جستجو در منظوم برای «مهدی پاکدل»

علی سالاری نسب: فیلم تنگه ابوقریب می‌توانست یک اثر درخشان شود اگر فیلمنامه‌ی درستی داشت، اما با همه‌ی این‌ها فیلمی محترم و دوست‌داشتنی است، از موضوعی صحبت می‌کند که هر چه درباره‌اش بگوییم کم است، دیدن این فیلم به همه‌ی مردم مخصوصا مسئولین کشور توصیه می‌شود.

بابک مهرورز: عدم آشنایی نویسنده با عناصر سینمایی باعث شده کلیت کار شباهتی به آثار سینمایی نداشته باشد و مخاطب سینما به این فکر بیفتد که در حال تماشای یک تله تئاتر است.

مهران زارعیان: تنگه ابوقریب فیلمی است که نمی‌داند می‌خواهد تاریخی باشد یا داستانی؟ قهرمان می‌سازد یا آدم‌های واقعی؟ ایدئولوژی دارد یا نه؟ ضد جنگ است یا آرمان گرایانه؟ یک فیلم به تمام معنا خنثی و ناکارآمد که تنها نتیجه‌اش این است که سینمای دفاع مقدس را بیش از پیش نخ‌نما می‌کند.

محمد قوچانی: «ماجرای نیمروز» نمونه ای از گام های بلند نسل جدید جامعه ایران است که فارغ از انتخاب های سیاسی خود (از اصولگرا تا اصلاح طلب) می خواهد داده های تاریخی اش را به روز کند.

میثم کریمی: بازیگران فیلم در « تنگه ابوقریب » بازی‌های خوبی از خود به‌جای گذاشته‌اند اما به جهت عدم پرداخت صحیح شخصیت‌هایشان، نتیجه چندان درخشانی بر جای نمانده است. جواد عزتی که شوخ طبعی‌اش در اینجا نیز دیده می‌شود، از جمله بازی‌های خوب فیلم را رقم زده.

محمدرضا فهیمی: بهرام توکلی درتنگه ابوقریب به دنبال یک ساختار رئال و خشن از جنگ می خواهد حافظه تاریخی مخاطب را زنده کند و برای نسل جوان تعریفی از چیستی و چگونگی جنگ آن هم به بهترین شکل و از نزدیکترین نما ارائه کند.

بهزاد وفاخواه: در «تنگه ابوقریب» برای اولین بار بهرام توکلی نه سراغ بیماری‌های روانی و کیس‌های سایکوتیک رفته است و نه رنگی از روشنفکری در فضای فیلم اوست. برای اولین بار با گلوله و انفجار هم تماس داریم. درواقع یک بهرام توکلی جدیدی می‌بینیم که سراغ فضایی یکسره متفاوت رفته است.

محسن شهمیرزادی: حرف ابوقریب از صلح است آن جایی که در طلایی‌ترین دیالوگ‌ها عنوان می‌شود که برای دفاع اینجاییم، آنجا که گفته می‌شود برنده جنگ اونیه که سلاح می‌فروشه، آن جایی که قاضی این جنگ نوجوانی است که تنها برای عکاسی آمده است، اما دشمن از او به ناچار رزمنده‌ای اسلحه به دست می‌سازد.

مسعود مهرجویی: لعاب شخصیت‌ها و درام در آنجا از شفافیت و درخشندگی خاصی برخوردار بود که ما را به یاد همان فوت معروف کوزه‌گر می‌اندازد. همان فوتی که زنگاری می‌اندازد بر درخشش آفتاب ماجرای نیمروز.

افشین علیار: بهرام توکلی سکانس‌های فیلمش را شلوغ و احساسی کرده است که حفره‌ها و کم عرض بودن قصه‌ی نیم خطیِ مثلا مستند گونه‌اش بیرون نزند،مهم ترین نکته‌ی تنگه ابوقریب فیلمبرداری حمیدخضوعی ابیانه است ، این فیلم به دلیل نام‌های شهیدانی که در تیتراژ آخر می‌آورد باعث تاثیربرانگیز شدن احساس مخاطب می‌شود.

سعیده نیک اختر: حیف همه زحمت‌هایی که صرف جلوه‌های ویژه‌ی سوختن پلاسکو شده است. انگار حادثه‌ی ریزش ساختمان وسط فیلم گذاشته شده است که توجه و همدردی مردم را جذب کند و بعد رهای‌شان کند. بعد هم با چند شعار کم‌رنگ و وصله‌خورده دهان مخاطب را ببندد که پلاسکو خیلی وقت است با جنس‌های چینی ریخته است و این شما هستید که خبر ندارید!

مدیسا مهراب پور: «چهارراه استانبول» را می‌‌توان در میان آثار کیایی ضعیف‌ترین و شلخته‌ترین آن‌ها دانست. چراکه کارگردان تمرکزش را روی داستان اصلی فیلم و قهرمانانش نمی‌گذارد و وسط درام می‌خواهد از جان‌نثاری آتش‌نشان‌ها و انتظار بی‌پایان خانواده‌های داغ‌دیده هم بگوید و تماشاگر را به‌واسطه آن متأثر کند.