سعید گرامی: شخصیت‌های بد فیلم «انزوا» غالبا چادری و شخصیت خوب فیلم بدحجاب است و تصور منفی و منفوری که از چادر در ذهن مخاطب ایجاد شده با تبرئه زهره از بین نمی‌رود.

میثم شیخی: انزوا بدون تکیه بر اساسی‌ترین قواعد اولیه سینما سعی در ایجاد حرکتی نوین و متفاوت دارد که هرگز به آن دست نخواهد یافت.

ایمان هادی: انزوا، فیلم بلند نیست. تعریف فیلم بلند را نمی‌شود بدان الصاق کرد، کارگردان می‌توانست کل داستان فیلم را در هفت دقیقه با موسیقی و تصاویر جمع و جور کند؛ انزوا نیز مثل اغلب آثار سینمای ایران در ژانر بیهودگی ساخته شده است.

سپیده انوشه: انزوا تلاش ناکام یک سینمادوست است که تبدیل به کولاژی از فیلم‌های سینمایی مختلف شده است و فرم و قصه را فدای خودخواهی، خودنمایی و آوانگارد بازی کرده است. انزوا تنها گوشه‌ای از درد انزوای سینما ایران است.

ساناز رمضانی: «انزوا» به‌عنوان یک فیلم اولی کاملاً مستقل نمره قابل قبولی می‌گیرد و در هیاهوی فیلم‌های پرسروصدا و پر بازیگر این روزها نباید نادیده گرفته شود و سزاوار دیده شدن است.

محمدحسین قلی‌پور: با وجود علاقه شخصی نگارنده -به دلیل زحماتی مشهود فیلمساز و عوامل محترم- به فیلم “انزوا” اما حقیقت این است که اثر به دلایل مذکور توانایی تاثیرگذاری بر مخاطب را ندارد.

بابک مهرورز: « انزوا » می‌توانست یکی از آثار تماشایی سال باشد اما با بی‌تجربگی کارگردان، این فرصت از دست رفته است و از نخستین تجربه فیلمسازی عباس میرزایی اثری به‌جای مانده که علی‌رغم موسیقی متن غنی‌اش، مشکلات عدیده‌ای چه در بخش فرم و چه در محتوا دارد.

یاسر فریادرس: این در هم آمیختگی فضای "انزوا" را شبیه یک پیتزای قرمه‌سبزی کرده است که نه این است و نه آن و دقیقا مثل سالن سینمایی است که خود فیلم هم تصویر می‌کند، سینمایی که در آن خورشت قیمه بادمجان سرو می‌شود.

محمد احمدخانلو: فیلمساز خود را خدای فیلم می‌‎خواند و به نوعی یادآور می‎شود که تمام این‏ها فقط یک قصه بوده است. قصه‎ای ساده که با شور و حرارت تعریف کرده است.

محمدرضا شهبازی: با توجه به از دور خارج شدن شارژرهای سنتی در آینده‌ای نزدیک، کنکاش پیرامون رابطه قضاوت کردن با «پاوربانک» چیزی است که انتظار می‌رود در فیلم‌های بعدی این فیلمساز شاهدش باشیم.

مریم حبیبی: این فیلم بر خلاف سایر فیلم‌های اخیر سینمای ایران، قهرمان دارد. قهرمانی که در اشاراتی کوتاه به جوانمردی‌های او قصد دارد او را به عنوان یک انسان به مخاطب معرفی نماید اما مخاطب او را فردی نچسب و بی احساس می‌یابد.

محمدرضا فهیمی: اساسا هدف اصلی داستان در سکانس‌های مختلف از یاد کارگردان می‌رود و تدوینگر هم که تلاش می‌کند با جامپ کات‌های زیاد جلوه‌ی ویژه‌ای به فیلم بدهد.

حسین خداپرست: آن چه شما را به دنبال خود می‌کشاند ریتم سریع و کات های مکرر و تدوین تداومی عجیب و غریبی است که به نوعی مهر تاییدی است بر کارگردانی مرتضی علی عباس میرزایی.

علی جعفرآبادی: با فیلمنامه‌ای بی‌فراز و فرود و البته در بسیاری فصول نامفهوم و مبهم رو به روییم، که درنهایت هم به دام شعارزدگی افراطی می‌افتد.