فلین بودن

‏فلین بودن‏ (2012)
‏Being Flynn‏

5.4
رای شما:
0/10
بر اساس رای 7 کاربر
102 دقیقه
درام
اکران شده در 1391/01/31

خلاصه داستان فیلم سینمایی فلین بودن
این فیلم بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده است و یک شب از زندگی "نیک فلین" را روایت می کند که از طرفی می بایست کار خود را انجام دهد و از طرف دیگر هم باید از پدر خود که حافظه درست و حسابی ندارد مراقبت کند و تلاش او برای حفظ تعادل بین کار و پدرش اتفاق های جالبی را رقم می زند و...

حواشی فیلم فلین بودن (0 حاشیه)
سوتی های فیلم فلین بودن (0 سوتی)
دیالوگ های فیلم فلین بودن (0 دیالوگ)
سوالات نظرسنجی ( 8 سوال)

فیلم ارزش یک بار دیدن را دارد؟


فیلم از لحاظ فنی و هنری باکیفیت ساخته شده است؟


تیم بازیگران، نقش‌ها را خوب بازی کردند؟


داستان و ساختار فیلم غیرتکراری و جدید بود؟


حرف و پیام فیلم، مفید و ارزشمند هست؟


بعد از پایان فیلم به آن فکر می‌کردید؟


فضای فیلم با فرهنگ خانواده شما سازگار است؟


فضای فیلم مناسب کودکان است؟

نظر خود را ثبت کنید
ارزیابی مردم از فیلم فلین بودن (از مجموع 2 رای)

