آرش پارساپور: کمتر بودن شوخی‌های مستهجن که امروزه در بیشتر فیلم‌ها دیده می‌شود و استفاده از بازیگران آشنای تلویزیونی و سینمایی در کنار هم و همه و همه منجر به این شده که من و شارمین برای خانواده‌ها گزینه مناسب‌تری باشد؛ هرچند هنوز تا مرز یک فیلم خوب خانوادگی فرسنگ‌ها فاصله دارد.

ساناز رمضانی: «من و شارمین» همان‌طور که حرفی برای گفتن ندارد، جایی برای نقد و بررسی هم ندارد. در این مورد و موارد مشابه، انتقاد به جریانی وارد است که نه دغدغه فرهنگی دارد و نه سینما را می‌شناسد و نه برای مخاطبش ارزش و احترامی قائل است، جریانی که فقط چشم به گیشه دوخته و به هر قیمتی حاضر است بیننده را به سینما بکشاند.

رضا رستگار: فیلمنامه‌ی ضعیف و کم رمق در کنار صحنه‌سازی‌های بسیار ضعیف،مخاطب را در طول تماشای آن آزار می‌دهد.با این حال من و شارمین را می‌توان در ضمره‌ی کمدی‌های متوسط و خانوادگی چند سال اخیر دانست که صرفاً برای رفتن به سینما،صرف وقت و اندکی خندیدن مناسب است.