مریم دباغیان: فیلم نورپردازی خوبی نداشت چون در برخی از سکانس‌ها کاراکتر‌ها برروی پرده بخوبی دیده نمی‌شدند.میری از دو بازیگر فیلم پرطرفدار شهرزاد استفاده کرده و شاید فیلم به همین خاطر پر مخاطب شود.

هنگامه ناهید: فیلم در مورد دوستی‌ست، دوستی بی‌قید و شرط و همه جانبه‌ی دو زن، سارا و آیدا. دو زنی که خارج از محیط کاری هم بیشتر اوقات‌شان را با هم می‌گذرانند و از دو خواهر به یکدیگر نزدیک‌ترند؛ اما آیا فیلم‌ساز عزیز موفق شده‌اند جنبه‌های حقیقی ِ این دوستی پاک را به بیننده‌شان نشان بدهند؟

گالیا توانگر: میری تلاش خود را در"سارا و آیدا" داشته که به معضل اختلاس از دیدی نو بنگرد.با این حال نمی‌توان انتظار داشت مخاطب همچون چهار سال پیش که در برابر "حوض نقاشی" به احترام و تحسین تمام قد ایستاد، برای"سارا و آیدا" نیز تمام قد بایستد!

علی جعفرآبادی: هرچند نقایص بزرگ فیلمنامه و نحوه‌ی پرداخت آن جلوی تبدیل شدن این داستان قابل قبول را به یک فیلم استاندارد می‌گیرد. با این حال، کارگردانی میری مطابق روال معمول آثارش، از پس روایت کم لکنت قصه بر می‌آید.

آرش پارساپور: اگر فیلم ساراوآیدا به جای سردر آوردن از پرده نقره‌ای به تلویزیون ملی راه می‌یافت و داستانش مثل اثر سینمایی آن دارای شاخ و برگ‌های توخالی تر دیگری نیز بود، شاید می‌توانست سریال نسبتا موفقی باشد و نقاط ضعف آن کمتر به چشم بیاید.

ماهان صابر چگینی: سارا و آیدا فیلمیست که با بیرون آمدن از سالن سینما از خاطرتماشاچی محو می‌شود و شاید این اتفاق برای مازیار میری هم بهتر باشد ,چه بهتر که او در ما خاطره‌ی یکی دوفیلم خوب قبلی اش را تداعی کند تا فیلم درجه چندم سارا و آیدا را.

علیرضا دباغ: داستان فیلم در عین سادگی پیچیده است. وسوسه گناه ،انتخابی اشتباه در عین درماندگی به فاجعه‌ای می‌انجامد که حاصلش تزکیه است. این درست مصداق پیچیدگی‌های موجودی به نام انسان است. دستیابی به احساسات و تفکرات انسان‌ها به‌راحتی امکان‌پذیر نیست.

نفیسه ترابنده: فیلم عاری از شخصیت‌پردازی مناسب و جزئیاتی از روابط و زندگی آدم‌هاست. بازی ضعیف و تصنعی بازیگران هم موجب شده تا فیلم در جذب و کشش مخاطب موفق عمل نکند.

علی منصوری: در سارا و آیدا با فیلمی در بهترین حالت تلوزیونی مواجه هستیم که به راحتی و بدون عذاب وجدان میتوان در آن چرت زد، خمیازه کشید، غذا خورد و گاه گاه نگاهی هم به پرده انداخت و سرآخر نیز درسی از زندگی به فرزند داد.

مازیار وکیلی: میری تا زمانی که صرفاً یک تکنسین باشد و نتواند صاحب نگاه و هویت مستقلی شود، فیلم‌هایش به همین بدی خواهد بود.

مدیسا مهراب پور: از کدام قهرمان صحبت می‌کنیم؟ دختری که در پایین‌ترین درجه از اعتمادبه‌نفس و قدرت تصمیم‌گیری قرار دارد و با انفعال و سکون بی‌دلیل و مضحکش زندگی خود و اطرافیانش را خراب می‌کند؟

زهرا پیامی: فیلم با آنکه بازی‌های حساب شده و نسبتا خوبی دارد و همچنین ریتم و تمپو فیلم نشان از کارگردانی خوب است اما در جذب و کشش مخاطب چندان موفق عمل نمی‌کند.

ساناز رمضانی: «سارا و آیدا» آخرین اثر مازیار میری که بی‌صبرانه منتظرش بودیم و به نظر می‌رسید یکی از آس‌های جشنواره سی‌وپنج باشد، فقط یک طبل توخالی بود و به‌شدت ناامیدکننده. این روند فیلم‌های ضعیف و خسته‌کننده کم‌کم دارد به‌کلی ناامیدمان می‌کند.

محمد احمدخانلو: شاید برای معنی دادن به تغییر زاویه روایت فیلم این نام به کار رفته است. اما چاله‌های روایی قصه به این راحتی‌ها پر نمی‌شود. فضای فیلم تاریک است.

وحید محرابیان: دیالوگ‌های گل‌درشت و شعاری «در شهری که همه دستشان در جیب یکدیگر است، باید بدانی دستت را در جیب چه کسی کنی» و «در این شهر همه مثل گرگ منتظر هستند تا تکه پاره ات کنند»

علی نیکجو: کارگردان به وضوح می‌خواهد بازگشتی به «سعادت آباد» و بحران‌های عاطفی – اخلاقی‌اش داشته باشد، اما تلاشش به گواه خنده‌های تماشاگران در سالن سینما، مذبوحانه است.

میثم المهدی: فیلم از فرم و محتوا خالی است که هیچ، ساختاری هم ندارد و بالکل مشخص نیست چیست! نام فیلم آدم را یاد تلما و لوییز می‌اندازد.

روزبه جعفری: واقعیت این است که صرفِ دانستن تکنیک، منجر به خلق احساس نمیشود. نوشتن فیلمنامه ای که حداقل های ساختار را رعایت کرده باشد، برای یک فیلم حرفه ای امتیاز نیست. بلکه جزو ملزومات کار است. یکسری از موارد قواعد سینماست.