حواشی «عباس کیارستمی» (27 حاشیه)

در حراجی کریستی دبی به تاریخ ۱ مه (۲۰۰۸) میلادی، عکسی از کلکسیون عکس‌های وی به قیمت حدود ۱۳۰ هزار دلار فروخته شد. در ادامه این کار نمایشگاه دیگری از آثارش در موزه‌ی هنر شهر امپراتوری، در قلب پکن برگزار شد.

دو نمایشگاه عکس در گالری گلستان برگزار کرده‌است.

در تاریخ ۷ فروردین (۱۳۹۵) خبر بستری شدن او بر روی فضای مجازی آمد. در پی شدت گرفتن مشکلات جسمی، با نظر پزشکان معالج در بیمارستان بستری شد. در تاریخ شنبه ۱۴ فروردین (۱۳۹۵) خبری مبنی بر اینکه از سرطان دستگاه گوارش رنج می‌برد منتشر شد. کیارستمی به دلایل متعدد، از جمله خونریزی داخلی، چهار عمل جراحی را پشت سر گذاشت. اولین عمل، عمل جراحی درمانی بود. دومین عمل به دلیل خونریزی داخلی صورت گرفت و سومین عمل برای برداشتن کیسه صفرا و آخرین عمل به دلیل عفونت پیشرفته بوده‌است. در ادامه‌ی روند درمان وی رو به پیشرفت گزارش شده و طول درمان بنا به تشخیص تیم معالج برای کنترل شرایط بیماری، او در خواب مصنوعی به سر می‌برد. به گفته مشاور وزیر بهداشت یک تیم پزشکی باتجربه پیگیر درمانش است و همچنین حسن قاضی‌زاده هاشمی، وزیر بهداشت به ملاقاتش رفت و از نزدیک روند درمان وی را دنبال کرد. در ۱۵ فردوین (1395) نیز بیماری سرطان وی تکذیب شد. در ادامه برای بازتاب اخبار بیماری و سلامتی وی کانال تلگرامی با عنوان «اخبار مربوط به روند درمانی وی» هم راه‌اندازی شد(اخبار فوق تا خرداد 95).

وی به دلیل حساسیت چشمانش به نور، معمولاً با عینک تیره دیده می‌شود.

جشنواره‌های مختلف داخلی و خارجی برای بزرگداشت او برگزار شده‌است که از آن جمله می‌توان به جشنواره بزرگداشت توسط سینمادوسود ـ ژان رنوآر در هشت شهر فرانسه (۱۳۷۲)، جشنواره بزرگداشت در کلمبو (۱۳۷۸) و جشنواره بزرگداشت وی در موزه‌ی ملی سینما (۱۳۸۲)، اشاره کرد.

در جشنواره‌ی فیلم سان فرانسیسکو سال (۲۰۰۰) باعث شگفتی همگان شد. وی جایز‌ی آکیرا کوروساوا خود را برای یک عمر فعالیت هنری در سینمای ایران به بهروز وثوقی هدیه داد.

مستند «ای‌بی‌سی آفریقا» (1379) با ساختار داستانی به‌سفارش سازمان ملل متحد در کامپالا و اوگاندا فیلمبرداری شد.

فیلم کوتاه «فرش ایرانی» (1385)، در 15 اپیزود به کارگردانی 15 کارگردان مانند بهرام بیضایی، داریوش مهرجویی، جعفر پناهی، مجید مجیدی و رضا میرکریمی ساخته‌شد که بخش «کجاست جای رسیدن؟» آن به کارگردانی او بوده‌است.

طی یک نظرخواهی که توسط فهرست مجله امپایر در سال (۲۰۰۸) از میان ده هزار سینمارو صورت گرفت، فیلم «ده» ساخته‌ی او در فهرست ۵۰۰ فیلم برتر تاریخ سینما در رده‌ی ۴۴۷ قرار گرفت. فروش ویدیویی این فیلم در آمریکا بیش از ۱۰۰ هزار دلار بوده‌است. کایه دو سینما نیز این فیلم را جزو ۱۰ فیلم برتر دهه‌ی (۲۰۰۰) معرفی کرد.

فیلم «باد ما را خواهد برد» ساخته‌ی او جزو صد اثر برتر سینمای جهان در دهه گذشته از نگاه برگزارکنندگان جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم تورنتو (۱۹۹۷) شناخته‌شد.

"تایم" در سال (۲۰۰۹) فیلم «طعم گیلاس» او را به‌عنوان یکی از ۱۰ فیلم برتر تاریخ کن نامید.

