سید علیرضا کیانپور: پشت نگاه دوربین در"برف روی کاج‌ها" کسی است که گاهی با لرزشش ابراز وجود می‌کند، سوال دیگری برای مخاطب ایجاد می‌گردد و آن این که به راستی او کیست؟ نکند بادی سرد پیش از بارش برف روی کاج‌ها، دوربین را هرازگاه می‌لرزاند؟!

مجتبی شاعری: پیمان معادی در طراحی کارا کترزن فیلمش نوعی نمادگرایی اجتماعی را مدنظر داشته یا این که این شخصیت فقط نقطه‌ی مقابل یک زندگی زناشویی و یا یک رابطه‌ی عاشقانه است؟

مرسده مقیمی: آیا یک زن ترجیح می‌دهد از خیانت همسرش آگاه شود و در حد توان برای حفظ زندگی‌اش بکوشد یا ترجیح می‌دهد در بی‌خبری بماند؟!

فرشاد شجاع: ریتم فیلم کند و شخصیت محور است. در فیلم اتفاقات زیادی رخ نمی‌دهد و کشمکش‌های زیادی ایجاد نمی‌شود. و تماشاگر هیجان را احساس نمی‌کندو

محسن سلیمانی فاخر: از سویی دیگر «پیمان معادی» با تناقص و تقابل یک مرد افراط‌گر و تفریط‌گر داستان را به سویی می‌برد که دو جنبه را برای مخاطب روشن کند.

حسین رازی زاده: "برف روی کاج‌ها" یا خیلی از فیلم‌های دیگر که با نشان دادن سمپاتیک سبک زندگی غیر‌اسلامی-ایرانی قصد شکستن تابوهای موجود در جامعه را دارند وجود آن‌گونه طرز تفکر در سازندگان اثر است ولا غیر.

عبدالرضا عاصی: خیانت مرد به زن و زن به مرد چیزی نیست که در جامعه ایرانی به راحتی پذیرفته شود و فیلم نیز با همین پیش فرض جلو می‌رود، اما کم کم فضا تغییر می‌کند و روی شیرین خیانت چهره می‌نماید.

مهدی پرنیانی: فیلم اول پیمان معادی نقاط ضعف زیادی داشت ولی دلیلی ندارد که همه با ادبیات فراستی درباره فیلم‌ها صحبت کنیم.

محمد سپهری: رویای داستان ، نماد یک زن ایرانی نیست، او نماد کامل یک زن بی‌تفاوت به خانواده است که کارگردان تمام تلاش خود را کرد تا با توسل به بی‌رنگ کردن فیلم، بی‌هویت کردن دوربین و نمایش تناقض پی در پی مخاطب‌اش را فریب دهد.

مهدی زبردست برزین: برف روی کاج‌ها؛ داستان ظلم به زنان و موضوع کلیشه‌ای و قدیمی خیانت مرد به زن است. فیلمی با رویکردی مرد ستیز و مظلوم نمایی زن.

محسن بیگ‌آقا: برف‌ روی کاج‌ها فیلمی‌ست دچار کج‌فهمی شده. طبق معمول در بررسی دولتی یک فیلم سینمایی، از منظری غیرهنری و بدون شناخت از سینما استفاده شده.

ایمان کیایی: سیاه و سفید بودن فیلم هم بی‌معناست. صرفِ چرکین بودن زندگی یک شخصیت اصلا نمی‌تواند دلیلی باشد بر سیاه و سفید بودن فیلم. در حالت فعلی سیاه و سفید بودن فیلم تنها یک پزروشنفکریست نه چیز دیگر.

حامد بخشی: با وجود اینکه در طول این فیلم، با روایت داستانی روبه‌رو هستیم که به بیان مشکلات طلاق عاطفی و تصویری درستی از جامعه پرداخته است اما در پایان آن با جمع‌بندی نهایی غیر واقعی روبه‌رو می‌شویم که نتیجه ملاحظات اخلاقی کارگردان است.

میثم کریمی: معادی در « برف روی کاج ها » به اندازه کافی به شخصیت های فرعی داستان توجه داشته و با اینکه این توجه هنوز جای کار بسیاری دارد، اما برای اولین کارگردانی ، کاملا قابل قبول است.

مسعود فراستی: این تفکر که زندگی چرک و غیر شاداب را باید با سیاه و سفید نشان دهیم, دیگر بیگانگی با تاریخ سینماست.

سحر عصر آزاد: برف پیش از آنکه نماد پاکی، معصومیت و آرامش باشد – که هست- حسی غمناک، حسی از فرورفتن در رکود، یخ‌زدگی و رخوتی ناخوشایند را به همراه دارد.

فرانک آرتا: یکی از معدود فیلم‌هایی که طی این سال‌ها رویکرد جدیدی به زن را در قاب تصویر با مخاطبانش در میان می‌گذارد. جای این نگاه سال‌ها میان فیلم‌های ایرانی خالی بود؛

شیما فرزادمنش: سیاه و سفید بودن فیلم از آن مواردی است که تا انتها مشخص نمی‌شود، چیست و کارگردان چه منظوری از انجام آن داشته است.

مهدی وزیریان: رئالیسم گرفته شده از بازیگران فیلم کار کمی نیست -و شاید معادی تجربه این نوع کارگردانی را از فرهادی آموخته باشد.

آرش حسن‌پور: دلم می‌خواست فیلم را که می‌سازم، بگویند فیلمساز زن بوده است و روابط زنان را خوب می‌شناخته است.