عصبانی نیستم

‏عصبانی نیستم‏

 (1392)
6.6
رای شما:
0/10
بر اساس رای 568 کاربر
110 دقیقه
درام
اکران شده در 1397/02/12

خلاصه داستان فیلم سینمایی عصبانی نیستم
نوید دانشجوی ستاره‌دار و اخراجی برای فراهم آوردن حداقل شرایط زندگی در رویارویی با بی‌اخلاقی‌های جامعه با خود تمرین می‌کند تا «عصبانی» نباشد و در تلاش است تا دختر مورد علاقه‌اش «ستاره» را از دست ندهد...

نامزد 6 سیمرغ بلورین از جشنواره فیلم فجر
مدیسا مهراب پور: گسل‌‌هایی که اصلاح‌طلبان اصرار دارند نشان بدهند که آرام‌تر شده‌‌اند، امروز خیلی فراتر از قبل در شرف لرزیدن شده‌‌اند. نکته «عصبانی نیستم» در اینست که قهرمانی از قماش مردم عادی، کاملاً عادی که در پی فراهم کردن حداقل‌‌ها برای جمع‌وجور کردن زندگی‌اش است، خلق می‌‌کند.
الناز بهبهانی: «عصبانی نیستم!» یکی از آسیب شناسانه‌ترین فیلم‌های اخیر در رابطه با مشکلات جوانان، در کنار خون بازی و زیرپوست شهر قرار می‌گیرد. فیلمی که سکوی پرتاب نوید محمدزاده و صحنه نمایش یکی از زیباترین و کنترل‌شده ترین بازی‌های او است.
علی سالاری نسب: عصبانی نیستم یک فیلم اجتماعیست، فیلمی که ایده‌آل‌گرایی نمی‌کند بلکه واقع‌گرایانه درباره خیلی مسائل صحبت می‌کند،سعی کنیم سیاسی به سینما نگاه نکنیم.
دامون قنبرزاده: درمیشیان شخصیت اصلی داستانش، یعنی نوید را با بیماری ضعف اعصاب به تصویر کشیده تا اینگونه بیش از پیش بتواند فریاد و حرصش را به گوش بقیه برساند. نوید دوست دارد حقش را بگیرد، دوست دارد مشت بزند در دهان آدم‌های زبان نفهم، آدم‌های دزد، آدم‌های تازه به دوران رسیده و آدم‌های ظاهر به صلاح دیو سیرت.
در پی حواشی عدم صدور مجوز اکران برای فیلم سینمایی «عصبانی نیستم»، «رضا درمیشیان»، کارگردان این فیلم نامه‌ای به همراه امضاء 120 سینماگر ایران به ریاست جمهوری آقای «حسن روحانی»، نوشتند:
«با سلام؛ همان گونه که مستحضرید فیلم سینمایی «عصبانی نیستم!» ساخته آقای رضا درمیشیان پس از دریافت پنج پروانه نمایش و اعمال سانسورهای مختلف و حتی تائید کمیته بازبینی آثار توقیفی و تضمین کتبی مدیران این بار به بهانه اعمال سانسورهای جدید مطابق نظر وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی شما از نمایشش جلوگیری به عمل آمده است.

از آنجا که بی اعتبار شدن پروانه نمایش و سانسورهای چند باره موجب بوجود آمدن فضای ناامنی در عرصه سینما و تضییع حقوق هنرمندان می شود، ما سینماگران خواهشمندیم دستور مساعد جهت نمایش عمومی عصبانی نیستم! صادر گردد.