فیلم «کلوزآپ» ساخته‌‌ی وی در سال (۲۰۱۲) توسط نشریه‌ی «سایت اند ساوند» در فهرست ۵۰ فیلم برتر تاریخ سینما قرار گرفت. این فیلم در فهرست منتشر شده از سوی جشنواره‌ی فیلم بوسان در فهرست ده فیلم برتر تاریخ آسیا قرار گرفت.

فیلم «خانه‌ی دوست کجاست؟» جزو ۵۰ فیلم پیشنهادی مؤسسه‌ی فیلم بریتانیا (۱۹۸۷) قرار گرفت.

فیلم «قضیه شکل اول، شکل دوم» پس از سی سال در شهریور ماه (۱۳۸۸) در اینترنت، اکران عمومی شد.

او و فیلم «کلوزآپ» ساخته‌ی وی، در جریان بیستمین جشنواره بین‌المللی فیلم پوسان (۲۰۱۵) در رده‌بندی برترین هنرمندان و فیلم‌های قاره آسیا، در میان ۱۰ هنرمند و اثر شاخص قاره قرار گرفتند. وی در فهرست ۱۰ کارگردان برتر سینمای آسیا، پس از یاسوجیرو اوزو و هو شیائو-شین در رده‌ی سوم برترین‌ها قرار گرفته است.

به همراه چندتن از معماران ایرانی نیز نمایشگاه آثار معماری هفتم را برگزار نمود.

طراحی دکور صحنه، طراحی پوستر، بروشور و بلیت‌های کنسرت‌های مشکاتیان را انجام داده‌است.

رهبری دو گروه اپرا را نیز در شهرهای پاریس و لندن برعهده داشت. وی سابقه اجرای موفقیت‌آمیز اپرا "زن‌ها همگی همان جورند" در جشنواره‌ی هنری فرانسه را در کارنامه‌ی خود دارد.

«به همین سادگی» و «یک حبه قند» ساخته رضا میرکریمی نیز فیلمی بود که به خط وی تیتراژ اولیه آن نوشته و به دستش پوستر آن طراحی شده‌بود.

پوستر اصلی یازدهمین جشن بزرگ سینمای ایران را طراحی کرد. کیارستمی در این پوستر، با استفاده از نماد دو درخت در امتداد عدد یازده و المان‌های سینمایی در پس‌زمینه سفید، به نوعی طراوت، رشد و بالندگی سینمای ایران را مورد توجه قرار داده‌است.

نمایشگاه‌های عکس او در ایتالیا، انگلستان، ژاپن، چین و موزه هنرهای معاصر تهران برپا شده‌است.

تجربه‌های متفاوتی در زمینه‌های مختلف نظیر آهنگسازی، طراحی صحنه، پوستر و لباس، تدوین و حتی بازیگری و رهبری اپرا داشته‌است، وی همچنین در زمینه‌ی عکاسی طبیعت شناخته شده‌است.

روزنامه گاردین در سال (۲۰۱۱) در گزارشی فهرست ۴۰ کارگردان بزرگ معاصر سینمای دنیا را منتشر کرد. او در مکان ششم این لیست و بالاتر از بسیاری از چهره‌های نامدار سینما همچون دیوید کراننبرگ، دیوید فینچر، استیون سودربرگ، پدرو آلمودوار و گاس ون سنت قرار گرفت.

از جمله کارگردانانی است که پس از انقلاب (۱۳۵۷) ایران در کشور باقی‌ماند. وی بر این باور است که تصمیم به ماندن مهم‌ترین تصمیم او برای زندگی حرفه‌ای‌اش بوده‌است. وی می‌گوید که حضور همیشگی‌اش در ایران و ملیت ایرانی‌اش توانایی او در ساخت فیلم را دو چندان کرده‌است.

سادگی، استفاده از کودکان به عنوان نقش اول و قهرمان داستان، سبک مستندگونه، بهره‌گیری از فضاهای روستایی، حذف کارگردان، شاعرانگی و نیز مکالمه‌ی شخصیت‌ها در خودرو برخی از ویژگی‌های فیلم‌هایش به شمار می‌رود.

وی را باید در زمره سینماگران موسوم به موج نوی سینما در ایران به شمار آورد.

فرزند دوم وی بهمن کیارستمی در سال (۱۹۹۳) در سن ۱۵ سالگی مدیر فیلم‌برداری و کارگردان شد و فیلم مستند «سفری به دیار مسافر» را ساخت.