شاهین شجری کهن: «امیر» تنها نماینده سینمای هنری در جشنواره فیلم فجر است و جزو معدود فیلم های امسال که می توان درباره وجوه بصری و دلالت های فلسفی و معنایی یک قاب یا دیالوگش به بحث و تحلیل نشست. فیلم با تمام انرژی و موجودیتش روی شخصیت اصلی داستان (با بازی چشمگیر میلاد کی مرام) متمرکز است.

سام بهشتی: لحن و ساختار متفاوت اش، تکنیک هایی که برای خلق تصویر به کار می گیرد، یک گام رو به جلو در مدیوم سینمای ایران است، فیلم به لحاظ تصویر برداری مقتضیات پیچیده و منحصر به فردی دارد و قاب هایی که بسته شده پر از شاعرانگی و طراوت است.

سجاد مهرگان: «امیرِ» نیما اقلیما مینیمالیسم را ناقص می‌فهمد. که اگر خوب می‌فهمید باز هم سینمای محدودی خلق کرده بود که حتی نمی‌توانست در سینمای مدرن ایران هم تاریخ ساز باشد.

محمدرضا پورصفار: در فیلم، یک خانواده درست و حسابی وجود ندارد، جوان‌هایش طلاق گرفته‌اند و پیرانش هم که نتوانسته‌اند امروز ناراضی و عصبانی از وضعشان، بچه‌ها هم که تکلیفشان در این میان بلاتکلیفی است.

علی فرقانی: فیلم امیر، تلاشی در درک و فهم وضعیت موجود نمی‌کند. این فیلم نیز درست به اندازه شخصیت‌های خود دچار ناتوانی در مواجهه و حل مساله است. فیلمساز، نه فراتر از موقعیت داستان که ، خود گرفتار و اسیر وضعیت داستانی خود است.

مهدی فرقانی: «امیر» عبارت است از : پنجاه درصد دیالوگهای تلفنی که اصلا فرد آن سوی خط را نه میبینیم و نه میشناسیم و تنها شاهد دیالوگ گفتن و حس گرفتن شخصیت ها در این سوی خط هستیم که بدون هیچ کنش دراماتیکی صرفا اطلاعات به مخاطاب میدهد،اطلاعاتی که گاها هیچ ضرورتی هم ندارند.

ساناز رمضانی: «امیر»، اولین ساخته نیما اقلیما، گرچه فیلم مستقلی است و از امکانات «تابستان داغ» یا «ابد و یک روز» بهره‌مند نیست، اما مسلماً تجربه‌ای است که شاید چند سال قبل نه فیلم‌سازش جرئت ساختنش را داشت و نه کسی جدی‌اش می‌گرفت؛ اما به‌جرئت می‌توان ادعا کرد که «امیر» در دسته دوم فیلم اولی‌هایی است که معرفی کردیم.