مدیسا مهراب پور: با وجود همه محدودیت‌هایی که در درام اثر وجود دارد،‌ کاظم ملایی موفق شده از پس ساخت جهان و اتمسفر فیلمش بر بیابد و آنچه را که می‌خواهد در برابر دوربین خلق کند. هرچند با درامی دست‌وپا شکسته، اما فیلم مختصات زیباشناسی تازه‌ای را برای سینمای ایران با خود به همراه دارد و حاوی پیشنهادات فرمی و کارگردانی متفاوت و تازه‌ای است هرچند که یک فیلم متوسط به‌حساب می‌آید.

ساناز رمضانی: اگر این‌همه انرژی به‌جای خلق تصاویر زیبا، صرف پیشبرد روایت به شیوه‌ای جذاب می‌شد، نیم ساعت اول فیلم این‌قدر جدا از بقیه ماجرا به نظر نمی‌رسید. درنهایت کوپال یک فیلم عجیب و تجربه‌ای متفاوت در سینمای ایران است که در نوع خودش قابل‌اعتناست. آن‌هم در میان انبوهی از فیلم‌های بدی که در جشنواره امسال دیدیم.

بهزاد وفاخواه: «کوپال» پیش از اولین نمایش یکی از کنجکاوی‌برانگیزترین فیلم‌های جشنواره بود. فیلمی تک بازیگر و تک لوکیشن که آن یک بازیگر هم لوون هفتوان، ارمغان دوست‌داشتنی مجید برزگر برای سینمای ایران است و عکس‌های آن تک لوکیشن هم همگی جذاب بودند. با این حال تجربه تماشای فیلم تجربه کسالت‌آوری است از فیلمی با زرق‌وبرق‌های زیاد که انگار قصد تمام شدن هم ندارد.

مرتضی اسماعیل‌دوست: فیلمساز به دور از هرگونه کلیشه‌های رایج و شعارگرایی از طریق زبان بصری و از طریق تقابل موقعیت کوپالِ در تنگنامانده با تصاویر مستند «راز بقاء» در این مسیر حرکت می‌کند.

مهدی مافی: اگر می خواهید بدانید «کوپال» چیست، «دراکولا»ی رضا عطاران را با «خیلی دور خیلی نزدیک» رضا میرکریمی مخلوط کنید و به عنوان چاشنی هم کمی از «جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی و چند فیلم دیگر به سلیقه خودتان اضافه کنید.

امیر ارسلان صمدزاده: جزئیات گرفتن الکل و سپس نوشیدنش، خوردن کرم از داخل خاک گلدان و در نهایت پاره کردن شکم سگ مقابل دوربین و تشریح بدن سگ مرده همه و همه جزئی از هنرنمایی فیلمساز است.