هنگامه ناهید: فیلم ماجان یک شاهکار سینمایی نیست، فیلمی‌ست متوسط؛ ولی شریف. فیلمی که بدون شک می‌تواند گوشه‌ای کوچک از رنج خانواده‌ی عزیزان معلول و استثنایی را نمایش دهد و به همه‌ی ما بیآموزد که این عزیزان احتمال بهبود یافتن را دارند.

رضا حسینی: فیلم ماجان و سوژه‌ی کهنه‌اش باعث شد تا مشکل فیلم در یکی از اولین سؤال‌های نشست خبری ریتم کندش شناخته شود و سیفی‌آزاد این طور از اثرش دفاع کند: «به نظرم اگر فیلمی همه‌ی نکته‌ها را رعایت کرده باشد دارای همین ریتم می‌شود و در اصل به مخاطب فرصت می‌دهد که با شخصیت‌ها همراه شود.»

علی منصوری: ماجان با آنکه از بازیگران خوب و همچنین تم داستانی با قابلیت بالا بهره می‌برد اما این استعدادهای نهفته را فدای فضای ابتر سینمای قبل از خود و در تلاش برای چیزی شبیه به آنها شدن می‌کند و حاصل این کار فیلمی بسیار غیرجذاب با شخصیت‌های کاملا سیاه سفید می‌کند که نمی‌تواند از پس خود بربیاید و گلیم خودش را از آب بیرون بکشد.

علیرضا حسن خانی: ماجان نسخه‌ی به‌روزشده‌ی ملودرام‌های اشک‌انگیز دهه‌ی ۱۳۶۰ است؛ انگار ملودرام‌های محبوبی مثل ‌پرنده‌ی کوچک خوش‌بختی و عبور از غبار در این‌جا با یک تم فمینیستی آشکار و پررنگ همراه شده و به دهه‌ی نود آمده‌اند تا مخاطب امروز راضی شود.

نیره رحمانی: به سی سال قبل برگردیم فکر کنیم در میانه دهه شصت در جشنواره پنجم یا ششم فیلم فجر آن را تماشا کرده‌ایم، آن‌وقت می‌شد آن را کاری متوسط ارزیابی کرد که لطمه اصلی را از ضعف منطق فیلمنامه‌اش خورده است.

مریم معیری: ماجان نه بازی‌های درخشانی دارد و نه کارگردانی قوی. آدم‌ها منطق رفتاری‌شان را گم می‌کنند و جایگاه‌شان در داستان خوب تعریف نمی‌شود. در نهایت می‌توان گفت ایده رنج کشیدن یک مادر برای نگهداری از فرزند معلولش به هر قیمتی در این فیلم قابل تامل است.

میثم کریمی: فیلم که به پایان می‌رسد، نه بر داشته‌های مخاطب افزوده می‌شود و نه حال خوبی که روزش را بسازد نصیبش می‌شود. او تنها مصیب‌هایی را در جریان داستان شاهد بوده که بدون منطق و دلیل، سلسله‌وار پشت هم ردیف شده‌اند تا او با دیدن آن دچار فروپاشی احساسی شود.

مطهره زمانی: خوش‌بینانه‌ترین حالت این است که باور کنیم دعواهای صنفی تهیه‌کننده آنچنان بر فیلم تاثیر گذاشته که گره‌گشایی اصلی داستان فیلم هم در بین این دعواها گم شده است!

مریم حبیبی: این پیام که زنان سنتی همواره نه تنها نمی‌توانند مشکلات خود را حل نمایند و حق خود را از مردان زورگو سنتی بستانند بلکه برای حل آن همیشه فرار را ترجیح می‌دهند، سوژه تکراری سال‌های اخیر سینمای ایران است.

مسعود غزنچایی: فیلم پس از 5 دقیقه‌ی ابتدایی فاقد کشمکش دراماتیک می‌شود و با حذف تاثیر فعالیت‌های بزرگترین مانع شخصیت اصلی داستان.

آرش فهیم: «ماجان» بدون نوآوری و ایده و قصه، صرفا با ایجاد فضاهای پرتنش و ایجاد تضاد و درگیری مصنوعی و جعلی بین آدم‌های درون فیلم، با احساسات –بهتر است بگوییم اعصاب- مخاطب بازی می‌کند!

محمد رضوانی‌پور: واقعاً چرا فیلمساز پیش از ساخت اثرش به این مسئله فکر نکرده که فیلم‌نامه «ماجان» فاقد بداعت، اصالت و جاذبه‌ای است که بتواند با تکیه بر آن، در حد و قواره یک درام متوسط سینمایی ظاهر شود؟