هنگامه ناهید: فیلم بیست و یک روز بعد، فیلمی حماسی از زندگی و آرزوی نوجوانی‌ست که به خود و پاکی‌اش ایمان دارد. نوجوانی که بین دنیای کودکانه و بزرگ‌سالی مانده. فرزندی از ایران زمین که به راحتی حقش را می‌خورند و هیچ قانونی از او به‌عنوان یک کودک کار و خانواده‌ی در شرف نابودی‌اش کمک نمی‌کند.

علیرضا پورصباغ: نکته جالب فیلم این است که این اثر منحصر به فرد خیال و واقعیت رادر هم می‌آمیزد و از سوی دیگر معضل اجتماعی کلانی را در حوزه بهداشت و خدمات رسانی ،در مقابل مخاطب نوجوان یا بزرگسالش قرار می‌دهد.

ساناز رمضانی: «بیست‌ویک روز بعد» برای یک فیلم اولی بسیار امیدوارکننده است و نویدبخش کارهای بهتر؛ اما چیزی که این فیلم در مفهوم و مضمون خود یادآوری می‌کند، شعاری است که سال‌هاست می‌شنویم؛ سرطان به‌جز درد هزینه دارد. شعاری که شاید همه این‌قدر ملموس آن را درک نکرده باشند.

بابک مهرورز: فیلم جدید محمدرضا خردمندان اگرچه عالی نیست و ضعف‌هایی را به خود می‌بیند، اما ویژگی قصه‌گویی دارد و قهرمان می‌سازد، قهرمانی که مدتهاست در سینمای ایران آن را شاهد نبوده‌ایم.

سیدرضا صائمی: «بیست ‌ویک روز بعد» بعد در عین اینکه فیلم تلخ و غمگینی است اما حال آدم را خوب می‌کند و روایت دلنشین آن از یک واقعیت عریان اجتماعی، فیلم را به اثری تاثیر‌گذار و در نزدیک با واقعیت‌های اجتماعی قرار می‌دهد که در عین سلطه جبر اجتماعی به تسلیم شدن در برابر آن تن نمی‌دهد.

زهرا رحمانیان: نکته جالب فیلم این است که این اثر منحصر به فرد خیال و واقعیت را در هم می‌آمیزد و از سوی دیگر معضل اجتماعی کلانی را در حوزه بهداشت و خدمات رسانی، در مقابل مخاطب نوجوان یا بزرگسالش قرار می‌دهد. باید از «بیست و یک روز» بعد به عنوان یک اثر ارزشمند در وضعیت کنونی سینما یاد کرد.

علی منصوری: یست و یک روز بعد فیلمی است که یک سر و گردن از تمام فیلم‌های مدعی دغدغه اجتماعی این روزها جلوتر است و دیدن آن در سینما و استقبال از آن می‌تواند یک عامل تعیین کننده در راه کارگردان این فیلم از همین فیلم اولش باشد.

ایمان هادی: در سینمای ایران پس از ماجرای نیمروز، ویلایی‌ها، ساعت 5 عصر، «بیست و یک روز بعد»، چهارمین فیلم بلند سینمایی است که میان حجم انبوهی از تله فیلم‌های سینمایی نما اکرانش شد و این فیلم را باید در سالن سینما تماشا کرد.

محسن دریالعل: «بیست و یک روز بعد» یک شاهکار سینمایی نیست، اما کور سوی امیدی است به سمت مسیری که سینمای آینده ایران به آن به شدت نیاز دارد. سینمایی اجتماعی در مسیری درست. پرداخت به مشکلات سختی و نمایش بلوغ یک قهرمان از دل همین مصائب.

مدیسا مهراب پور: پایان فیلم هم همچون تمام لحظات دیگر فیلم ضعیف و بی‌منطق و بی سروته عمل می‌کند تا شاید یک جوری بتواند سروتهی به پراکنده‌گویی‌های ذهن کارگردان ببخشد. دریغا که تنها همه چیز را بدتر و بغرنج‌تر می‌کند.

نفیسه ترابنده: «بیست و یک روز بعد» فیلمی ارزشمند در ژانر کودک و نوجوان است که با فیلمنامه‌ای درست و شخصیت‌پردازی مناسب موجب می‌شود تا مخاطب با آن همذات پنداری کند.

محمد تفرشی: نکات مثبت فیلم به وجود قهرمان و سیر تغییر وی،استفاده‌ی بجا از فضاهای مکانی متنوع،جایگاه مناسب کشش و تعلیق،کاشت‌های داستانی و در خدمت قراگرفتن عوامل فنی چون صداگذاری و ریتم مناسب اشاره نمود.

جواد طالبی: اکران این فیلم در آخرین روز جشنواره فیلم فجر در برج میلاد، این فرصت را از او گرفته تا خبرنگاران و اهالی رسانه در مورد این فیلم صحبت کنند و اثر قابل تامل خردمندان در رسانه‌ها بازتابی درخور داشته باشد.