هنگامه ناهید: فیلم فصل نرگس، با رویکردی بشر دوستانه و عاشقانه، ثابت می‌کند که اگر به یکدیگر محبت کنیم، احترام بگذاریم و عشق بورزیم، تمام این خوبی، تمام این عاشقی‌ها، جامعه را رو به تعالی پیش می‌برد و خوبی و مهر، به تک‌تک‌مان باز می‌گردد.

مسعود جلیلوند خسروی : نگار آذربایجانی برای به تصویر کشیدن 48ساعت از زندگی افراد مرتبط با پیوند اعضا، عمده‌ی تصویرهای خود را در ماشین گرفته و کمتر از لوکیشن­های مختلف استفاده کرده است. تیکه­‌هایی به هنرمندان و فرهنگ عاشق لایک و افشای اسرار خصوصی‌مان انداخته تا در میان انبوه خستگی و نا امیدی­‌های این روزها، لنگه کفشی در بیابان سینما باشد.

زهرا پیامی: «فصل نرگس» از موضوعی مهم حرف می‌زند و نگاه آگاه کننده‌ای به امر پیوند اعضا دارد و تلاش کرده است با پاسداشتی از عمل ارزشمند عسل بدیعی به عنوان یک هنرمند، به اهمیت این موضوع بیافزاید.

حسین کارگر: ضرباهنگ کند فیلم و کمبود نقاط عطف در طول روایت، باعث دلسرد شدن مخاطب نسبت به فیلم می‌شود. اما به جز این، روایت متقاطع فیلم به جای انسجام، به گسست و آشفتگی میل می‌کند. هر کدام از داستانک‌های فیلم، ساز خود را می‌زنند.

راد: فیلم فصل نرگس درپی ترویج امید و راهکارهای عاقلانه برای نهادینه کردن امید در جامعه است. این فیلم داستان کسانی را نشان می‌دهد که با دریافت عضو توانسته اند زندگی تازه‌ای را برای خود بیافرینند که حامل فرصت‌های تازه است.

نیما سهیلی‌راد: فصل نرگس فیلمیست با فیلمنامه‌ای نسبتاً ضعیف و بدون ریتم که با بکارگیری جذابیت‌های تصویری و سینماتوگرافی خوب، به اثری متوسط تبدیل شده؛ ولی به‌هرحال کارگردان و تیم تصویری‌اش را در زمره‌ی آینده‌داران سینمای ایران قرار می‌دهد.

مریم معیری: نمود چنین تصویر واقع‌بینانه‌ای از زن، اتفاقی نادر در سینمای ایران است که مخاطب را بر آن می‌دارد که از اشکالات فرمی و محتوایی اندک بگذرم و محو در وجوه مثبت “فصل نرگس” باشم. شادی تماشای فیلم”“فصل نرگس” در سینمای امروز ایران بیشتر از شادی پیدا کردن یک لنگه کفش در بیابان است.

آرش فهیم: متأسفانه فیلمسازهای ما از روایت اپیزودیک و متقاطع درک درستی ندارند و این شیوه بدون در نظر گرفتن ظرفیت‌های مفهومی و معنایی آن، صرفاً به عنوان ابزاری برای متفاوت نمایی و ایجاد موقعیت‌های فانتزیک استفاده می‌شود. به همین دلیل هم فیلم‌هایی با این روش، باورپذیری کمتری دارند. درست مثل «فصل نرگس».

رضا رستگار: «فصل نرگس» گرچه موضوعی خوب و البته تکراری را دستمایه ساختار هنری خود قرار داده اما به علت روایت تکراری و ساده اندیشانه و اغراق در ارائه سوژه‌های عاشقانه و گرایش‌های زنانه از سطح یک فیلم متوسط عبور نمی‌کند.

یاسمن خلیلی‌فرد: فیلمی که قرار بوده است به قصد تبلیغ و فرهنگ‌‌سازی برای یک مقوله مهم و حیاتی اجتماعی ساخته شود اما به دلیل بسیاری از کاستی‌ها در ساختار روایی و فرمیک نمی‌تواند به این هدف مهم دست یابد.

احسان سالمی: «فصل نرگس» را در بهترین حالت می‌توان با یک اثر تلویزیونی متوسط مقایسه کرد که می‌شود آن را به بهانه حضور تعدادی بازیگر سرشناس در آن در یکی از روزهای کم‌مخاطب رسانه ملی و در میان انبوهی از فیلم‌ها و سریال‌های تکراری صدا و سیما به خورد مخاطبان تلویزیون داد!

ساناز رمضانی: «فصل نرگس» دومین ساخته نگار آذربایجانی بعد از فیلم «آیینه‌های روبرو» است که اکرانش را در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر آغاز کرد. «فصل نرگس» با محوریت اهدای عضو، فیلمی خوش‌ساخت و فکر شده است و ثابت می‌کند آذربایجانی فیلم‌سازی پر ایده و دغدغه‌مند است.

مسعود جلیلوند خسروی : فصل نرگس به غایت یک تله فیلم خوب و یک فیلم سینمایی متوسط است. شخصیت‌ها در حد قاب تلویزیون پرداخته می‌شوند و تناسبی با پرده‌ی نقره فام عریض سینما ندارند. نه بازی فوق العاده‌ای، نه تدوین هنرمندانه‌ای، نه طراحی لباس قابل توجهی و نه فیلم برداری خیره کننده‌ای.