مرتضی کوه مسکن: فیلم سرو زیر آب فیلم پر هزینه و پر بازیگری است که حس می‌شود کارگردان به دلیل نداشتن فیلمنامه که عنوان می‌شود 16 بار هم بازنویسی شده حتی برای کوچکترین نقش‌ها هم دست به دامان بازیگران چهره شده در صورتیکه به راحتی می‌توان ستاره اسکندری, مینا ساداتی, هومن برق نورد و همایون ارشادی را از فیلم حذف کرد بدون اینکه به اصل داستان لطمه‌ای وارد شود.

یاسر فریادرس: فیلمساز تمام شده، فیلمسازی‌ست که مساله‌هایش تمام شده و نمی‌داند اساسا چه چیزی، مساله‌ای اساسی است. آنهایی که اساسا سینما را جای مساله و حرف نمی‌دانند که هیچ، ولی آن کسی که یک دغدغه اشتباهی برایش مساله می‌شود هم تمام شده است و هم بودجه را هدر خواهد داد. «باشه آهنگر» در «سرو زیر آب» اینچنین است و حتی در ایجاد حس و حال هم ناتوان است.

محمد مهدی شیخ صراف: «سرو زیر آب» یک چالش عمیق دارد. دغدغه سرنوشت پیکر شهدا و شناسایی شهیدان گمنام هنوز هم باشه آهنگر را رها نمی‌کند تا در «سرو زیر آب» هم نخ قصه فیلم را به همین مسئله گره بزند و یک فیلم شریف و انسانی بسازد.

سهیل رویگری: شاید حرفی که باشه آهنگر در 113 دقیقه فیلم خود می‌خواهد بزند، در مجموع حرف قشنگی باشد و باید هم گفته شود اما فیلمساز هیچ تلاشی برای به روز کردن و جذاب کردن همین حرف‌های شاعرانه و زیبا نکرده است و عملا فیلم از نیمه به بعد تکراری و کسالت‌بار می شود.

کورش نجفی: جدای از بازی ها و صحنه پردازی های بسیار ضعیف و مصنوعی، و همچنین نداشتن منطق درست روایی در فیلم شاهد شعارهای به ظاهر ناسیونالیستی هستیم که لابد ما باید از لابه لایه نمایش ادیان و آیین های مختلف در کشور با شعارهای وحدت ادیان فیلم همراه شویم و سر تکان دهیم که عجب، ایرادی ندارد که، پسر آنها به جای فرزند این ها، و برادر من به جای برادر او، برای مرده چه فرقی دارد که کجا دفن شود، حواست به زنده ها باشد.

هومن نشتائی: فیلم حرف برای گفتن زیاد دارد، و خوشبختانه درگیر شعار دادن نشده است. یکی از مهم ترین مسائل که در فیلم به آن پرداخته شد، تقابل ادیان و خصوصا اسلام و زرتشت بود. که بدون توهین و با نگاهی عادلانه و بدون قضاوت، روند اتحاد این دو دین را در فیلم به تصویر کشید.

مدیسا مهراب پور: موضوع «سرو زیرآب» اما به‌اندازه کافی حساس و دل شکننده هست که نیازی به این اضافه‌‌کاری‌‌های رایج نباشد. حتی اگر فیلم صد برابر هم بیش از این بد ساخته شود بازهم می‌‌تواند در مقاطع و لحظات حساس و مهمش دل حتی سنگدل‌‌ترین تماشاگر داخل سالن را هم به درد بیاورد. پس این‌همه اصرار و تأکید برای ملودراماتیزه کردن یک فیلم از کجا می‌‌آید؟