داریوش مهرجویی، مسعود کیمیایی، کیانوش عیاری، کامبوزیا پرتوی، کیومرث پوراحمد، فریدون جیرانی، سیروس الوند، مانی حقیقی، محمد علی سجادی، خسرو معصومی، حسن فتحی، علیرضا رئیسیان، حمید نعمت الله، منیژه حکمت، عزیزالله حمید نژاد، مازیار میری، نرگس آبیار، وحید جلیلوند، محمد شیروانی، هومن سیدی، رضا عطاران، باران کوثری، نوید محمدزاده، مهناز افشار، علیرضا خمسه، حبیب رضایی، فرهاد اصلانی، ویشکا آسایش، مهتاب کرامتی، افسانه بایگان، مهتاب نصیرپور، سحر دولتشاهی، هانیه توسلی، شقایق فراهانی، طناز طباطبایی، مهدی پاکدل، ستاره اسکندری، پانته آ بهرام، امیر جعفری، احمد مهرانفر، پژمان بازغی، بهاره رهنما، مینا ساداتی، لیلا زارع، مهراب قاسم خانی، بهنوش بختیاری، نظام الدین کیائی، هایده صفی یاری، محمدرضا دلپاک، جهانگیر کوثری، رامبد جوان، امیر جدیدی، مستانه مهاجر، سید جمال ساداتیان، مرتضی شایسته، سعید سعدی، علی قائم مقامی، علیرضا شجاع نوری، فرهاد توحیدی، سعید روستایی، سید غلامرضا موسوی، فرزاد موتمن، هادی حجازی فر، اصغر هاشمی، مصطفی کیایی، محسن امیریوسفی، رعنا آزادی ور، مهراوه شریفی نیا، سام درخشانی، رضا داودنژاد، هستی مهدوی، اشکان خطیبی، مهرداد صدیقیان، پولاد کیمیایی، نازنین بیاتی، کوهیار کلاری، محمد حسین قاسمی، علی جلیلوند، فرید سجادی حسینی، محمد احمدی، امیر شهاب رضویان، محمد شایسته، روح الله حجازی، هاتف علیمردانی، مهدی رحمانی، مصطفی احمدی، سیما تیرانداز، نسیم ادبی، اصغر نعیمی، وحید وکیلی فرد، بهتاش صناعی ها هادی محقق، سامان استرکی، بیژن میرباقری، نیما جاویدی، علی ملاقلی پور، علی روئین تن، تینا پاکروان، هومن بهمنش، حامد محمدی، بهمن کامیار، اکتای براهنی، سعید خانی، احمد احمدی، پیمان حقانی، سهیل بیرقی، مهدی کوشکی، بهرام افشاری، سید جلال الدین دری، محمد حمزه ای، ابراهیم ایرج زاد، رضا سخایی، برزو نیک نژاد، قربان محمدپور، طهورا ابوالقاسمی، سجاد پهلوان زاده، پدرام علیزاده، کاوه سجادی حسینی، مهدی فرد قادری، حسین نمازی.»
«رضا درمیشیان»، کارگردان فیلم سینمایی «عصبانی نیستم»، در اعتراض به عدم اکران فیلمش در تاریخ 25 بهمن سال 1396، پستی در صفحه ایسنتاگرامش نوشت و منتشر کرد:
«جناب آقای دکتر حسن روحانی ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران من همان فیلم‌سازی هستم که در شب سی و دومین جشنواره فیلم فجر برای آن که دولت شما در برابر گروه‌های فشار آسیب نبیند ، به فشار مسئولان مجبور به انصراف از دریافت جوایز فیلمم شدم، فیلم «عصبانی نیستم!». پنج سال از عمر این فیلم می‌گذرد اما گویی پنجاه سال بر من گذشته ، فیلمم همچنان بلاتکلیف است و هر بار به بهانه‌ای مانع نمایشش می‌شوند. سرانجام با تضمین مکتوب سه مدیر رده بالای سازمان سینمایی قرار بود چهارشنبه بیست‌وپنج بهمن «عصبانی نیستم!» رنگ پرده سینما را ببیند اما باز هم از نمایشش جلوگیری به عمل آمد. آیا دریافت پنج پروانه نمایش با سانسورهای مختلف ، تائید فیلم در کمیته بازبینی آثار توقیفی ، انتخاب چهار تاریخ اکران توسط مسئولان سینمائی و چهار بار ثبت تاریخ اکران در شورای صنفی نمایش، دریافت تعهدنامه کتبی تاریخ قطعی نمایش فیلم از مسئولان سینمایی ، پنج سال سکوت و انتظار ، درخواست و سؤال نمایندگان محترم مجلس از وزیر محترم ارشاد ، هزاران ساعت پشت در اتاق مدیران سینمایی انتظار کشیدن ، صدها هزار بار پله‌های سازمان سینمایی را بالا و پایین کردن، سؤال و جواب و باز هم سؤال و جواب برای نمایش عمومی «عصبانی نیستم!» کافی نیست؟ آیا در شرایطی که حضرت‌عالی مدام از حق سؤال ، حق انتقاد، حق اعتراض و حق شهروندی سخن می‌گویید باید فیلمم را پس از چندین و چند دفعه سانسور باز هم تکه‌تکه کنم؟ من و دیگر سینماگران مستقل در حسرت تحقق شعارهای انتخاباتی‌تان به هنر و نگاهتان به عرصه سینما هستیم. فضای امنیتی در عرصه فرهنگ و هنر درشان سینمای ایران نیست. جناب آقای دکتر روحانی من دو بار به «تدبیر و امید» رأی داده‌ام ، اما بی‌نهایت ناامیدم. رضا درمیشیان نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده «عصبانی نیستم!»»
فیلم سینمایی «عصبانی نیستم»، پس از کنسل شدن اکران عمومی در 29 آذر ماه سال 1396 و تعیین اکران بعدی آن در 25 بهمن ماه سال 1396 بود که باری دیگر در این تاریخ هم برای اکران کسنل شد.
سوتی های فیلم عصبانی نیستم (0 سوتی)
- تو چند سالته؟
+ 26 سال
- میدونی صاحب این برج چند سالشه؟
۲۳ سال٬ تو چیت از اون کمتره؟
+ یه کم دزدی٬ یه کم رابطه...
(نوید محمدزاده): انقدر فکر جورکردن زندگیم، فکر خود زندگی نیستم...
جزئیات بیشتر از فیلم عصبانی نیستم
پخش کننده: فیلمیران
میزان فروش: 3،064،290،000 تومان
سوالات نظرسنجی ( 8 سوال)