ارزش تماشا
10
خوش ساخت
10
بازیگری
10
خلاقانه
5
محتوای مناسب
10
تفکربرانگیز
10
مناسب خانواده‌
0
مناسب کودکان
0
رای شما:
0/10
حداقل کارکتر بررسی: 0 /60
بررسی‌های مردم درباره فیلم فلین بودن (3 بررسی)
سید محمد موسوی
"‏Being Flynn‏"
بیایید این فیلم را از 3 منظر بررسی کنیم.
اولین نگاه همه مخاطبین بطور حتم به حضور افسانه هالیوود"رابرت دنیرو(Robert De Niro)" است که هرجایی باشد مخاطب خاصِ خودش را دارد. او کاراکترساز است. یعنی هر نقشی را که بازی کند؛‌ گویی در واقعیت هم وجود داشته و خود‌ او بوده. مانند همین نقش "فِلینِ‌ نویسنده" که در تمامِ‌ مدت فیلم حس تماشایِ یک اثر سینمایی از شما گرفته می شود و انگار کنید که رابرت دنیرو در تمام‌ِ عمرش یک فِلین بوده و بس. سایر بازی ها در سایه او قرار داشت و خوب بود.
از منظر دوم باید فیلمنامه را بررسی کرد. موضوع آن بسیار جذاب بود-من بطور کل از آثار رئال و واقعگرایانه حمایت می کنم. خصوصاً اگر دغدغه آن نشان دادن یک معضل اجتماعی یا اختلالِ روانی یا واکاویِ یک رفتار اپیدمی شده باشد- نقد رفتارهای یک فرد در اجتماع خویش بطوری موشکافانه و
صدالبته قابل باور می تواند دستمایه نیکویی برای یک کارگردان باشد تا حرفَ ش را در خِلال فیلم بگوید و دغدغه اَش را بیان کند. درضمن دیالوگ گویی بازیگران به گونه ای سَلیس و شیوا ادا شده است و فیلمنامه؛ اصلِ دیالوگ گویی را فراموش نکرده بود. چارچوبی اصولی و کم ایراد؛ از موضوعی جذاب و کششدار.
4 لایک
0 نظر
1398/01/10
سید محمد موسوی
اما در بخش سوم فیلم را در بوته آزمایشات تکنیکی قرار می دهیم. که نمره قابل قبولی دریافت میکند.
فلشبَک ها به جاست و شتاب دهنده.
تدوین در خدمت فیلم است. و صحنه زائدی دیده نمی شود.
فیلمبردار در اکثر صحنه آنقدر قاب های جذابی بسته است که دوست ندارید چشم از فیلم بردارید.
دکوپاژ و میزانسن در جریان فیلم است و آنچه کارگردان در ذهنَش طراحی کرده را به رُخ بیننده میکشد.
صداگذاری و ترکیب صدا هم موجب می شود بیننده حس کند در دنیایِ‌ فیلم قرارگرفته و این کمک شایانی ست برای کارگردان تا مخاطبَ ش از جهانِ فیلم جدا نشود.
گریم و طراحی لباس هم در هر سکانسی متناسب با حال و هوایِ‌ همان سکانس انتخاب شده تا بیننده راحتتَر با قصه کنار بیاید و کاراکترها را از صمیم قلب بپذیرد.
بطورکل این فیلم را باید دید. اما ناگفته نماند، وقتی از یک معضل اجتماعی نام برده می شود؛ باید بیاد داشت که صحنه هایی هم در فیلم هست که با سلیقه هر مخاطبی هماهنگ نیست و به مذاق خیلی ها نمی نشیند. یادتان باشد با سینمای هالیوود روبرو هستید. همین :)
4 لایک
0 نظر
1398/01/10
سید محمد موسوی
"‏Being Flynn‏"
بیایید این فیلم را از 3 منظر بررسی کنیم.
اولین نگاه همه مخاطبین بطور حتم به حضور افسانه هالیوود"رابرت دنیرو(Robert De Niro)" است که هرجایی باشد مخاطب خاصِ خودش را دارد. او کاراکترساز است. یعنی هر نقشی را که بازی کند؛‌ گویی در واقعیت هم وجود داشته و خود‌ او بوده. مانند همین نقش "فِلینِ‌ نویسنده" که در تمامِ‌ مدت فیلم حس تماشایِ یک اثر سینمایی از شما گرفته می شود و انگار کنید که رابرت دنیرو در تمام‌ِ عمرش یک فِلین بوده و بس. سایر بازی ها در سایه او قرار داشت و خوب بود.
از منظر دوم باید فیلمنامه را بررسی کرد. موضوع آن بسیار جذاب بود-من بطور کل از آثار رئال و واقعگرایانه حمایت می کنم. خصوصاً اگر دغدغه آن نشان دادن یک معضل اجتماعی یا اختلالِ روانی یا واکاویِ یک رفتار اپیدمی شده باشد- نقد رفتارهای یک فرد در اجتماع خویش بطوری موشکافانه و
صدالبته قابل باور می تواند دستمایه نیکویی برای یک کارگردان باشد تا حرفَ ش را در خِلال فیلم بگوید و دغدغه اَش را بیان کند. درضمن دیالوگ گویی بازیگران به گونه ای سَلیس و شیوا ادا شده است و فیلمنامه؛ اصلِ دیالوگ گویی را فراموش نکرده بود. چارچوبی اصولی و کم ایراد؛ از موضوعی جذاب و کششدار.
اما در بخش سوم فیلم را در بوته آزمایشات تکنیکی قرار می دهیم. که نمره قابل قبولی دریافت میکند.
فلشبَک ها به جاست و شتاب دهنده.
تدوین در خدمت فیلم است. و صحنه زائدی دیده نمی شود.
فیلمبردار در اکثر صحنه آنقدر قاب های جذابی بسته است که دوست ندارید چشم از فیلم بردارید.
دکوپاژ و میزانسن در جریان فیلم است و آنچه کارگردان در ذهنَش طراحی کرده را به رُخ بیننده میکشد.
صداگذاری و ترکیب صدا هم موجب می شود بیننده حس کند در دنیایِ‌ فیلم قرارگرفته و این کمک شایانی ست برای کارگردان تا مخاطبَ ش از جهانِ فیلم جدا نشود.
گریم و طراحی لباس هم در هر سکانسی متناسب با حال و هوایِ‌ همان سکانس انتخاب شده تا بیننده راحتتَر با قصه کنار بیاید و کاراکترها را از صمیم قلب بپذیرد.
بطورکل این فیلم را باید دید. اما ناگفته نماند، وقتی از یک معضل اجتماعی نام برده می شود؛ باید بیاد داشت که صحنه هایی هم در فیلم هست که با سلیقه هر مخاطبی هماهنگ نیست و به مذاق خیلی ها نمی نشیند. یادتان باشد با سینمای هالیوود روبرو هستید. همین :)
3 لایک
0 نظر
1398/01/10