حدیث دانایی‌کیا: یک موضوع دم‌دستی و قرون وسطایی با پرداخت بسیار ضعیف و فرومایه، تمام داشته و نداشته‌ی فیلم اخیر میلانی است که البته خودش معتقد است حرف‌های مهمی برای مخاطب دارد.

آرش پارساپور: این‌بار پیام فیلم «ملی و راه‌های نرفته‌اش» به شدت قدرتش را به وزنه سینما و روایت سینمایی باخته است. مضمون بسیار خوبی (خشونت علیه زنان) که در فیلم جدید میلانی انتخاب شده، به خاطر بیش از حد مصنوعی بودن فیلم به فنا رفته است.

شکیب شیخی: مخاطبتان کیست؟ برای «ملی‌»های جامعه؟ آن‌ها که حتی اجازه کلاس خیاطی رفتن هم ندارند، سینما چطور ممکن است بروند؟ خانواده «ملی»ها؟ آن‌ها که لت و پار شدن «دردونه»شان هم تکانشان نمی‌دهد، فیلم شما سیری چند خواهد بود برایشان؟ سرشان هم که گرم «سریال» و «سبزی پاک کردن» است.

کاوه قادری: «مَلی و راه‌های نرفته‌اش»، به جای فیلمی جامعه شناسانه و دارای روان شناختی فردی، عملاً اثری مملو از جلوه نمایی‌ها و جلوه‌آرایی‌های صرفاً نمادین و دارای برچسب و هشتگ‌های تیپیکال اجتماعی باشد.

جبار آذین: فیلم از راه‌های تازه‌ای سخن می‌گویدکه ملی‌های جامعه می‌توانند برای ایجاد و اصلاح ارتباط‌های مناسب شخصی، خانوادگی، اجتماعی ودستیابی به خواسته‌ها و راه حل‌های مشکلات خود در آن گام نهند.ملی و راه‌های نرفته‌اش برای جوانان وخانواده‌ها از راه‌ها و رازهای زندگی موفق می‌گوید.

یاسمن خلیلی‌فرد: شاید «ملی و راه‌های نرفته‌اش» در سطح انتظاری که از تهمینه میلانی داشتیم نباشد اما فیلمی از یک فیلمساز جریان ساز است که همچنان بسیاری از استانداردهای لازم در آن یافت می‌شوند تا به عنوان فیلمی "آموزنده" و "واجد پیام" تماشایش کنیم.

زهرا فرآورده: «مَلی و راه‌های نرفته‌اش» اثر ضعیفی است که با اغراق‌های بی‌هدف تنها در صحنه‌هایی احساس مخاطب را به بازی می‌گیرد و حس ترحم و همدردی با شخصیت زن داستان ایجاد می‌کند.

انصار امینی: سوالاتی که پیش می‌آید این است که آیا خانم میلانی در رابطه با این فیلم تنها از زوج‌های شکست خورده تحقیق کرده است؟ آیا ایشان در جامعه‌ای بیرون از محیطی که ما در آن زندگی می‌کنیم زیست می‌کند که زامبی‌هایی با چهره‌ی مردان ایرانی در آن اعلام موجودیت می‌کنند؟

مدیسا مهراب پور: فیلم‌نامه زیادی سرراست «ملی و راه‌های نرفته‌اش» بزرگ‌ترین نقطه‌ضعف فیلم است. هرچند منطق هر فیلم متناسب با جهان آن فیلم تعریف می‌شود و خیلی ارتباطی با منطق زندگی روزمره ندارد اما بی‌منطقی‌ها و اتفاقات ناگهانی از ناکجاآباد آمده فیلم به‌قدری مضحک‌اند و برجهان فیلم ننشسته‌اند.

میثم کریمی: « مَلی و راه‌های نرفته‌اش » تنها به زورگویی مرد و مظلومیت زن می‌گذرد. روندی که در طول فیلم هرگز تغییر نمی‌کند و بصورت شتاب‌زده به مخاطب ارائه می‌شود تا آخرین ساخته میلانی در سطح باقی مانده و بیشتر شبیه به ذکر مصیبت و مرثیه باشد که واکنش احساسی تماشاگر را به همراه دارد.

پارسا شیروانی: فیلمنامه‌نویس تا حد زیادی نگاه صفر و صدی به کاراکترها داشته است ( تا حد زیادی مشابه چیزی که در فیلمفارسی‌های قبل از انقلاب می‌دیدیم ) و شخصیت‌ها را تا حد زیادی سفید مطلق یا سیاه مطلق ترسیم کرده است.

سپیده انوشه: نام فیلم بدترین نامی است که می‌شد برای آن در نظر گرفت. «راه‌های نرفته»؟ کدام راه نرفته؟! از کدام راه‌ها حرف می‌زنید؟ ادا یا ادعای دغدغه اجتماع و راه‌های برون رفت از مشکلات اجتماعی باید در فیلم باشد نه عنوان آن. ملی و راه‌های ضد خانواده‌اش، پایان‌دهنده ادعای دغدغه اجتماعی خانم کارگردان است!