پوریا ذوالفقاری: در سینمای ایران کمتر فیلمی داشته‌ایم که به اندازه «در دنیای تو ساعت چند است؟» مخاطبش را جدی گرفته باشد. فیلم خوبی است که شبیه هیچ فیلمی نیست. همین برای تحسینش کافی است.

نیما آزاد: در روزگاری که روابط به تصویر درآمده در فیلم های سینمایی به گونه‌ای سطحی و کلیشه‌ای شده که حتی نمی‌توان به آن عنوان عشق داد، پرداختن به روابط عاشقانه‌ای عمیق، خاص و بدیع می‌تواند نعمتی برای سینمای ایران و البته مخاطب باشد.

محسن بیگ‌آقا: بین منتقدانی که تاکنون فیلم ساخته‌اند، فیلم صفی یزدانیان از همه عاشقانه‌تر از کار درآمده است.

مهرزاد دانش: یک عاشقانه‌ی دلنشین که موج متراکمی از احساسات شوربخش را نثار مخاطبانش می‌کند. فیلم تا حد زیادی متکی بر دیالوگ‌های هوشمندانه، روایت‌پردازی ارگانیک، و بازی‌های خیلی خوب مصفا و حاتمی است.

امیر یغمایی: در میان قحطی فیلم‌های عاشقانه‌ی قابل‌توجه در سینمای ایران فیلم، اثری سروشکل دارتر و قابل‌تأمل‌تری است. فیلم برخلاف فیلم‌های دختر و پسری سینمای ایران، نگاه دیگری به مقوله‌ی عشق دارد.