فیلم ارزش یک بار دیدن را دارد؟


فیلم از لحاظ فنی و هنری باکیفیت ساخته شده است؟


تیم بازیگران، نقش‌ها را خوب بازی کردند؟


داستان و ساختار فیلم غیرتکراری و جدید بود؟


حرف و پیام فیلم، مفید و ارزشمند هست؟


بعد از پایان فیلم به آن فکر می‌کردید؟


فضای فیلم با فرهنگ خانواده شما سازگار است؟


فضای فیلم مناسب کودکان است؟

نظر خود را ثبت کنید
ارزیابی مردم از فیلم عصبانی نیستم (از مجموع 76 رای)

ارزش تماشا
7.9
خوش ساخت
7.5
بازیگری
8.8
خلاقانه
7.0
محتوای مناسب
7.7
تفکربرانگیز
7.4
مناسب خانواده‌
6.5
مناسب کودکان
2.5
رای شما:
0/10
حداقل کارکتر بررسی: 0 /60
بررسی‌های مردم درباره فیلم عصبانی نیستم (155 بررسی)
آنا جون
بد ......... نوید محمد زاده عقده ای کثیف باران کوثری فقط در سریال صاحبدلان فیلم خون بازی
خوبه شانس داره برادرش تندیس رفت امریکا
1 لایک
0 نظر
1400/11/14
بنیامین یوسفی
رضا درمیشیان از کارگردانان عالی هست که به عبارتی دیگر بچه ی سینماست و هم شخصی با اخلاق هست و هم هنرمند
فیلم من عصبانی نیستم واقعا عالیه
0 لایک
0 نظر
1400/05/28
یلدا
بازی ها خوب بود موضوع خوبی هم داشت اما خیلی رو مخ بود
1 لایک
1 نظر
1398/05/13
فرید بهرامی
موافقم
0 لایک
1399/02/01
مریم عطری بسیار زیبا. امیدوارم اینگونه فیلم ها بیشتر ساخته شوند
0 لایک
0 نظر
1398/01/26
سید
پزت بود،سرتو بالا می گرفتی تو دانشگاه با من راه بری....الان من وایمیسم اون ور خیابون تا تو از دانشگاه بیای بیرون
نوید محمدزاده
دیالوگ_تأثیر_گذار
0 لایک
0 نظر
1398/01/21
سید محمد موسوی
"عصبانی نیستم" ؛ یورش "درمیشیان" به همگان!!
نکته:علیرغم 5سال توقیف این فیلم؛ "عصبانی نیستم" در بهترین زمان ممکن به اکران درآمد. من نسخه سانسورنشده فیلم به سال 92 را دیدم و به جرأت این فیلم را برترین فیلم سیاسی دودهه اخیر می دانم.گویی درمیشیان به تلافی قلاده های طلا؛اثری تأثیربرانگیز و شگفت آورساخته است تا به برخی ها یاد بدهد چگونه از ارزش ها و آرمان هایشان دفاع کنند/.

