بهاره خدابخش: «دراکولا» به طرز نمادین آن هم نه به صورت زیبایی شناسی سینما و از طریق زبان تصویر و درام، بلکه در سطح و کلیشه منتهی با ایده ای بدیع و جذاب اعتیاد را نقد کرده است.

مرتضی اسماعیل‌دوست: «دراکولا»‌ی ایرانی غرق در دنیای اعتیاد است و نویسنده و کارگردان به شوخی‌هایی تکراری بسنده می‌کند تا به مخاطب بگوید که درد اعتیاد از زخم خون‌آشام هم دردناک‌تر است.

مازیار وکیلی: دراکولا یک ایده حرام شده قبل از مرحله نگارش است. ایده‌ای است که خود عطاران هم نمی‌دانسته باید با آن چه بکند.

حمید غفاریان: «درآکولا» ابدا به ژانرهای کمدی و دلهره‌آور پهلو نمی‌زند بلکه یک درام فانتزی ضعیف است که فقط یک عطاران دارد که مخاطب دوسش دارد و نه چیز دیگر!

آریان گل‌صورت: عطاران که متخصص به هجو کشیدن مناسبات اجتماعی غلط جامعه ما است، به نظر می‌رسد که این بار در دراکولایش تنها به ایده اولیه‌ای که در اختیار داشته قانع شده و بی‌حوصله‌تر از آن بوده که تلاش چندانی برای پرداخت خلاقانه آن بکند.

سمیرا افتخاری: دراکولای ایرانی به معنای واقعی ایرانیزه شده است؛ اینجا نه از ترس خبری هست و نه از هیجان، بلکه بیشتر لحظات خنده‌داری است که حتی نمی‌شود نام کمدی روی آن نهاد.

هادی صداقت‌نژاد: عطاران با همان نگاهی که به شخصیت یک معتاد در "بزنگاه" داشت فیلمنامه "دراکولا" را نوشته و فقط تنها کاری که انجام داده این است که در کنار قرار دادن شخصیتهای مختلف اجتماع در برابر این معتاد، یک خون آشام را هم به داستان وارد کرده است

جبار آذین: عطاران با نگرش به دو گونه سینمایی کمدی و وحشت کوشیده فیلمی سرگرم‌کننده، جذاب و مخاطب‌پسند به جامعه عرضه کند اما «دراکولا» نتوانسته سرگرم‌کننده و موردپسند قشرهای گسترده جامعه باشد.