نیره رحمانی: حاصل یک دغدغه شخصی از سوی کارگردان است که متاسفانه چون فاقد پیرنگ و فراز و فرود داستانی است و تنها با اتکا به چند خرده روایت می‌خواهد تماشاگر را باخود همراه کند به تجربه‌ای ناموفق بدل شده است.

مدیسا مهراب پور: فیلم‌ساز پرکاری که با ساخت یک ملودرام در سال، می‌تواند از فعال‌ترین کارگردانان حال حاضر سینمای ایران‌ هم نام بگیرد؛ اما برخلاف همتی که کارگردان برای ساخت یک فیلم در سال می‌گذارد، فیلم‌های او زیاد فکر شده و ویژه نیستند و در نهایت می‌توان لقب «ملودرامی آبکی» را به آن‌ها داد.

سینا طهمورثی: تجربه تماشای آباجان یک تجربه سراسر ناامید کننده است. امید که عطش فیلم‌سازانی همچون علیمردانی که ظاهرا بی‌قرار حضور دایمی بر پرده اکران هستند، فروکش کند.

افشین علیار: آباجان شاید یک ملودرام خانوادگی باشد که توانسته تا حدودی قصه تعریف کند اما وقتی جزئیات نتواند فیلم را جلو ببرد کلیت فیلم هم نمی تواند راضی کننده باشد و اگر کلیت آن جذابیت لازم را نداشته باشد مخاطب هیچ اشتیاقی برای دیدن فیلم بعدی فیلمساز ندارد.

احسان طهماسبی: حلقه‌ی مهم فراموش شده در آباجان را باید به عنوان الگویی برای بازسازی فیلم‌های مشابه به خاطر سپارد و فراموش نکرد که صرف روایت از دید شاهد عینی بدون توجه به کارگردانی اصولی منجر به فیلمی شود که هیچ گونه تاثیرگذاری نداشته و منجر به تولید فیلمی باسمه‌ای و کم عمق شود.

محسن جعفری راد: آباجان در کارنامه علیمردانی در نقطه فراز قرار می‌گیرد. فیلمی بی ادعا و شریف که نشان می‌دهد کارگردانش سعی در تجربه‌گرایی دارد.آن هم در بخش خصوصی و مستقل

نفیسه ترابنده: آباجان فیلمی ساده و بی‌ادعاست که می‌خواهد ضمن به تصویر کشیدن فضای زندگی مردم در دوران جنگ و بمباران و دغدغه‌های مادری چشم انتظار، بحران‌های خانواده‌ای سنتی را بیان کند.

آناهیتا برزوئی: صحنه پردازی،جلوه‌های ویژه میدانی و بصری بدون اغراق و ساده است.کسانی که دهه شصت و دوران جنگ را تجربه کرده‌اند به راحتی با این فیلم همذات پنداری می‌کنند.

مریم حبیبی: دائما جنگ و درگیری‌های لفظی و دروغ و الفاظ رکیک. تا آنجا که گویی هیچ آدم به درد بخوری در این خانواده وجود ندارد.

محمد احمدخانلو: کارگردان از قصه‌های قبلی خودش تقلید کرده است، اما مدادرنگی سه رنگ فیلمساز رحم ندارد. او قادر است با سیاه و خاکستری و قهوه‌ای به جان هر مفهومی بیفتد!

آرش فهیم: فیلم جدید هاتف علیمردانی «آباجان» منشوری از همه موضوعات است. از دفاع مقدس گرفته تا اجتماعی و سیاسی، از آسیب شناسی روابط دختر و پسر تا نقد ریاکاری و ... او این بار همه آزمون و خطاهای خود را یک جا در این فیلم خرج کرده است!

مسعود غزنچایی: باجان" به مراتب از همه جهت نازل‌تر از "کوچه بی‌نام" است و از آنجا که صرفا تصویر یک پیرزن غرغروی منفعل و بی‌اثر در میان اطرافیانش است، تنها حاصلش این شده که در کارنامه بازیگری فاطمه معتمدآریا، بدترین بازی او بشمار می‌آید.

علی دشتبان: می‌توان از آباجان به عنوان داستانی تلخ اندیش نام برد که فضای دوران جنگ را بستری مناسب برای بیان تلخی‌هایش دانسته و رخت ماتم را این‌بار بر شانه پیرزنی انداخته است که قرار است نماینده مادر ایرانی و سنتی باشد.