نیره رحمانی: هیچ به این دقت کرده‌اید که تا چه اندازه در فیلم‌های ایرانی یک جر و بحث و هل دادن ساده باعث مرک طرف مقابل می‌شود. انگار فیلمسازان راهی بهتر از این سراغ ندارند.

میثم کریمی: «نیمه شب اتفاق افتاد» از آن دسته آثاری است که فرمت ساخت ساخت آن به قدمت بیش از دو دهه ی گذشته در سینمای ایران باز می گردد یعنی زمانی که سینما دچار مفهوم « سانتیمانتالیسم » بود و معمولاً فیلمسازان سعی بر استفاده از عناصر این مکتب در آثارشان می‌نمودند.

افشین علیار: مشکل اساسی که در قصه رویت می‌شود دوپارگی در قصه پردازی‌ست اگر نویسنده و فیلمساز همان مسیر عاشقانه را پیش می‌گرفتن شاید در پایان‌بندی سرنوشت این عشق طور دیگری رقم می‌خورد.

جبار آذین: کارگردان می‌کوشد که به فیلمسازی از هر دو جنبه فرم و محتوا بپردازد و علاوه بر پرهیز از مضمون و داستان تکراری از کلیشه شده‌های سینمای خانوادگی و ملودرام‌های سطحی هم فاصله بگیرد.

آنتونیا شرکا: پاکروان در این فیلم توانایی خود را در فیلم‌برداری صحنه‌های شلوغ و پرجمعیت نشان می‌دهد. لوکیشن اصلی فیلم که در یک باغ اتفاق می‌افتد، باغی است که برای مراسم عزا و عروسی کرایه داده می‌شود....

امیر ابیلی: مشکل فیلم از آنجا آغاز می‌شود که فیلم‌ساز در دقیقه ۸۰ تازه تصمیم می‌گیرد که بحران داستانش را تشدید کند و ریتم اتفاقات را بالا ببرد...

مرتضی اسماعیل‌دوست: واقعا باید حیران ماند از گزینش‌گری هیات انتخاب جشنواره و حال و روز سینمای ایران که چنین اثر رها شده و سطحی، سودای سیمرغ دارد.

حامد یامین‌پور: فیلم قصه می‌گوید اما حرف نمی‌زند. شاید هم ما نمی‌فهمیم چه می‌گوید یا حتی شاید حرف فیلم آن قدر تکراری شده که دیگر شنیده نمی‌شود.

محمدرضا وحیدزاده: فیلم قبلی پاکروان در مقایسه با «نیمه‌شب اتفاق افتاد» اعتنای بیشتری به فرم دارد. به بیان دیگر منطق فیلم در قسمت‌‌های بسیاری دچار خلل است و از یک بیان واقع‌پذیری سینمایی دور می‌شود.