افشین علیار: وارونگی به دلیل ساختار و قصه پردازی‌اش می تواند تماشاگرش را راضی نگه دارد زیرا که تماشاگر سینما به راحتی می‌تواند با قصه و فضای بوجود آمده در وارونگی ارتباط برقرار کند

پویان عسگری: فیلمی که از اسم و مفهوم «وارونگی» هوای تهران و بهانه بیماری مادر به «وارونگی» جایگاه شخصیت زن در خانواده و جامعه‌اش می‌رسد و درک تازه‌، مدرن و قابل فهمی از «مسئولیت پذیری» ارائه می‌دهد.

ساناز رمضانی: خیلی‌ها «وارونگی» را فیلمی مدرن با پایان باز می‌دانند. پایان بازی که هنوز نتوانسته با مخاطبان عامی سینما ارتباط برقرار کند و آن‌ها بیشتر به دنبال یک پایان مشخص و حساب‌شده می‌گردند.

دانیال حسینی: بهنام بهزادی را اکثرا با همان فیلم اولش به یاد می‌آورند. «تنها دوبار زندگی میکنیم» به جهت موضوع متفاوت و سبک پرداخت منحصربه‌فردش نوید ظهور فیلم‌سازی خوش‌ذوق و آینده دار را می‌داد.

یاسمن خلیلی‌فرد: آنهایی که با بهنام بهزادی و سینمایش آشنایی دارند، به خوبی درک خواهند کرد «وارونگی»، فیلمی در سبک و سیاق فیلم های قبلی اوست؛ با همان سادگی در موضوع، لحن، داستانگوئی و البته فرم.

مجتبی اردشیری: اشکال بزرگ فیلمنامه است که همه حوادث، از پیش به صورت غیرمنتظره تعیین شده اند.درام، نقش چندانی در وقوع رویدادها و اخذ تصمیم ها ندارد.

محمدرضا وحیدزاده: «وارونگی» به لحاظ ساختاری نیز یک تنگ‌نفسی آزاردهنده است. داستانی است که پیش نمی‌رود. شکل نمی‌گیرد که ادامه یابد و در پایان نیز آغازی که شروع نشده است را باز می‌گذارد...