درمیشیان را با "لانتوری" شناخته ایم. فیلمی که بغض فروخفته قربانیان اسیدپاشی را فریاد میزد. درمیشیان اما انگار خودش یک بغض فروخفته عظیم و ثَـــقیل است. او ما را در فیلم "عصبانی نیستم" با یک دنیا وحشت ؛ تنها می گذارد. و خودش در پی تسویه حساب های شخصی ست.

نگویید "عصبانی نیستم" در فلان ژانر است.این اثر در هیچ ژانرخاصی نمیگنجد. یک فیلم سیاسی ست با چارچوب دراماتیک؛ بطن خشن و ترسناک؛ قالب تراژیک؛ تِمِ سیاه و منتقدانه؛ سکانس های عاشقانه فراوان. پس نگویید در فلان ژانر است. زیرا "عصبانی نیستم" یک سوپِ تمام عیار است.
11 لایک
0 نظر
1397/12/15
سید محمد موسوی
بیایید این فیلم را از4جهت بررسی کنیم:"1 سیاست/2 سینما/3 مخاطب/4 هدف و نتیجه" و بیخیال داستان شویم.
1:درمیشیان در این اثر؛ به وضوح دولت نهم و دهم را هدف رگبار انتقادات خود کرده است.رُک و صریح حرفهایَ ش را زده و از دردهایَ ش پرده برداشته. گویی بخواهد زخمِ چرک کرده ای را نشان ما دهد و تاول هایش را بنمایش بگذارد. این شجاعتَ ش باید تحسین شود. حتی از سوی مخالفانَ ش. او آنقدر زیبا و بی نقص و جسورانه انتقاد کرده که من تمام مدت فیلم تحت تأثیر بیان و کلام فیلم بودم.(کمال خان تبریزی یاد بگیرد!!) همینکه او لودگی و جلف بازی را برای بیان اعتراضَ ش انتخاب نکرده؛ نشان میدهد دل شیر دارد. درضمن نگویید چرا توقیف بوده. بنظرم خداوند میخواسته اعتراضات این جوان شجاع در بهترین مقطع از تاریخ سیاسی این کشور؛ دیده شود. زیرا تمامِ معضلاتی که در فیلم به آن اشاره شد اعم از مشکلات اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و فرهنگیِ موجود در دولت نهم و دهم؛ با شدت حداکثری در دولت کنونی ادامه پیدا کرده و نمایش آن معضلات در برهه کنونی؛ برای مخاطب قابل لمس تر و محسوس تر است. پس درمیشیان فقط باید بابت تکه تکه شدن فیلمش غمناک باشد که آن جزو لاینفک سینمای ایران است.
2:فیلم "عصبانی نیستم" از هرنظر سینماست.شاید در ژانر خاصی ساخته نشده باشد؛ اما ارکان سینما و چارچوب های لازم برای ساخت یک فیلم را رعایت کرده. فیلمنامه دیالوگ گو؛ روان و قابل باور است (تمِ داستانی بر اساس یک رویداد حقیقی در سال88 است)بازی ها باورپذیر و قابل قبول است. هیچ اغراقی در ایجاد صحنه ها دیده نمی شود و همه ما از بیشتر سکانس هایِ فیلم خاطره و تجربه ای مشترک داریم(لااقل بنده دارم)فیلم گزافه گویی نمیکند. پلان یا سکانسی نیست که بتوانیم حذفش کنیم بدون آنکه به فیلم لطمه وارد شود. کاراکترها درست پرداخت شده اند و پرسوناژ "نوید" و "ستاره" و "آقای جوادی" و هم اتاقی ها و صاحب کارها و دوستان و دشمنانِ نوید اصولی و اساسی نوشته شده است. حتی صحنه اعدام و مصاحبه با مردم هم بجا درست بود(خیلی از