محمدحسین قلی‌پور: اثر در فرم خود آن قدر معمولی عمل کرده است که درباره هیچ چیز آن نمی‌شود چیزی نوشت. نه بازی قابل توجهی در فیلم وجود دارد، نه تصاویر و قاب‌های بدیعی و نه هیچ چیز دیگر. تنها ابتکار خانم توکلی طرح موضوعات اینچنینی برای سنتی‌ترین شهر ایران است که از وزن کافی برای ابداعات یک فیلم اولی برخوردار نیست.

فیلمجی: چرا چنین فیلمنامه‌ای که متنش اضافیست، به یک فیلم بلند نود دقیقه‌ای تبدیل شده در حالی‌که شاید بعنوان یک فیلم کوتاه سی دقیقه‌ای، می‌توانست به اثری قابل قبول یا حتی عالی تبدیل شود!

حامد عابدی: گویی فیلمساز دوست دارد که مردان در فیلمش تحقیر بشوند و در نهایت شکست خورده میدان را ترک کنند.

مسعود جلیلوند خسروی : انسان‌ها بدون دلیل یکدیگر را رها می‌کنند. در این فیلم رفتن موضوعیت پیدا می‌کند نه چرا رفتن. زندگی دوخواهر فیلم تنها با دلیل «دوست نداشتن» دچار چالش شده است و کارگردان تعمدا از آوردن دلیل شانه خالی می‌کند.

مهیار محمد ملکی: مادری فیلمی به شدت عقب افتاده و ماقبل سینما است چرا که توکلی از سینما فقط حرکت دوربین را می‌داند که انهم گاها بی‌حساب کتاب و بدون جذابیت است.

محمدرضا پورصفار: مادری قصه‌ای تکراری و دم دستی دارد که مخاطب را از میانه به بعد خسته می‌کند و کارگردان، این ملغمه را در انتها با یک سرطان و یک مرگ جمع و جور می‌کند و پایانی باز از جنس همین پایان‌های این روزهای سینمای ایران به خورد مخاطب می‌دهد.

حسین خداپرست: تصویربرداری سوژه‌محور فیلم قابل توجه است ولی اساسا نداشتن مسئله و گره تا انتهای فیلم مخاطب را گیج می‌کند که باید دنبال چه چیزی بگردد.