر خفه‌گی این است که هیچ یک از اشیا و اتفاقات و حتی حالات روانی حاکم بر فیلم، بی‌دلیل به‌کار برده نشده و از هریک به نفع پیش بردن درام بخوبی بهره جسته است و فیلمنامه از این حیث کاملا چیده شده و خوش فرم رخ می‌نماید.

رضا رستگار: « خفه‌گی » جیرانی با تمام ایراداتی که در ساختارش دارد، تجربه‌ای متفاوت در سینمای کنونی ایران است و با فاصله بسیار، به‌قول جیران ، خاص‌ترین ساخته این روزهای سینمای ایران است.

نفیسه ترابنده: “خفه‌گی” اثری تقلیدی است که هیچ نسبتی با جامعه ایران و ایرانی ندارد. فیلمی که برای مخاطب گنگ، بی‌هدف و سخت فهم است و از سیاه ‌وسفید بودن فیلم حوصله‌اش سر می‌رود .

محمد بویری: «خفه‌گی» که بیش از کارهای اخیر جیرانی شبیه رویکردی است که از او می‌شناسیم،‌ هیچ نکته قابل تأملی ندارد، نه فیلمنامه پرکششی، نه بازی‌های جذاب و نه نوآوری و خلاقیت.

میثم کریمی: « خفه‌گی » جیرانی با تمام ایراداتی که در ساختارش دارد، تجربه‌ای متفاوت در سینمای کنونی ایران است و با فاصله بسیار، به قول جیران ، خاص‌ترین ساخته این روزهای سینمای ایران است اما باید گفت که واژه « خاص » در اینجا تنها پوسته جذابی است که بر کلیت اثر کشیده شده است.

محسن جعفری راد: تماشای خفگی را می‌توان توصیه کرد. خون تازه‌ای در رگ ریالیسم زده سینمای ایران با چنین فیلم‌هایی جاری می‌شود و باید بیشتر از تنوع ژانر و تجربه‌گرایی حمایت کرد. جیرانی چند گام جلوتر از فیلم‌های چند سال اخیرش حرکت کرده.

سیدرضا منتظری: «خفه‌گی» فیلمی است که قطعا می‌توانست با کمی درایت بیشتر بسیار بهتر از این باشد اما باز هم وجود چنین فیلمی در زمانه‌ای که سینمای ایران در دام آثار «دومینو» مانندی که کاملا پشت سر هم قرار دارند و چه از منظر داستان و محتوا و چه از منظر ساختار به هم شبیه‌اند اتفاقی مبارک محسوب می‌شود.

محمد تقی‌زاده: جیرانی تواتنسته در خفگی با بهره‌گیری از تجارب فراوان فیلمنامه‌نویسی و البته فیلم بینی‌اش ، نسخه جالب و قابل قبولی از فیلم نوآر‌های امریکایی ارائه دهد که این تجربه‌گری و ریسک در کنار توانایی و تخصص قابل توجه و تحسین است.

پناهی: در این فیلم مرز بین عشق‌ها،اعتماد‌ها، محبت‌ها و نفرت‌ها بسیار باریک و سریع اتفاق می‌افتد و زنان در طرفه العینی عاشق مردان می‌شوند و دیری نمی‌گذرد که این عشق تبدیل به خیانت و بعضا مرگ می‌گردد.

فریده ذاکری: ژانرفیلم هم نه فلسفی است نه اجتماعی نه جنایی نه ترسناک ونه حتی سرگرم کننده و در عجبم چرا جیرانی اقدام به ساخت این فیلم کرد فیلمی خنثی بامردگانی متحرک

قاسم اکبری: فیلم‌های او دیگر نه سرگرم کننده‌اند، نه نگاهی فلسفی دارند نه در ژانر اجتماعی هستند و نه حتی نمادین! خنثای خنثی مانند مردگان متحرکی که می‌خواهند با هم عروسی کنند!

مسعود جلیلوند خسروی : قصه‌ی شهوت‌رانی‌های مادی و جنسی است به همراه فقر و فلاکت، نا امیدی‌ها و نامردی‌ها و برای جذاب‌تر شدن، کمی هم خون‌های ریخته شده در برفی که همواره می‌بارد.

محمد رضوانی‌پور: فیلم هرچه جلوتر رفته و کُدهای امروزی‌تری ارائه می‌دهد، مخاطب را به این نتیجه‌گیری سوق می‌دهد که این دنیای وهم‌آلود نه‌تنها خیلی هم غریب نیست بلکه حتی شباهت‌هایی به دنیای معاصر دارد!

مسعود غزنچایی: قصد فیلمساز، ایجاد اتمسفر و فضایی سرد، بی‌روح و یخ‌زده بوده است که به مدد فیلمبرداری و قاب‌بندی‌های مناسب و استفاده از کنتراست در نورپردازی توانسته است چنین فضایی خلق کند.

میثم المهدی: فیلم حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. حرف‌هایی که بعضا آشکار و بعضا نهان هستند. میتوان بارها و بارها فیلم را دید و هر بار پیام نویی را به دست آورد.