منتقدین این سکانس ها را زاید توصیف کرده اند و بیمزه)بازی ها ساده؛ روان؛ واضح؛ متواضعانه و به دور از سانتیمانتالیسم رایج در سینماست(یعنی بازیگرها از فخرفروشی؛ تکبر بیجا و نگاه از بالا به پایین اجتناب کرده اند)فیلمبرداری بسیار فوق العاده است. صحنه های عاشقانه آرام و زیبا و سکانس های دیگر پر تنش و خشن یا استرس وار و نگران کننده ضبط شده اند. بجز سکانس اعدام که بشدت تراژیک و غمبار است و فیلمبردار با نمای بسته ای از "نوید" مخاطب را به سوگ نشانده است. صداگذاری و ترکیب صدا به پیشبرد اهداف کارگردان کمک کرده و در سکانس های خشن فیلم؛ صدای بوق زدن های مکرر و گوشخراش بر اضطراب مخاطب می افزاید و او را به جهانِ درون "نوید" میخکوب میکند. تدوینگر فیلم را با توجه به فلش بک های آن؛ طوری بهم دوخته که روند پیشرفت فیلم به جریانی روان و سَلیس تبدیل شده است. فیلم دست انداز و سرعتگیر ندارد و مخاطب در تمام مدّت در دایره فیلم باقی می ماند(حواسَ ش پرت نمی شود)فیلمنامه به گونه ای جادوئی مخاطب را جذب میکند که گویی همه تماشاگران؛ فرد به فرد؛ خودشان یک "نوید" بوده اند یا هستند.
2 لایک
0 نظر
1397/12/15
سید محمد موسوی
3: اگر از اصولگرایان باشید یا اصلاحطلبان یا میانه رو ها یا محافظه کاران یا بیطرفان یا بیخیالان یا خسته دلان یا هر قشر سیاسی دیگری؛ این فیلم را می پسندید. زیرا درمیشیان با خط سیر داستانی سیاسی به میدان آمده؛ اما همه انگ های سیاسی و ناسزاهای مدنی و انتقادات اجتماعی و اعتراضاتَ ش را دستمایه ای ساخته تا نشان دهد "نوید" و نویدهای ایرانی در حال سقوط به دره هلاکت هستند. چه ستاره دار باشند یا ستاره ای نداشته باشند؛ چه در جستجوی "ستاره" خود باشند یا روزگار "ستاره" شان را از آنها ربوده باشد؛ نوید ها در حال مرگ بسر می برند. و ((یقیناً این سخن درمیشیان یک سخن سیاسی نیست بلکه یک فریاد از نهاد است برای جلب توجه بزرگترهایِ این کشور نسبت به جوانترها)). او عزمَ ش را جزم کرده تا درد مشترک دهه شصت و هفتاد را داد بزند و بگوید ما داریم میمیریم و بَس. بگوید چرا ما را فراموش و بحال خود رها کرده اید؟؟ این کجایَ ش حرف سیاسی ست؟؟ این فقط یک دادخواهی ست که البته سالهاست بی فرجام مانده و من که از سرانجامَ ش ناامیدم. شما را نمی دانم. بگذریم. شما مخاطب عزیز؛ ((لطفاً در دیدن اثر نگاه سیاسی خود را کنار بگذار و بیطرفانه به قضایایِ زندگی نوید نگاه کن و بعد نظر بده. حال هر نگرش سیاسی ای که داری؛ این توصیه من را بپذیر)) همین.
4:در پایان بندی این فیلم یک سکانس عاشقانه شاد می بینیم: "نوید" و"ستاره" در حال آب بازی زیر نورِ خورشید/ ولی قبلَ ش یک سکانس تکاندهنده ترسناک: "نوید" و پاهایِ بی جان/ و قبلترَش یک سکانس تراژیک و غمناک: "نوید" درحالیکه که پاهایَ ش را روی زمین می کشند و به سوی چوبه اعدام می برند و از شدت غم سرش را روی سینه مأمور اعدام می گذارد...اینجا درمیشیان مخاطب را نقره داغ میکند و سوگواره اَش را پایان می دهد. او در تمام فیلم داستانَ ش را روایت می کند ولی در پایان مرثیه ای جانسوز میخواند و روضه ای دردآور...شاید خودش هم در پلان آخر گریسته باشد!! شاید. نمیدانم.او پس از یک میتینگ طولانی؛ پر التهاب؛ خشن؛ همراه با داد و فریاد و اعتراض؛ استرس زا؛ دلهره آور؛مضطرب کننده؛غم آلود و کمی عاشقانه، سرانجام آرام می شود و گویی خشمَ ش را فرو میخورد و به سینمایِ خویش باز میگردد. و کات... همگی خسته شدیم ولی عصبانی نیستیم...
2 لایک
0 نظر
1397/12/15
سید محمد موسوی
بطور خلاصه باید گفت درمیشیان سینما را محلی برای اعلان انزجار و اعتراض خود یافته است ولی"رسالت هنر" و "اصالت سینما" را فراموش نکرده و به خانه خویش(سینما) خیانت نورزیده است. او یک فیلم سینمایی ساخته با تمامیِ ویژگی هایِ یک فیلم سینمایی. نه به سمت مستند رفته و نه آب به فیلمَ ش بسته. حرفَ ش زده و رفته(البته منتظر مانده و توقیف دیده).
حتی اگر مانند به طرز نگرش سیاسیِ او معترض باشید و منتقد، حتی اگر مانند من بخشی از حرفهایَ ش را قبول نداشته باشید، حتی اگر مانند من مخالف نگاهِ او به دشمنانَ ش باشید؛ بازهم "من عصبانی نیستم" را ببینید و برایِ او فضای باز سیاسی قائل شوید. قرار نیست همه ما نگاهِ مان به مسائل یکجور باشد. ما 90 میلیون ایرانی هستیم و 90 میلیون نظر متفاوت داریم. باید با احترام نسبت به یکدیگر رفتار کنیم و اجازه بدهیم همه حرفِ شان را بزنند(در کمال آرامش و بدون توهین).
درآخر من تنها دو ایراد به این فیلم دارم. با احترام به رضا درمیشیان و نگاهَ ش به مخالفانَ ش، او کمی در نشان دادن کسانی که طرفدار دولت نهم و دهم بوده اند یا لااقل از قِبَل آن دولت نان غیرمشروع می خورده اند؛ بزرگنمایی و سیاهنمایی کرده است. اگر قرار است ما مخالفانِ مان را نشان بدهیم، باید شرط انصاف و عدالت را رعایت کنیم. این یک. اما دو؛ بنظر من اگر رضا درمیشیان قرار بود فیلمی بسازد که نشان دهد حوادث سال 88 چه تأثیری بر زندگی جوانان داشت و در آن دوران چه ظلمی روا داشته شد در حق معترضین به احوالات کشور؛ بهتر بود از اِلِمان هایی مانند کنایه و استفهام و استعارات بهره می برد. زیرا برخی پلانها بیش از حد گل درشت و نخ نما شده بودند و کمی در ذوق مخاطب می زدند. بنظرم شدت عصبانیت درمیشیان آنقدر زیاد بوده که شگردهای زیری که مخاطب را قلقلک میدهد تا تأثیر فیلم را بیشتر کند؛ از یاد برده بود و هوشمندی را قربانیِ صراحت لهجه کرده بود. همین.
3 لایک
0 نظر
1397/12/15
مشاهده بررسی‌های بیشتر